.

.

.

.

.

#nowplaying

02.35 am

 -rrRRR-

แขนยาวยืดออกจากผ้าห่มหนาพร้อมใช้มือควานหาเจ้าตัวต้นเหตุของเสียงน่ารำคาญยามดึก

พร้อมสไลด์ปุ่มรับสายอย่างไม่ใส่ใจ เพราะต่อให้กดผิดเขาก็ช่างแม่งอยู่ดี

เครื่องโทรศัพท์สีดำสนิทแนบลงกับหูของเขาโดยที่เปลือกตาของเจ้าตัวยังคงปิดสนิท

"อะไร"

. . . .

ใบหน้าคมหลับตาฟังเสียงจากปลายสายอยู่เงียบๆ สักพัก

"เออ อย่าล็อคห้องแล้วกัน เดี๋ยวไปหา"

"อืม...... หยุดร้องไห้ก่อนกูจะไปด้วย"

เปิดดวงตาเรียวคมขึ้นมาเพื่อเรียกสติ ก่อนจะลากตัวเองลุกขึ้นไปสวมเสื้อฮู้ดสีดำตัวใหญ่

และกุญแจรถ สำรวจความเรียบร้อยก่อนเดินออกจากห้องไป

ร่างสูงนั่งเงียบอยู่บนรถที่ยังไม่สตาร์ทเครื่อง

ก่อนจะนึกถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

ช่วงเวลาที่เขาควรได้นอนพักผ่อนอย่างสงบ แต่กลับต้องออกมาข้างนอก

'องซองอู' ถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ

แน่ล่ะ.. ไม่ได้รำคาญเจ้าตัวต้นเหตุที่เรียกเขาออกมาเวลานี้หรอก

แต่รำคาญที่ตัวเองไม่ยอมนอนตอนกลางวัน เพื่อที่ตอนนี้จะได้ไม่ง่วงต่างหาก

.

.

.

"มึง เปิดประตู"

...

ใบหน้าคมค่อยๆ เอียงหัวแนบกับประตูเพื่อฟังความเคลื่อนไหวของคนด้านใน

เสียงสะอื้นพร้อมสูดน้ำมูกยังคงดังกลับมาตอบรับเขา

"ปะ..แป๊บนึง"

เสียงหวานแผ่วดังออกมาจากภายในห้อง

ซองอูรู้ว่าคนด้านในยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาในตอนนี้

แต่ด้วยความง่วงบวกกับเป็นห่วง เขาจึงต้องบังคับเด็กดื้อที่อยู่ในห้องให้มาเปิดประตู

"ออกมาเปิด ไม่ต้องหยุดร้องก็ได้ แต่เปิดประตูให้กูก่อน"

แกร่ก..

องซองอูยืนจ้องใบหน้าของ 'ฮวังมินฮยอน'

..เพื่อนสนิทที่สุดของเขา..

ที่ในตอนนี้ทั้งหูและจมูกกำลังแดงก่ำ ดวงตารีเล็กบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

ไม่บอกก็รู้ว่าคงทะเลาะกับแฟนของเจ้าตัวมาตามเคย

.

.

"วันนี้มันทิ้งกูอีกแล้วว่ะซองอู"

ร่างสูงเอนหลังไปกับโซฟา โดยที่มือหนาก็ยังคงวางอยู่บนกลุ่มผมนุ่มพร้อมลูบเบาๆ
เป็นการปลอบโยนร่างบางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างๆ กัน

"มึงใจเย็นๆ ลองเข้าใจเหตุผลเขาก่อน"

สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงเท่านี้ อยู่ข้างๆ และพูดให้คนตรงหน้าใจเย็น

"คนนั้นก็ดูรักมึงมากนะ"

และตัวเขาเองก็เช่นกัน

มากจนอยากจะบอกให้มินฮยอนเลิกกับคนนั้นไปซะ

มากจนอยากจะกอดคนตรงหน้าไว้แน่นๆ พร้อมบอกว่าไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ

แต่แน่สิ

เขาทำไม่ได้ . .

เวลาผ่านไปสักพัก กับการฟังเรื่องราวที่คนตัวเล็กระบายออกมา

สลับกับการพูดปลอบใจและให้คำปรึกษาจากตัวเขาเอง

ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานที่ร้องไห้จนเผลอหลับไปบนตักของเขา

ที่ปรึกษาอย่างเขาจะทำอะไรได้นอกจากปลอบให้คนข้างๆ หยุดร้องไห้

.

.

.

.

.

.

8.25 am

"อื้อ..."

เสียงหวานอื้ออึงอยู่ในลำคอเบาๆ แต่ก็ทำให้คนที่กำลังหลับสนิทอย่างซองอูสะดุ้งตื่นขึ้นมา

"ตื่นแล้วเหรอมิน"

"อือ.."

ร่างบางลุกขึ้นนั่งลงบนโซฟาซักพัก ก่อนจะเอียงหัวลงบนลาดไหล่กว้างของซองอู

"มึง กูขอโทษนะ"

ซองอูเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ

"ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก กูก็อยู่ข้างๆ มึงแบบนี้มาตลอดอยู่แล้วนี่"

"ถ้าตอนนั้นเป็นมึง.."

". . ."

"ถ้ากูเลือกมึง กูคงไม่ต้องเสียใจแบบนี้หรือเปล่าวะ"

ตอนนั้นเหรอ

ตอนที่ผมบอกรักเขา

โดยที่ไม่ทันรู้ว่าอีกคนมีคนในใจอยู่แล้วน่ะเหรอ

อืม.. นั่นสิ

ถ้าตอนนี้เป็นเขา มินฮยอนก็คงไม่ต้องเสียใจแบบนี้

"ขอโทษว่ะ ไม่น่ารื้อฟื้นเลย"

มินฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อล้างหน้าที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่

 มินฮยอนเดินเช็ดหน้าออกมาจากห้องน้ำ ทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยของตัวเอง

"ว่าไง.."

"อืม... ว่าง มาสิ"

"เจอกันครับ"

ใบหน้าหวานยิ้มเรื่อเบาๆ โดยที่ไม่ทันรู้ตัวว่าทุกการกระทำอยู่ในสายตาของอีกคนอยู่ตลอด

"จะกลับมาแล้วสินะ"

"อื้ม"

"งั้นกูกลับละ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก"

". . ."

ซองอูยืนมองคนตรงหน้าที่ก้มหน้ามองพื้นอยู่เงียบๆ

ก่อนร่างสูงจะสวมกอดอีกคนเงียบๆ

กอดที่อบอุ่นและเนิ่นนาน เช่นทุกครั้งที่เคยได้รับ

ซองอูกอดมินฮยอนไว้เงียบๆ อยู่สักพัก ก่อนจะถอนตัวออกมาพร้อมหยิบกุญแจรถเตรียมจะกลับหอตัวเอง

"ซองอู"

"หื้ม ว่าไง"

หันไปมองคนที่เดินตามหลังมาช้าๆ

โดยที่ในใจยังมีคำถามมากมายที่อยากพูดออกไป

"ขอบคุณนะ"

"ทุกอย่างเลย"

"มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลย"

เสียงดนตรีสดที่กำลังบรรเลงพร้อมกับเสียงประสานร้องเพลงของคนรอบๆ ตัว

ไม่ได้ทำให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นหลุดออกจากห้วงความคิดตลอดทั้งวันเลยสักนิดเดียว

จนกระทั่งเพื่อนตัวดีของเขายกแก้วเบียร์เย็นจัดมาเคาะที่หน้าผากเบาๆ

"มึงเหม่ออะไรเพื่อน"

"เปล่า กูแค่คิดไรเรื่อยๆ"

ปากว่าพลางยกแก้วเบียร์มากระดกจนหมดไปอีกแก้ว

เป็นแก้วที่เท่าไหร่ไม่รู้สำหรับคืนนี้

ไม่สิ ขวดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้

"เมื่อไหร่จะพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นสักทีวะ"

ซองอูคิ้วขมวดยุ่ง เมื่อจู่ๆ จีซองเพื่อนรักก็พูดประเด็นที่ทำให้เขาจุกที่อกออกมา

"กูรู้นะว่ามึงเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ เพราะอะไร"

"กี่คนแล้วที่เข้ามาหามึง แต่มึงก็ปฏิเสธไป เพราะมึงอยากจะรอคนนั้น"

". . ."

เขาได้แต่นั่งเงียบๆ ทบทวนสิ่งที่เพื่อนพูดออกมา

"ไม่รู้ว่ะ"

"จะไม่รู้ได้ไง ตัวมึงเอง มึงปล่อยให้ตัวเองเสียใจทำไมซองอู"

"มึง กูรู้นะว่าที่ตรงนั้น ไม่มีทางที่สักวันจะเป็นกู"

"แต่ก็ปล่อยให้เขาเสียใจไม่ได้ว่ะ"

น้ำเสียงทุ้มต่ำสะอึกไปเล็กน้อย ก่อนจะกลั้นใจกลืนความรู้สึกที่มันกำลังเอ่อมาตรงดวงตาลงไป

"ถ้าเขาขอให้กูไป กูก็ไปได้

แต่ตอนนี้เขาขอให้กูอยู่ กูจะไปได้ยังไง"

"เป็นได้แค่นี้ คนที่อยู่ข้างๆ เขา

ต่อให้กูไปจากตรงนี้ ก็รู้ว่าคนที่เสียใจทีหลัง ต้องเป็นกูอยู่ดี  กูเสียเขาไปไม่ได้ว่ะ"

จีซองมองหน้าเพื่อนตัวเองเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

"กูเข้าใจมึงนะซองอู"

"เพราะตอนนี้กูก็กำลังเป็นแบบมึงนั่นแหละ"

ดวงตาคมเหลือบขึ้นมองคนที่เพิ่งพูดตรงหน้าด้วยความสงสัย

"ที่ปรึกษาที่ดีไง"

OS จากอารมณ์ชั่ววูบหลังฟังเพลง

เป็นแค่คนข้างกายที่ไม่มีวันได้อยู่ในใจเธอนี่มัน