..

*รูปเจสสิก้าด้านบนไม่เกี่ยวกับบทความนี้แต่อย่างใด แต่เพราะไม่รู้จะเลือกรูปไหนก็เลยใช้รูปนี้ เหตุผลมีแค่นี้แหละค่ะ*

ทุกอย่างมี "จุดเริ่มต้น" ของมันอยู่

ใช่ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเงินเดือนออก ฮ่าๆๆ

ฉันถือว่าฉันเริ่มชีวิตใหม่ทุกๆ เดือน ฉันทำงานมาได้ประมาณสิบเดือนแล้ว แน่นอนว่าการเป็นมนุษย์เงินเดือนรุ่นใหม่ไฟแรงกิเลสมักจะสูงกว่ามนุษย์เงินเดือนรุ่นพี่อยู่มากโข

แล้วมันเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นยังไงกัน?

ฉันถือว่าชีวิตของฉันตอนนี้ ยังอยู่ที่จุดเริ่มต้นอยู่ยังไงล่ะ

ฉันผ่านจุดเริ่มต้นมาหลายครั้ง เริ่มตั้งแต่เรียนประถม เริ่มเรียนที่โรงเรียนมัธยม เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย และมาถึงจุดนี้ จุดที่เริ่มต้นทำงาน หาเงินประคองชีพโดยไม่ต้องไลน์หาแม่ตอนกลางเดือนว่าเงินหมดแล้ว โอนให้หนูหน่อย พันนึงนะ ขอบคุณค่ะ (แล้วอาทิตย์ต่อไปก็ทำแบบเดิม จนกว่าจะเดือนใหม่)

ฉันเคยคิดว่าการเริ่มต้นใหม่ของฉันจะต้องยากลำบากมากในทุกๆ ครั้งที่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดใดในชีวิต เพราะฉันน่ะเกลียดการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าผลของการเปลี่ยนแปลงจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลง ฉันก็ไม่ชอบทั้งนั้นน่ะล่ะ

เมื่อตอนฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันพยายามเลือกมหาวิทยาลัยที่ต้องไปอยู่หอพัก เพราะฉันไม่อยากอยู่ที่บ้าน ที่บ้านของฉันเป็นห้องชุดที่ไม่มีห้องแยก ฉันใช้ชีวิตอยู่ร่วมห้องเดียวกับแม่และน้องสาวเป็นเวลาเกือบ 10 ปีในห้องเล็กๆ ห้องนั้น มันยิ่งทำให้ฉันที่เป็นเด็กผู้ชายรู้สึกอึดอัด และไม่เป็นส่วนตัว (เรื่องอะไร ผู้ชายอย่างเราๆ น่าจะเข้าใจ ถึงฉันจะไม่ใช่ผู้ชาย แต่ก็เป็นเพศชายแหละนะ)

เริ่มแรกฉันตื่นเต้นกับอิสรภาพของตัวเอง อยากทำอะไรก็ได้ทำ จะเดินแก้ผ้าในห้องอย่างไรก็ไม่มีใครเห็น มีความสุขกับโลกใบใหม่ของตัวเองในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ไม่มีใครใช้ร่วมด้วย ทุกอย่างดูสดใส

แต่เมื่อวันนึงฉันพบเจอกับแฟนเก่า ที่พาฉันออกจากโลกนั้น ไปเจอกับอีกโลกนึง ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

ฉันไปเจอโลกอีกโลกนึง สิ่งที่พ่อแม่ของฉันบอกกล่าว กับสิ่งที่ฉันได้เจอมันแตกต่างกันเหลือเกิน

แล้วฉันก็รู้ว่าการเริ่มต้นออกไปอยู่ด้วยตัวเองมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การเริ่มต้นตัดสินใจบางสิ่งบางอย่างโดยไม่ไถ่ถามความเห็นจากพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเรามามันออกจะยากเกินไปนิดนึงสำหรับฉันในตอนนั้น

การออกมาอยู่คนเดียว (ถึงแม้จะยังใช้เงินพ่อแม่อยู่ก็ตาม) ในตอนนั้นก็สอนให้ฉันรู้ว่าการเริ่มต้นไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเรียนรู้มัน

เวลาก็ผ่านไป ฉันกลายเป็นสาวโรงงานที่กินเงินเดือนโรงงาน ตื่นหกโมงเช้าไปขึ้นรถบัสโรงงานเจ็ดโมงที่หน้าปากซอยหอพัก เริ่มงานแปดโมงเช้า พักเที่ยง เลิกงานสี่โมงเย็น รอเงินเดือนเข้าในวันที่ยี่สิบห้า และใช้ส่วนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเงินใช้ทั้งเดือนหมดภายในสามวัน ใช้ชีวิตวนเวียนไปแบบนี้มาสิบเดือน สุขบ้าง ทุกข์บ้าง แต่ชีวิตก็ไม่ได้แย่อะไร

ฉันเริ่มได้ตัดสินใจอะไรเองบ้าง หอพักที่อยากอยู่ สิ่งที่อยากซื้อก็เริ่มสามารถซืื้อได้ด้วยตัวเอง ฉันก็ถือว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีระดับนึง ถึงจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ฉันก็ยังสบายกว่าหลายๆ คนที่ยังต้องดิ้นรน

มันทำให้ฉันรู้ว่าบางทีคนเราก็ยังคงต้องอยู่กับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรที่อยู่กับเราไปตลอดชีวิต ใช่ เงินเดือนก็เช่นกัน มันเข้ามาเดี๋ยวฉันก็ต้องกระจายให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย เจ๊เจ้าของหอเอย ร้านบุฟเฟ่เนื้อย่างเอย ขนมนมเนยเอย เฮ้อ 

อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีเงินกินเนื้อย่าง มีเงินไปปรนเปรอตัวเองให้มีความสุขล่ะนะ

ถึงน้ำหนักจะเพิ่มมามากที่สุดในชีวิตแล้วก็ตามทีเถอะ