เราแค่เคยดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

นั่นคือสิ่งที่ไซม่อน เลิฟเวอร์คอยบอกตัวเองเสมอมา

เขากากบาทลงบนปฎิทินด้วยปากกาหมึกสีแดง ไม่ใช่เพื่อเคาท์ดาวน์รอวันคริสต์มาสหรือปีใหม่แบบคนทั่วไปหรอกนะ แต่เป็นการเคาท์ดาวน์เดดไลน์ต่างหาก!

ใครหลอกเขามาเรียนด้านนี้กันนะ 

ก็นายเองนั่นแหละไซม่อน โธ่ถัง

เขาเหลือเวลาอีกประมาณ4วัันในการทำงานให้เสร็จทันส่งในตอนเช้าวันที่17ก่อนเวลาช่วงเที่ยง แน่นอนว่าเขาไม่มาปั่นงานในตอนเช้าของวันเดดไลน์แน่ๆอันนั้นมันนรกยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เห็นแบบนี้เขาก็เป็นคนจัดการเวลาทำงานได้ดีน่า

แต่ว่าแทนที่จะทำงานไซม่อนกลับขึ้นมาอยู่บนดาดฟ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่เขาให้อันดับว่าเป็นจุดชมวิวพระอาทิตย์ตกดินที่สวยที่สุดในเมืองนี้เลยทีเดียว (ความจริงมันก็มีจุดอื่นที่เขาว่าสวยกว่านี้แต่เขาไม่เคยเห็นเองแหละ) 

ย้ำอีกทีว่าเขาเป็นคนจัดการเวลาทำงานได้ดีมาก

ก่อนจะทำงานเขาก็ต้องมาหาเวลาผ่อนคลายกันทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะการผ่อนคลายด้วยการมองวิวของเมืองในยามที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดินพร้อมกับผ้าห่มหนึ่งผืน โกโก้อุ่นๆที่ชงเองและคุกกี้ช็อกโกแลตของคุณคาร่าห้อง404นี่ยิ่งเป็นอะไรที่ดีมากๆเลยด้วย

ไซม่อนทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมกับตวัดผ้าห่มนิ่มๆมาพันรอบตัวเองเพื่อกันลมหนาวๆที่จะพัดโชยมาจนเขาเป็นหวัดเสียก่อน เทโกโก้ในกระติกใส่แก้วพร้อมกับแกะคุกกี้กินไปด้วย

นี่มันสวรรค์ชัดๆ

เขาจ้องมองบรรยากาศของเมืองที่ถูกย้อมไปด้วยสีส้มแดงอย่างหลงใหล มันเป็นภาพที่สวยมากราวกับผลงานชิ้นเอกของจิตกรทั้งที่ธรรมชาติเป็นคนสร้าง ถึงแม้อากาศในช่วงธันวาคมแบบนี้มันจะหนาวไปแล้วก็เถอะแต่มันก็เหมือนกับเป็นของแลกเปลี่ยนกับความสงบและความสวยงามตรงหน้าน่ะนะ โลกใบนี้มันมีข้อแลกเปลี่ยนกันทั้งนั้นแหละ

"อ้าว ไซม่อน"  เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลังเรียกให้เจ้าของชื่อต้องหันไปมองก็พบว่าเป็นคนข้างห้องเขานั่นเองที่เดินขึ้นมาพร้อมกับคุกกี้ในมือเหมือนกันกับเขา

"ไง มาร์คัส คุกกี้นั่นคุณคาร่าให้มาล่ะสิ"  เขาเอ่ยทักคนมาใหม่แล้วชี้ถุงคุกกี้ในมือซึ่งก็ได้คำตอบเป็นสีหน้าตกใจของมาร์คัสอีกแล้ว

แน่นอนว่ามันทำให้เขาหลุดขำออกมาเลยทีเดียว เริ่มสงสัยแล้วสิว่าอีกคนเป็นคนยังไงกันแน่

"ฉันรู้เพราะฉันก็ได้มาเหมือนกันไง เธอชอบเอาขนมท่ร้านมาแจกคนในตึกตลอดแหละถือเป้นคำขอบคุณที่บางทีเราช่วยเลี้ยงลูกสาวให้ตอนเธอกับสามีไม่อยู่"  เขาอธิบายและใช่มาร์คัสทำหน้าตกใจอีกแล้ว

"เธอ... แบบ แต่งงานแล้ว ?!"

"ใช่ สามีเธอตัวใหญ่เหมือนหมี... อย่าไปบอกเธอล่ะ"  มือตบที่นั่งข้างตัวชวนให้คนผิวเข้มมานั่งด้วยกันพร้อมกับแบ่งโกโก้ให้ด้วยเพราะดูแล้วอีกคนมีแค่เสื้อกันหนาวตัวเดียวน่าจะหนาวไม่น้อยเลยทีเดียว

"ตั้งแต่ย้ายมานี่รู้สึกเหมือนตัวเองไม่รู้อะไรอีกเยอะเลยล่ะครับ"  อีกคนว่าพลางยกโกโก้ในมือขึ้นดื่ม

"เดี๋ยวพอนายอยู่ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ชิน"  ไซม่อนตอบแล้วหันไปยิ้มพร้อมตบบ่ากว้างนั้นเบาๆเหมือนให้กำลังใจอีกคนให้คุ้นชินกับเรื่องนี้ซักที

อย่างน้อยนายก็ต้องชินกับเรื่องที่อพาร์ทเม้นท์นี้มีแต่บันไดแล้วน่ะนะ เขาเชื่อแบบนั้น

หลังจากนั้นไซม่อนกับมาร์คัสก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยทั้งสองคนถูกท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีและพระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงเรื่อยๆดึงดูดสายตาเอาไว้จนกระทั่งพระอาทิตย์หายไปจากท้องฟ้า อากาศก็หนาวขึ้นมาในทันทีชวนให้ขนลุซู่แม้กระทั่งเขาที่มีผ้าห่มยังหนาวจนขนลุก พอหันไปมองมาร์คัสที่มีเสื้อกันหนาวตัวเดียวก็พอรู้เลยว่าอีกคนก็หนาวไม่แพ้กัน

"ฉันว่าเรากลับห้องกันก่อนดีกว่ามั้ย"

"เห็นด้วยครับ"

พอตัดสินใจเสร็จอย่างรวดเร็วทั้งคู่ก็รีบเก็บของ รีบลงจากชั้นดาดฟ้ากลับไปยังชั้นสามที่ตัวเองอยู่เพื่อหนีลมหนาวที่พัดมาจนทำเอาขนลุกไปหมด

"เออ จริงด้วย พรุ่งนี้นายว่างรึเปล่า"  แต่ก่อนที่จะเข้าห้องตัวเองไซม่อนก็เรียกเพื่อนบ้านข้างห้องเอาไว้เสียก่อน

"ก็ว่างอยู่นะครับ"  

"ดีเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปหาของกินอร่อยๆแถวนี้ ตามที่นายเคยบอกไงว่าถ้าวันไหนว่างให้พานายไปหาของกินแถวนี้ไง"  เขาบอกความต้องการของตัวเองให้อีกคนรู้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ด้วย

"อ..อ๋อ จริงด้วยผมเคยขออะไรแบบนั้นไว้นี่"  มาร์คัสเกาท้ายทอยอย่างแก้เก้อเหมือนกับพึ่งนึกขึ้นว่าตัวเองเคยขออะไรแบบนี้ไว้

"ใช่แล้ว ถ้างั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนเที่ยงนะ ฝันดีล่วงหน้า"  เขาจัดการนัดแนะด้วยตัวเองเรียบร้อยก่อนจะไขประตูเข้าห้องไป

ถ้าเขาดูไม่ผิดเหมือนอีกคนจะหน้าแดงหน่อยๆ อากาศหนาวนี่แย่ชะมัดเลยเนอะ

เราแค่เคยดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

นั่นคือสิ่งที่ไซม่อน เลิฟเวอร์ต้องคอยย้ำตัวเองเสมอมา

TBC

Bonus

'นายจะโทรมาเพื่อเงียบตลอดเวลาแบบนี้ไม่ได้นะมาร์คัส'

"เอ่อ ขอโทษที แต่นอร์ธ"

'ว่า ?'

"เธอเคยรู้สึกตกใจหรือเขินอะไรมากๆจนพูดไม่ออกมั้ย"

'เคยสิ ตอนประถมฉันเคยสะดุดเท้าตัวเองล้มแล้วไปดึงกางเกงเพื่อนลงมาเห็นกางเกงในมันเลยล่ะ ตกใจกับเขินสุดๆ'

"คนละอย่างกันนอร์ธ....."