..

..

ข้อความด้านบนเป็นสิ่งที่ฉันคิดวนเวียนอยู่ในหัวบ่อยกว่าคำถามว่า "เย็นนี้กินอะไรดี" เสียอีก

ฉันคิดว่าฉันเป็นคนชอบริเริ่มทำสิ่งอะไรใหม่ๆ แต่มันไม่เคยอยู่กับฉันได้ยาวนาน ไม่ว่าจะเป็นการเริ่มลดน้ำหนัก (ที่พยายามจริงจังหลายรอบแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็มีแต่น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมากจนเริ่มมีอาการปวดข้อเท้าและเข่าคอยตอกย้ำความล้มเหลว) การเลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องความสัมพันธ์ในโลกออนไลน์กับผู้คนที่เข้ามาในชีวิต และอีกมากมาย

ไม่ใช่ฉันไม่พยายาม ฉันได้พยายามแล้ว 

จริงๆ นะ...

แต่จนตอนนี้ มันก็ยังไม่ใช่จุดที่ฉันสามารถสรุปได้ว่า เหตุผลของความไม่ยั่งยืนพวกนั้นมันคืออะไร

มันจะมาจากความขี้เกียจของฉันเอง หรือมันจะมาจากความใจร้อนของฉัน ที่ถึงแม้จะพร่ำเตือนตัวเองเสมอว่า "กำแพงเมืองจีนไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว" แต่ก็ไม่ทำให้ฉันรีบร้อนอยากจะเห็นผลของการกระทำที่มันขัดต่อนิสัยปกติของตัวเองได้เลย

เมื่อสักสิบนาทีก่อนหน้านี้ พี่ @vvkhxng รีทวิต ทวีตของเว็ป minimore ที่พี่แกทำงานอยู่ ฉันสารภาพว่า สิ่งที่ทำให้ฉันคลิกเข้ามาในเว็ปไซต์นี้ คือคำว่า "รายได้"

มนุษย์ต้องใช้เงินเลี้ยงชีพ รู้กันใช่มั้ยคะ? ฮ่าๆ

ฉันพบว่าบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏข้อดีของการเขียนบทความอะไรก็ได้ที่คุณอยากเขียนในเว็ปไซต์ของพวกเขา มันทำให้จิตวัญญาณนักเขียนที่ชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้ชาวบ้านฟังมันติดขึ้นมานิดหน่อย

แน่นอนว่าปัญหาของฉันคือ ปกติไม่ค่อยมีใครอยากรับฟังเรื่องของฉันนัก คำโปรยในเว็ปไซต์นั้นเขียนว่า "จะเสียเวลาเล่าเรื่องของตัวเองให้คนที่ไม่อยากฟังทำไมกัน"

ถ้าสัญญาว่ามีคนอยากฟัง ฉันก็จะมาเล่าความคิดตัวเองให้ฟังแหละ

ฉันมั่นใจในตัวเองนะว่าฉันเป็นคนมีทัศนคติโอเคระดับนึง (มั่นหน้ามั่นนมมากกกก) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมั่นใจกับเรื่องแบบนี้ แต่พูดได้เต็มปากว่า ฉันเป็นคนมองอะไรกว้างๆ ไม่ชอบจดจำรายละเอียดเท่าไหร่นักเพราะมันน่ารำคาญถึงแม้จะจำเป็น นั่นทำให้ฉันมองอะไรเป็นภาพไปหมด ฉันจะเข้าใจอะไรก็ตามก็ต่อเมื่อฉันเห็นภาพนั้นในหัว

นั่นอาจเป็นสาเหตุของเรื่องที่ว่า ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจจิตใจของคนรอบตัวที่ไม่ชอบฉัน รังเกียจฉัน หรืออะไรก็ตามแต่ที่มองฉันในแง่ลบ เพราะฉันไม่เห็นภาพว่าสิ่งที่ฉันทำไปกระทบจิตใจของพวกเขาอย่างไร

เพราะฉันไม่ใช่เขา

เพราะฉันไม่ได้คิดแบบเขา

นั่นอาจเป็นเหตุผลจริงๆ ของมันก็ได้...

เหมือนเรื่องที่ฉันพิมพ์ลงในเพจนี้กำลังออกทะเล ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีกรอบ แถมไม่ได้เขียนเรื่องตามหัวข้อที่ฉันเกริ่นเอาไว้ข้างบนเลย ทำไมฉันถึงรู้ เพราะฉันเลื่อนขึ้นไปอ่านด้านบน แล้วก็ได้แต่นึกในใจว่านี่เขียนอะไรลงไป แต่ทั้งหมดที่เขียนลงไปก็มาจากอารมณ์ของฉันตอนนี้ล้วนๆ ที่หวังว่าจะมีใครซักคนอ่านแล้วเข้าใจมัน ถึงมันจะบ้าๆ บอๆ ไม่มีสาระก็ตาม

ฉันสัญญาว่าฉันจะมานั่งพิมพ์แบบนี้ให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ

ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองจมกับความคิดแย่ๆ ที่คอยกัดกินอารมณ์ด้านดีของฉันอีกต่อไป

อย่างน้อยก็ยังมีเธอที่คอยรับฟัง คอยบันทึกความสับสน ว้าวุ่น มีความสุข เศร้า หรือใดใดก็ตาม

ฉันจะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างโง่ๆ อีกแล้ว

สวัสดีนะ ไดอารี่เล่มใหม่