“เฮ้ ทำไมช่วงนี้หาเวลาคุยด้วยยากจัง”
“จะอะไรอีก กูติดงานค่าย ต้องไปพรุ่งนี้ มึงสิแปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยจะโทรมาก่อน”
“กูติดบั๊กว่ะ”
ปลายเสียงพูดเรียบ ๆ แต่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เราต่างเข้าใจดีว่า ‘บั๊ก’ ที่มันพูดถึงไม่ได้หมายถึงบั๊กในเกมหรือการเขียนโค้ด (ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความจริงที่ว่ามันเรียนทันตะ ส่วนผมเรียนอักษร และเราทั้งคู่ต่างไม่เล่นเกม) มันไม่ได้มีนิสัยชอบรำพึงรำพันถึงความโศกเศร้า ความกังวล หรือความเหนื่อยล้าของตัวเองให้คนอื่นฟังเท่าไรนัก ดังนั้นหากไม่สังเกตให้ดีอาจพลาดโอกาสของการเป็น ‘ฟางเส้นสุดท้าย’ ที่มันหยิบยื่นให้เลยก็ได้
“อือ แล้วกูต้องช่วยมึงแก้บั๊กยังไง”
“ขอเวลาห้านาที อยู่ตรงนี้แปป”
“ทำไมต้องห้านาที”
“กูจะวิ่งไปซื้อเหล้า—”
“กูวางแล้วนะ”
“เห้ย อย่าเพิ่งดิ อยู่ด้วยกันก่อน” มันหัวเราะร่วนจากปฏิกิริยาของผม หรือไม่ก็หัวเราะเพราะเครียดจนเป็นบ้าไปแล้ว หรืออาจจะทั้งสองเลยก็ได้
“ไหน รอบนี้สาเหตุคือไร”
“ไม่รู้ ทำข้อสอบไม่ได้มั้ง หรือไม่ก็ชีวิตบัดซบเกินจนกูไม่รู้จะเริ่มจากอะไร เพื่อนชวนไปกินข้าวหลังสอบก็ไม่ไป กลับมานอนกองที่หอ อยากอยู่คนเดียว”
“มึงก็เลยเลือกที่จะใช้เวลาอยู่คนเดียวกับกูเหรอ”
“ว้าว พอคิดอย่างนี้แล้วโรแมนติกชะมัด” ยังมีหน้ามาตบมุกอีก “ก็อยู่คนเดียวแล้วมันเหงา เลยโทรมาเล่นกับมึงไง มาเช็กด้วยว่ามึงตายหรือยัง”
“แล้วรู้ได้ไงว่าโทรมาแล้วกูมีตัวตนอยู่จริงที่ปลายสาย กูอาจจะตายไปแล้วก็ได้ แล้วนี่เป็นโลกเสมือนที่มึงจินตนาการและอ้างอิงจากความทรงจำที่มึงเคยมีร่วมกับกูว่ากูจะต้องตอบแบบนั้นแบบนี้”
“ว้าว เด็กอักษรแปลกแบบนี้ทุกคนเลยปะวะ”
“มึงอย่า stereotypes ดิ”
“ก็ถ้านี่เป็นโลกเสมือน กูสามารถบังคับให้ตัวเองในจินตนาการถูกหวยได้ไหมวะ อยากรวยแล้ว”
“ทำไมไม่ไปกินข้าวกับเพื่อน จะได้หายฟุ้งซ่านบ้าง”
“ขี้เกียจ กูทำเองอร่อยกว่าร้านเยอะ”
“คืนนี้เหลืออะไรต้องทำบ้าง”
“เดี๋ยวไปทำโมฟัน แล้วก็ให้รางวัลชีวิตตัวเองด้วยโซจู”
“ในฐานะว่าที่บุคลากรทางการแพทย์ มึงรู้ใช่มั้ยว่าแอลกอฮอล์มีฤทธิ์กดประสาท แล้วมึงจะทำโมฟันตอนเมาไปเพื่ออะไร”
“กวีต้องเสพสุราเพื่อโคลงกลอนฉันใด ทันตแพทย์ก็ต้องเสพเมรัยเพื่อการศึกษาฉันนั้น”
“เคยมีคนบอกไหมว่ามึงควรมาเรียนอักษรแทนกู”
“มีมึงคนเดียว และมึงพูดเรื่องนี้มารอบที่ล้านแล้ว”
“คณะนี้ยังรอต้อนรับมึงเสมอ”
“โทษที กูรักกลิ่นเงิน”
“นี่มึงกำลังจะพูดว่า—-“
“แต่ทำไมมันยากจัง”
นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินมันพูดถึงความกังวลออกมาตรง ๆ ไม่อ้อมไปอ้อมมาด้วยอุปมานิทัศน์บ้า ๆ บอ ๆ แล้วจบที่การเฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยเหมือนที่ผ่านมา (จะหาว่าผม stereotypes ก็ได้ แต่ด้วยส่วนนี้เนี่ยแหละที่ผมเห็นว่ามันเหมือนเด็กอักษรชะมัด) จากคำพูดที่ตรงเท่าที่จะตรงได้ ;ผมได้แต่นิ่งงัน ไม่รู้จะต้องพูดอะไรดีถึงจะทำให้มันหายกังวล ด้วยว่าทั้งผมและมันต่างเลือกทางเดินที่ต่างกันไปทั้งคู่ และไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากับอะไร ด้วยความรู้สึกแบบไหน หากพูดอะไรไปโดยไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้อาจเป็นการตัดสินไปก่อนก็ได้ ซึ่งเรื่องนี้ทั้งผมและมันต่างเห็นตรงกันว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจอย่างยิ่ง
เวลาไหลไปเรื่อย ๆ จนหมดโอกาสที่ผมจะตอบมันโดยไม่หลงเหลือบรรยากาศกระอักกระอ่วนเสียแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่าการต้องปลอบใจหรือให้กำลังใจคนที่รู้จักกันดีราวกับเป็นเงาในกระจกมันจะยากถึงเพียงนี้ จู่ ๆ ผมก็หวังให้ตัวเองเป็นเพียงตัวตนในความคิดของมันและมีระบบตอบกลับอัตโนมัติอ้างอิงจากประสบการณ์ของมันที่มีกับผม เพราะหากเป็นเช่นนั้นผมคงไม่ต้องมานั่งคิดหัวแทบแตกว่าจะต้องพูดยังไงกับมนุษย์วัยเข้าเลข 2 ให้มันไม่ร้องไห้โฮหรือนิ่งเงียบไม่ปริปากแบบนี้
“โทษที มึงคงกำลังยุ่งอยู่ วางสายไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูก็จะไปทำโมฟันละ” เสียงหัวเราะเจื่อน ๆ จากปลายสายดังมาหลังจากที่ผมใช้เวลาคิดเยอะเกินไป
“ขอเวลาห้านาที อยู่ตรงนี้แปป”
“ทำไมต้องห้านาที”
“กูจะวิ่งไปซื้อโซจูมานั่งกินเป็นเพื่อนมึง” มันอ้าปากค้าง ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ เพราะผมพูดในสิ่งที่ปกติไม่เคยทำออกไป “ดื่มไม่เป็นหรอก แต่เผื่อมีคนเมาเป็นเพื่อนแล้วมึงจะเมาน้อยลง”
“ไม่ห้ามแล้วเหรอ”
“อือ มึงบอกเองนี่ว่ากวีต้องเสพสุราเพื่อโคลงกลอน แล้วตอนนี้ก็ดูเหมือนมึงกำลังจะเขียนรำพันพิลาปเวอร์ชันตัวมึงเอง กูก็จะรอฟัง”
มันเงียบ สักพักก็ยิ้มพยักหน้า อดีตเด็กแข่งไทยเพชรยอดมงกุฎอย่างมันน่าจะเข้าใจดี ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราต้องเรียนวรรณคดีไทย
ถึงเหล้ามันจะขมไปหน่อย แต่เพื่อฟังรำพันพิลาปเวอร์ชันเอกซ์คลูซีฟจะยอมหน่อยก็คงได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in