คงเป็นเพราะฉันกลัวว่าอาจจะเสียเธอไป

.. หากว่าฉันถามเธอ'

.

.

.

"มึงๆ เอากีต้าร์ให้กู"

ร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาปรับสายกีต้าร์ตัวเก่งของเขาอยู่

เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกของคนที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายมือของเขา

"มึงจะเอาไปทำไมซองอู เป็นมือกลองก็ตีกลองไป"

"เฮ้ยยุนจีซอง นี่เพื่อนไง"

คนตัวสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ขณะที่จีซองเองก็ค่อยๆ ยื่นกีต้าร์ของเขาให้

"เดี๋ยวช่วยจูนสาย นั่งเฉยๆ นี่แหละ"

"ทำไมวะ ปกติกูก็จูนสายเองตลอด"

"เมื่อคืนนอนดึกนี่ มึงพักเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย"

เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยให้คนข้างๆ นั่งจูนสายกีต้าร์ให้ต่อไป

โดยที่ทุกการกระทำของซองอูตอนนั้น อยู่ในสายตาของคนๆ นี้ตลอดเวลา

ตั้งแต่มึงชอบคนอื่นจนอกหักมาหรืออะไรก็ตาม กูก็ยังอยู่กับมึงเนี่ย

"มองไรวะ"

เจ้าตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงทุ้มของคนข้างๆ ดันมาดังอยู่ข้างหู

ทันใดที่เรียกสติตัวเองกลับมาได้ ถึงได้รู้ว่าตัวเองจ้องใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่นาน

จนเจ้าตัวรู้สึกได้

"จีซอง"

"ห๊ะ"

สายตาจริงจังขึ้นมาของคนตรงข้าม ทำให้ใจของเขากระตุกวูบเล็กน้อย

เกิดความคิดไปต่างๆ นานาว่าซองอูจะพูดอะไรออกมาต่อจากนั้น

. . สายตาแบบนั้นมันคืออะไรวะซองอู

"ทำไมยังไม่มีแฟนวะ"

"ยังไม่เจอคนที่ชอบมั้ง"

"นึกว่ามีแล้วซะอีก"

". . ."

"ก..กูเนี่ยนะ"

"อื้อ"

ใบหน้าคมพยักหน้าเล็กน้อยโดยที่สายตาก็ยังมองมาที่ดวงตารีเล็กที่มองซ้ายทีขวาทีอย่างน่าสงสัย

"ไม่มีหรอก ไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นอ่ะ มึงก็"

จีซองยื่นเอามือเล็กๆ ของตัวเองอ้อมหน้าซองอูเพื่อคว้ากีต้าร์ของตัวเองไปประจำที่

ก่อนที่การแสดงของพวกเขาในวันนี้จะเริ่มขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

. . การกระทำของคนตัวเล็กในตอนนั้น อยู่ในสายตาของอีกฝ่าย

ไม่รู้ว่าความน่ารักนี้มากขนาดไหน

แต่การที่ยุนจีซองหูแดง แก้มแดงแถมเหงื่อตก

ก็น่ารักมากพอจนทำให้ซองอูแอบลอบยิ้มออกมาไม่ได้

.

.

.

.

ท้องฟ้ามืด ที่ยังมีลมพัดเย็นอยู่ตลอดเวลา

ทำให้อากาศบนดาดฟ้าในตอนนี้เหมาะสมกับการมานั่งใช้ความคิดที่สุด

นิ้วเรียวเล็กยังคงกดคอร์ดและดีดกีต้าร์เบาๆ ในยามค่ำคืน

ประกอบกับความคิดต่างๆ นานาที่เข้ามาวุ่นวายในหัวเขาตอนนี้

ช่วงหลังที่ผ่านมานี้ จู่ๆ ซองอูก็มาดูแลเขาดีขึ้น ตัวติดกันตลอดยิ่งกว่าเดิม

ไหนจะคำถามที่ซองอูคอยถามตลอด มันก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้จริงๆ

ว่าเพื่อนสนิทของเขาคนนี้ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ไหนจะเพื่อนหรือรุ่นน้องที่คอยเข้ามาคุยเรื่องเราสองคน

แกร่ก..

ฉิบหาย ตายยากด้วย

"มานั่งทำไรมืดๆ วะ"

"พระจันทร์สว่างจะตายมึง ไม่มืดหรอก"

"หนาวมั้ย"

ไม่ทันได้รอคำตอบจากคนตัวเล็กที่นั่งอยู่

จู่ๆ ซองอูก็เอาเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ของเขามาคลุมที่ร่างของจีซองไว้

โดยที่เจ้าตัวก็ได้แต่นั่งเงียบๆ พร้อมเอามือมากระชับเสื้อเพื่อเพิ่มความอุ่น

ความเงียบปกคลุมทั้งสองคน หลังจากที่ซองอูนั่งลงข้างๆ กายจีซอง ก็ไม่มีคำพูดอะไรตามมาอีก

"มึง"

จนกระทั่งคนตัวเล็กเลือกที่จะเอ่ยปากทำลายความเงียบนี้

"มึงมีคนที่ชอบอยู่รึเปล่าวะซองอู"

"เออ มีดิ"

.

.

"มินฮยอนอ่ะเหรอ"

"หืม"

"ยังชอบมันอยู่สินะ"

เจ้าตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้างุดโดยที่ไม่ได้สังเกตท่าทีของคนที่อยู่ข้างๆ

"ไม่อ่ะ กูชอบคนอื่นละ"

ถึงจะชื้นใจ ที่คนในใจของซองอูไม่ใช่คนเดิม

แต่ตัวเขาเองก็ไม่กล้าคาดหวังคำตอบหลังจากนั้นอยู่ดี

"คนที่กูชอบนะ ต้องตัวเล็กๆ ตารีๆ หน้าก็เล็ก"

"เล่นกีต้าร์เป็น"

"แล้วก็ เป็นเพื่อนสนิทกู"

"เอ้า กูนี่"

เสียงหัวเราะหนักๆ ดังขึ้น หลังจากที่ซองอูได้เห็นท่าทางประหลาดจากคนข้างๆ

ที่เอาแต่ทำตาโตๆ แล้วกรอกตาไปมาอย่างสับสน

"เออ ไม่รู้ตัวเหรอวะ"

"ใครจะไปกล้าคิดวะ"

"ทำไมอ่ะ มึงไม่ดีตรงไหน ทำไมกูจะชอบไม่ได้"

"..."

"นี่..เลิกหันไปที่อื่นได้ละ"

ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาแตะคางมนของร่างเล็ก

ก่อนจะค่อยๆ ประคองขึ้นมา จนสายตาของทั้งสองคนประสานกัน

"กูชอบมึงจริงๆ นะจีซอง"

"ชอบมากกว่าใครเลย"

"แล้วมึง คิดยังไงกับกูบ้างวะ อยากรู้"

เจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองหน้าแดงมากขนาดไหน

แต่ก็รู้สึกได้ว่าหัวใจตอนนี้ทำงานอย่างหนักและเลือดสูบฉีดแรงมากจนทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว

ถึงจะอยากหันหน้าหนีความอายขนาดไหนก็คงไม่ได้

เพราะตัวเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า

สายตาของซองอูตอนนี้ มันชัดเจนจนเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไปแล้ว

"อืม กูก็ ชอบมึง"

"ชอบมากๆ ชอบมานานแล้ว จริงๆ"

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูเกิดคำถามตลอดเลยนะว่าทำไมมึงถึงต้องดีกับกูขนาดนี้

มึงคิดอะไรกับกูรึเปล่า หรือสิ่งที่เกิดขึ้น กูคิดไปเองคนเดียว"

"หรือว่ามึงแค่อ่อนไหว แล้วเดี๋ยวมันก็หายไปรึเปล่า..."

น้ำตาหยดใสค่อยๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาประกาย

ความรู้สึกมากมายในใจตลอดที่ผ่านมา ตอนนี้มันได้ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่

ใบหน้าหล่อของคนตรงหน้ายิ้มอย่างอบอุ่น

ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวเองเข้ามาใกล้ แล้วประทับจูบเบาๆ ลงที่เปลือกตาของฝ่ายตรงข้าม

"มึงไม่ต้องตั้งคำถามอะไรอีกแล้วนะ

หรือถ้าสงสัยอะไร มึงถามได้เลยทุกอย่าง"

"ความรู้สึกของกูอยู่กับมึงแล้วต่อจากนี้"

"หัวใจของกูก็ด้วย"

ร่างหนาค่อยๆ โอบกอดไหล่บางของคนข้างกายเข้ามาใกล้ตัว

จนคนตัวเล็กกว่าจมไปในอ้อมกอดของเขา

ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจนและตรงกัน

ความรู้สึกสับสนที่จากนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป

คำถามต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาตลอดได้หายไปในค่ำคืนนี้

พร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นที่ยุนจีซองคนนี้กำลังได้รับ

"ขอบคุณนะซองอู"

"ขอบคุณมึงเหมือนกัน ที่ไม่เคยมองข้ามความรู้สึกกู"

"รักนะยุนจีซอง"

.

.

.