“อื้อ ช่าย ไฟลท์พรุ่งนี้”

      ปลายเสียงที่อยู่คนละทวีปร้อง ฮะ ว่าอะไรนะ อย่างตกใจ อาจเป็นเพราะผิดวิสัยเกินไปสำหรับคนอย่างเธอที่ชอบทำอะไรตามแพลนที่วางไว้ แต่อยู่ดี ๆ ก็บอกว่าจะกลับบ้านวันพรุ่งนี้เสียอย่างนั้น

      “น่าจะถึงที่นั่นประมาณเที่ยงคืนอะ”

      เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังมาจากคู่สนทนา แสดงออกว่ารับรู้และไม่คิดจะถามถึงเหตุผลที่จู่ ๆ เธอก็กลับบ้าน ด้วยรู้ว่าต่อให้ถามตอนนี้ เธอก็คงไม่ตอบอยู่ดี ก็ดี เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะอธิบายอะไรให้ใครฟังได้เหมือนกัน

      “งั้นก็ฝากบอกป๊าม๊าด้วย เดี๋ยววันเสาร์จะทักไปบอกก่อนขึ้นเครื่องอีกทีนะ โอเค บาย”

      ปลายสายวางไปแล้ว ลินดาเหม่อมองไปยังถนนสายเล็ก ๆ ข้างนอกหน้าต่างใกล้ที่นั่งในคาเฟ่ที่เธอกำลังอยู่ ถนนแห่งนี้คนไม่ค่อยพลุกพล่านสักเท่าใดนัก ต่างกับถนนเส้นหลักที่ตอนนี้ประดับประดาไปด้วยไฟระยิบระยับที่มาพร้อมกับต้นสนขนาดมหึมา แถมยังมีตลาดกลางคืนประจำเทศกาลที่เป็นแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวและวัยรุ่นมากมาย christmas is coming to this town way too early เธอยิ้มขื่นให้กับถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่าตรงหน้า คริสต์มาสมาถึงเมืองนี้แล้ว แต่ดูจากสภาพที่ตอนนี้เธอต้องมาหลบฝูงชนในร้านกาแฟเล็ก ๆ แทนที่จะไปสนุกสนานกับมัลไวน์และกลิ่นอายเทศกาลข้างนอก บางทีคริสต์มาสอาจจะไม่มีวันมาถึงเธออีกเลยก็ได้

     ในวันแรกที่ได้เจอกัน วันนั้นก็เหมือนจะเป็นวันคริสต์มาสใช่มั้ยนะ

      เธอส่ายหัวเบา ๆ ราวกับการกระทำนั้นจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกไปได้ พลางลุกขึ้นไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่มที่หน้าเคาน์เตอร์ เธอเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟแห่งนี้ และแทบจะจำเมนูที่มีอยู่น้อยนิดในร้านนี้ได้ขึ้นใจ ทว่า ก่อนที่จะอ้าปากสั่งเครื่องดื่มรสขมมาเพิ่มอีกแก้วเหมือนอย่างเคย ก็โดนเจ้าของร้านที่สนิทกันเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

     “ไม่อยากลองเมนูอื่นดูบ้างเหรอ”

      “ถ้าจะมาขายตรงเครื่องดื่มประจำเทศกาล อย่าเลยค่ะ คุณก็รู้ว่าฉันไม่ซื้อ”

      “ไอ้ของแบบนั้นน่ะไม่มีในร้านเราหรอก ขี้เกียจมานั่งคิดเมนูใหม่ทุกเทศกาลเหมือนกัน”

      “เพราะแบบนี้ไงร้านถึงคนเข้าน้อย”

      ชายวัยกลางคนหัวเราะชอบใจจนตาหยี ไม่ถือสากับคำพูดรุนแรงของลินดา

      “สนใจลองกาแฟส้มมั้ย สดชื่นดีนะ”

      หญิงสาวเบ้ปากแทนคำตอบ นึกไพล่ไปถึงคนในปลายสายที่เพิ่งวางสักครู่ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนว่าช่วงนี้น้องชายของเธอก็โปรดปรานเมนูกาแฟดำกับน้ำส้มเสียเหลือเกิน แต่เธอไม่ชอบกลิ่นซิตรัสเท่าไหร่นัก

      “มีเบียร์ขายมั้ยคะ”

      “เฮ้ ที่นี่ร้านกาแฟนะ จำได้มั้ย”

      “ถามไปงั้นแหละค่ะ” คาดหวังนิดหน่อยว่าเจ้าของร้านอาจจะนึกครึ้มหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาจากหลังเคาน์เตอร์ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเห็นคนเมากลางร้านกาแฟในคืนนี้

       “ช็อกโกแลตร้อนหน่อยไหม ฉันเลี้ยงเอง ถือเสียว่าเป็นของขวัญคริสต์มาสล่วงหน้า”

      ลินดานิ่งงันไปสักครู่ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม ชายวัยกลางคนยิ้มน้อย ๆ ก่อนหันไปจัดเตรียมเครื่องดื่มสำหรับเธอ เพียงครู่เดียว ช็อกโกแลตร้อนหอมกรุ่นหนึ่งถ้วยก็ปรากฎตรงหน้าหญิงสาว

      เสียงเพลง Last Christmas กับ All I want for Christmas is you ดังผสมปนเปแว่วมาจากที่ไกล ๆ จนฟังไม่ค่อยออกว่าเป็นเนื้อเพลงท่อนไหนกันแน่  ต่างจากเสียงดนตรีแจ๊สเบา ๆ ที่ดังคลอไปกับเสียงเครื่องชงกาแฟในร้าน ออกจะแปลกไปสักหน่อยที่คาเฟ่แห่งนี้ไม่เปิดเพลงตามเทศกาลเลย แถมแทบจะไม่พยายามตกแต่งร้านให้เข้ากับบรรยากาศรื่นเริงของคริสต์มาสด้วยซ้ำ จนเคยทำให้ใครคนหนึ่งนึกขำที่เธอเลือกร้านกาแฟนี้เป็นสถานที่เดตแรกของพวกเขาในวันคริสต์มาสอีฟ ก็แค่อยากหนีจากคู่รักจำนวนมากตามคาเฟ่น่ะ เธอเคยให้เหตุผลไว้เช่นนั้น และอาจเป็นเพราะเห็นด้วยกับเหตุผลของเธอ ในวันคริสต์มาสอีฟของทุกปี เธอกับเขาก็จะนัดเจอกันที่นี่เสมอ

      รวมถึงในสัปดาห์ก่อน ที่เขานัดเจอเธอที่นี่, เพื่อยื่นการ์ดแต่งงานให้

      ชื่อที่อยู่ข้างเขาในการ์ดนั้นเป็นชื่อที่เธอไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคย 

      และไม่ใช่ชื่อของเธอ

      ดังนั้น เธอจึงอยู่ที่นี่, ณ ร้านกาแฟประหลาดที่ไม่ยอมเปิดเพลงตามเทศกาลในคืนวันคริสต์มาสอีฟ, หวังสุดใจว่าประตูสีขาวที่มีช่อมิสเซิลโทแห้ง ๆ แขวนอยู่บานนั้นจะเปิดออก เขาจะเดินเข้ามาเพื่อบอกเธอว่าวันก่อนแค่ล้อเล่น เขาไม่ได้กำลังจะแต่งงานกับคนอื่นและออกไปจากชีวิตเธอตลอดกาล เธอจะยกเลิกไฟลท์บินกลับไทยพรุ่งนี้ทันที ใช้เวลาวันคริสต์มาสอยู่กับเขา และทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแบบที่มันควรเป็น

      แต่ประตูบานนั้นก็ไม่เปิด

       ลินดายกถ้วยช็อกโกแลตร้อนขึ้นจิบ หวังว่าความอบอุ่นของเครื่องดื่มจะช่วยทำให้ความรู้สึกเย็นเยียบราวกับคืนที่มีหิมะในใจหายไปได้บ้าง แต่สุดท้ายดูเหมือนจะมีเพียงขอบตาและปลายจมูกของเธอที่ได้รับไออุ่นจนรู้สึกร้อนผ่าว

      “ช็อกโกแลตร้อนปกติมีรสเค็มด้วยเหรอ แอบใส่เกลือมาแกล้งกันหรือเปล่าคะ” 

      หญิงสาวพูดแก้เก้อเสียงอู้อี้ขณะวางถ้วยที่ว่างเปล่าลง เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ยอมสบตากับคู่สนทนาหลังเคาน์เตอร์ที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนใจ 

     นั่นไม่ใช่ความผิดเขาเสียหน่อย แต่จะยอมให้กล่าวโทษได้สักครั้งก็แล้วกัน