เที่ยงคืนแล้ว-ผมลงมาชงกาแฟในครัว

      เป็นไปได้ก็ไม่อยากจะดื่มของขมคอในเวลาที่ไม่เอื้อกับสุขภาพการนอนแบบนี้หรอก แต่จากปริมาณงานคณะแล้วคงเลี่ยงไม่ได้ เห็นทีว่าคืนนี้จะต้องอยู่ถึงเช้าอีกแล้ว โชคยังดี พรุ่งนี้ไม่มีคาบเช้า ผมนึกขอบคุณการเรียนออนไลน์ในใจอย่างประชดประชันที่ทำให้สามารถเลือกเวลาเรียนได้ตามชอบ (ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นหลังเที่ยงคืน-แหงล่ะ สั่งงานมาขนาดนั้น คิดว่าผมมีตัวเลือกเยอะมากหรือไงกัน)

      ผมเปิดประตูตู้เย็นเพื่อหยิบนมมาเติมลงในกาแฟ —อย่าเพิ่งขำได้ไหม ไม่ใช่ทุกคนที่ดื่มกาแฟดำได้แบบพระเอกฟิคเท่ๆ นะ ขมจะตาย— แต่พบว่าไม่มีนมเหลือแล้ว เหลือเพียงแต่น้ำส้มสีจี๊ดที่มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเป็นน้ำส้มสังเคราะห์ขวดหนึ่ง

      นึกไพล่ไปเมื่อวันก่อน ผมได้ออกไปเจอเพื่อนข้างนอกครั้งแรกในรอบสองสามเดือนหลังปลดล็อคดาวน์ เพื่อนคนหนึ่งสั่งกาแฟดำผสมกับน้ำส้มในร้านกาแฟที่พวกเราไปนั่งรอคนอื่น ๆ ตอนนั้นผมได้แต่ตื่นเต้นกับเมนูเครื่องดื่มสีน้ำตาลดำตัดกับสีส้มสวยในมือเพื่อน พลางคิดว่าใครเป็นคนคิดเมนูน้ำส้มออเรนจิน่าเพิ่มกาแฟสองช็อตในสตาบัคส์คนแรกวะ โคตรนับถือเลย แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าสั่งตามเพื่อนเพราะกรอบรสนิยมของตัวเอง 

      ก็บอกแล้วว่าผมไม่ดื่มกาแฟดำ

      ฝนข้างนอกเริ่มโปรยปรายลงมาจนได้ยินเสียงเปาะแปะไม่ขาดสาย อากาศเริ่มเย็นลงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยฝนเย็นเยียบกลางเดือนตุลาคม ระหว่างกำลังลังเลว่าจะหนีไปนอนโดยไม่สนใจทั้งงานและกาแฟดำแสนขมแก้วนี้หรือไม่ จิตสำนึกในใจยังร้องเสียงดังจนน่ารำคาญ ‘เดดไลน์งานคือพรุ่งนี้เก้าโมง งานกลุ่มอีก ส่งช้าเดี๋ยวเพื่อนจะว่าเอานะ!’ 

     ผมจึงตัดสินใจเทน้ำส้มลงไปในแก้ว 

     ผิดคาด น้ำส้มกับกาแฟดำไม่แยกชั้นเหมือนที่เคยเห็นมา แต่ไม่เป็นไร คงรสชาติแบบเดียวกันแหละ ผมปลอบใจตัวเองพลางจิบเครื่องดื่มสีประหลาดในมือ

     ขม นั่นคือความรู้สึกแรก ตามมาด้วยความเปรี้ยวปนเค็มของน้ำส้ม (สังเคราะห์) เป็นรสชาติประหลาดที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างรสชาติไม่เอาไหนกับแปลกใหม่ ไม่สามารถตัดสินได้ว่าอร่อยหรือไม่ อยากคายทิ้ง แต่รู้ตัวอีกทีก็กำลังซัดเข้าไปอีกอึกด้วยความสงสัย อึกแล้วอีกเล่าผ่านคอผมไปเพียงเพราะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเครื่องดื่มในมือนี้เป็นรสใหม่สุดมหัศจรรย์ที่กำลังจะกลายเป็นรสโปรดของผม หรือว่าเป็นเพียงเครื่องดื่มรสชาติสะเอียดสะเอียนที่กำลังจะถูกเทลงอ่างล้างจานกันแน่

      หลังจากผ่านไปครึ่งแก้ว ผมก็หยุดดื่ม ยืนฟังเสียงฝน

     ทำไมผู้คนถึงได้นิยามรสชาติของผู้ใหญ่ว่าเป็นรสขมกันนะ รสขมที่ว่าคืออะไร หมายถึงรสชาติของเครื่องดื่มที่ตอนเด็กผู้ใหญ่มักจะไม่ยอมให้เราดื่มอย่างกาแฟ หรือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือเปล่า ซึ่งใช่ ผมเห็นด้วยว่ามันขมจะตาย ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงดื่มมัน หรือรสขมที่ว่าจะหมายถึงรสชาติของชีวิตกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นจะบอกว่ารสชาติชีวิตวัยเด็กไม่มีรสขมเลยเหรอ ขอค้านสุดใจ ถ้ารสชาติชีวิตเด็กมันหวานถึงเพียงนั้นแล้วทำไมผมถึงยังต้องมานั่งทำงานงกๆ ตอนเที่ยงคืนแบบนี้ด้วยเล่า

      ว่าแต่ ผมดื่มกาแฟเข้าไปทำไมกันนะ

      ผมหลับตาปี๋ กลั้นใจยกกาแฟดำผสมน้ำส้มในมือเข้าปากทีเดียวรวด หากกล่าวว่า รสชาติของผู้ใหญ่คือรสขม รสชาติขมปร่า เปรี้ยว และเค็มนี่คงเป็นรสของเด็กคนหนึ่งที่กำลังพยายามเปลี่ยนรสชาติชีวิตจากหวานเป็นรสขมของผู้ใหญ่ละมั้ง

      เลิกคิดฟุ้งซ่าน ปิดไฟ ย่องกลับขึ้นไปทำงานที่ห้องเงียบ ๆ ทิ้งกลุ่มความคิดน้อยใหญ่ให้ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในครัว หวังว่าพวกมันคงจะจางหายไปพร้อม ๆ กับกลิ่นกาแฟก่อนเช้าวันพรุ่งนี้