Title : The story of neighbor

Fandom : Detroit Become Human

Markus x Simon

** Human AU **

------------------------------------------------------

ฉันกับนายก็แค่เคยคบกัน

ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ครอบครัวของไซม่อนมีลูกทั้งหมดสามคน เขามีพี่ชายหนึ่งคนที่เกิดก่อนสามปีแต่หน้าตาดันเหมือนกันราวกับฝาแฝดชื่อแดเนียล และน้องชายคนเล็กที่อายุห่างจากเขาสี่ปี ในช่วงที่เขากำลังเรียนไฮสคูลเกรดสิบสอง เขาเจอกับผู้ชายคนนั้น

จอช แบรนสัน

ลูกชายเพียงคนเดียวของบริษัทผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ เจ้าของผิวสีเข้มและดวงตาสีน้ำตาลทรงเสน่ห์คู่นั้นที่มาพร้อมกับข้อเสนอแปลกประหลาดให้กับเขาและเป็นข้อเสนอที่ไซม่อนดันตอบรับไปอย่างงุนงงด้วย

"ฉันจะให้สองร้อยดอลล่าห์ถ้านายยอมคบกับฉัน"

"ห๊ะ"

"ฉันให้นายสองร้อยดอลล่าห์ถ้านา..."

"เดี๋ยวนะ นายเงินเหลือหรอแบรนสัน"   โคลอี้ที่อยู่กับไซม่อนตั้งแต่แรกเป็นคนถามขัดจังหวะจอชพร้อมกับสีหน้าที่งุนงงเป็นอย่างมากพอๆกับไซม่อนในตอนนี้

"สองร้อยดอลล่าห์ไม่ทำให้ฉันกลายเป็นโฮมเลสหรอกนะโฮส"  และคำตอบของจอชก็ทำเอาโคลอี้เบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ก่อนที่สาวเจ้าตบบ่าเพื่อนสนิทของตัวเองพร้อมกระซิบข้างหูว่าตัดสินใจเองนะแล้วเดินหนีคนสองคนนี้ไปที่อื่น

พอเหลือกันแค่สองคนไซม่อนก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาซะแปลกๆ เอาตรงๆเขาก็พอจะรู้อยู่นะว่าอีกคนบ้านรวยขนาดไหนดูจากรองเท้าที่เขาจำได้ว่ามันเป็นรุ่นลิมิเต็ดที่เขาอยากได้มันมากๆแต่ไม่ได้ซื้อเพราะว่าเงินไม่พอ... ยังไม่รวมถึงรถหรูที่อีกคนขับมาเรียนด้วย

"เอ่อ....ทำไมนายถึง...แบบ...."

"เอาเงินฟาดหัวนาย ?"  คำพูดที่ตรงไปตรงมาของจอชทำเอาไซม่อนแทบจะสำลักออกมาเลยทีเดียว

"นั่นแหละ"

"เพราะว่าฉันชอบนายแต่นายไม่ชอบฉันนี่ ถูกมั้ย"   

"ก็ใช่...แต่นายไม่คิดจะจีบหรือลองไปเดทกันหน่อยเลยหรอ"

"ฉันไม่ชอบจีบคนอื่นน่ะ มันเป็นการเสียเวลาและเงินโดยไม่รู้ว่าจะได้ผลตอบแทนกลับมารึเปล่า สู้ทำแบบนี้แหละง่ายสุด"

"........"   คำตอบนั้นทำเอาเขาพูดไม่ออกเลยทีเดียว

"ตกลงว่านายจะคบกับฉันมั้ยหรือว่สองร้อยดอลล่าห์ไม่พอ สามร้อยพอรึเปล่..."

"สองร้อยพอแล้ว! คบ! ฉันจะคบกับนาย!"   พอเห็นว่าอีกคนจะเพิ่มจำนวนเงินขึ้นไปอีกไซม่อนก็รีบห้ามและเผลอตบปากรับคำคบไปอย่างง่ายดายกันเลยทีเดียว

กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองตกลงคบกับลูกชายตระกูลแบรนสันไปแล้วก็คือตอนที่ถูกจูบลงมานั่นแหละ

และหลังจากนั้นชีวิตเขาก็ไม่เหมือนเดิม

การคบกับจอชไม่ใช่เรื่องแย่และก็ไม่ได้เป็นเรื่องดีไปซะหมด

ข้อแรกคืออีกคนมีมายเซตต่อการใช้เงินแบบแปลกๆ เอะอะก็จ่าย จ่าย จ่าย อีกนิดคงจะจ่ายเงินซื้อรัฐบาล

ข้อสองคืออีกคนไม่โรแมนติกเอาซะเลย วันสำคัญสำหรับจอชก็คือวันปกติทั่วไป ถ้าเกิดลืมให้ของขวัญก็ไม่ได้โกรธแถมบางทีเจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่ใจมันด้วยซ้ำก็มี

ข้อสามคือเวลาเราไม่ค่อยตรงกัน ในขณะที่จอชนั้นว่างเกือบจะตลอดเวลา ไซม่อนกลับมีงานพิเศษทำทุกเสาร์-อาทิตย์เพื่อหาเงินเป็นทุนในการต่อมหาวิทยาลัย ถึงพ่อแม่เขาจะพร้อมซัพพอร์ตเรื่องเรียนมหาลัยของเขาก็ตามเถอะแต่แค่จ่ายค่าเทอมให้น้องชายก็มากพอแล้ว

เพราะงั้นการคบกับจอชมันสบายตรงทีเราไม่ต้องมาพะวังเมื่อถึงวันสำคัญว่าอีกคนจะหงุดหงิดหรือน้อยใจรึเปล่าที่ไม่ได้ของขวัญ แต่บางทีไซม่อนก้คิดว่าอีกคนชอบเขาจริงๆรึเปล่าเพราะตั้งแต่เราคบกันมาจอชไม่เคยทำอะไรที่เหมือนคนรักกันทำกัน(ยกเว้นตอนที่จูบเขาตอนนั้นนะ) ขนาดวันเกิดเขาที่ไซม่อนยอมรับว่าเขาเองก็แอบคาดหวังนิดๆว่าน่าจะได้ข้อความจากคนที่ได้ชื่อว่าแฟน

แต่สุดท้ายก็ไม่มี

ระยะแรกไซม่อนก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆนี่ จอชแค่เอาเงินฟาดหัวให้เขามาเป็นแฟนแค่นั้น แแต่พอมนมากขึ้นเรื่อยๆเขาก็เริ่มมีอาการน้อยใจจนในที่สุดเราก็เลิกกัน

ไซม่อนจำไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรออกไปบ้าง เขาจำได้แค่ตอนที่เขาหันหลังเดินหนีเพราะรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมา

เขารักอีกคนไปแล้ว

เขารักจอช แบรนสัน

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ถูกคว้าข้อมือจากด้านหลังพอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นจอชนั่นแหละที่รั้งเขาเอาไว้ ไซม่อนภาวนาในใจขอให้อีกคนแค่พูดว่าอย่าทิ้งกันหรือขอร้องให้เขากลับไป เขาก็พร้อมที่จะกลับไปคบกับอีกคนในทันที

แต่สิ่งที่จอชพูดออกมามันทำร้ายจิตใจเขาเหลือเกิน

"สองร้อยดอลลาห์นั่นนายไม่ต้องคืนฉันนะ ถือว่าฉันให้ไปเลยละกัน"

และหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่คุยหรือเจอจอชอีกเลย ไซม่อนพยายามอย่างมากที่จะหลบหน้าอีกคนทั้งในโรงเรียนและที่อื่นๆจนเรียนจบ เขาได้ต่อมหาลัยตามที่คาดหวังส่วนจอชก็ไปเรียนต่อที่ประเทศอื่นจากคำบอกเล่าของโคลอี้ทีได้ยินมาจากวงเม้าท์มอยของผู้หญิง

เวลามันก็ผ่านมาหลายปีแล้วและไซม่อนก็คิดว่าเขาลืมอีกคนได้แล้ว เขาเดินหน้าต่อได้แล้ว 

จนกระทั่งวันนี้เขาก็รู้ว่าเขาคิดถูก

เขาลืมจอช แบรนสันคนนั้นได้แล้ว เขาพร้อมจะเผชิญหน้ากับอีกคนแล้ว

ติดแค่อย่างเดียว

เขายังไม่ได้คืนสองร้อยดอลล่าห์ที่ดันไปปากเสียใส่นั่นน่ะสิ....

TBC.

Bonus

"สองร้อยดอลลาห์นั่นนายไม่ต้องคืนฉันนะ ถือว่าฉันให้ไปเลยละกัน"

"ฉันจะคืน! รอรับเงินคืนได้เลยไอ้เวรแบรนสัน!!!!!!!"