Kimetsus no yaiba AU 
Warning : bad end(?)  

กลิ่นคาวเลือด 

แสงจากจันทรา 

เสียงร้องโหยหวนของชาวบ้าน 

เสียงกรีดร้องของอสูร 

ทุกสัมผัสคือความเคยชินของนักล่าอสูร 

ดาบนิจิริน ตัดคออสูรมาตนแล้วตนเล่า คมดาบสีแดงเลือดหมูอาบไปด้วยเลือด ยิ่งขับความเงางามของดาบไม่น้อย 

ปราณวารีทุกรูปแบบถูกงัดเอามาฟาดฟันอสูรนับครั้งไม่ถ้วน 

แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะปราณวารีรูปแบบก็ทำให้เขาฆ่าอสูรตรงหน้าไม่ลง 

"จีฮุน เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ฟันคอมันซะ" 

รุ่นพี่ในหน่วยอย่าง ซองอู รีบตะโกนบอกทันทีที่เห็นจีฮุนยื่นนิ่งต่อหน้าอสูร มือกำดาบนิจิรินแน่น เหงื่อแตกพลั่ก มือสั่นจนปลายดาบถางดินบนพื้นจนเป็นหลุม 

ตาเบิกกว้างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน 

"อ อูจินเกิดอะไรขึ้น" 

เอ่ยเอื้อนชื่อคนรักของตนเองที่ตอนนี้ตาคู่สวยดังแก้วเคลือบกลับกลายเป็นสีดำขลับทั้งดวงตา ใบหน้าที่น่ารักกลับมีเขางอกที่ขมับข้างหนึ่ง แก้มพวงใสที่มักมีเลือดฝาดกลับมีเส้นเลือดปูดออกมาจนทั่วไปหน้า 

ฟันแยกเขี้ยวคม มือมีกรงเล็บแหลมพร้อมกับเลือดที่ไหลมาตามแขนเพราะได้ปลิดชีพนักล่าอสูรไปไม่น้อยกว่า5คน 

ที่ปากมีคราบเลือดไหลลงมาถึงต้นคอ กิโมโนตัวโปรดที่เจ้าตัวชอบนักหนาเพราะเขาซื้อให้กลับเปื้อนไปด้วยเลือด 

คนรักของเขากลายเป็นอสูร 

"จีฮุน ระวัง!" 

ซองอูรีบคว้าตัวจีฮุนหลบเพราะอสูรที่เป็นคนรักของตนเองพุ่งมาจะชิงตาตู่นี้ของเขาออกจากเบ้า 

ร่างทั้งสองกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ 

ใบหน้าของจีฮุนตื่นตระหนกมากกว่าเดิม 

เขาแค่ไปปฏิบัติภารกิจที่เมืองข้างๆ ระหว่างที่เขาไปเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมอูจินถึงมีสภาพแบบนี้ได้ 

ความคิดตีกันจนมือสากคู่นั้นปล่อยดาบออกจากมือแล้วนำมากุมหัวตัวเอง 

ร่างหนาสั่นเทา พรั่งพรูน้ำตาออกมา 

ซองอู เองก็หน้าถอดสีไม่น้อยเมื่อเห็นนักล่าอสูรที่แกร่งที่สุดในรุ่นกำลังหวาดผวาและสับสน 

"จีฮุน ตั้งสติ!" 

ซองอูตะโกนใส่จีฮุนแต่เขาไม่ตอบอะไร เพียงแค่กอดร่างที่สั่นเทาของตัวเองไว้ 

ซองอูจิ๊ปากก่อนจะมองไปที่อสูรตนนั้นที่กำลังสู้อยู่กับนักล่าอสูร 3 คน 

คนนึงถูกขย้ำจนสถาพดูไม่ได้ ทำให้เหลืออีก 2 คนที่พยายามจะตัดคออสูรนั่น 

"อ้าก!" 

นักล่าอสูรทั้งสองโดนชิงดวงตาไป ร่างนั้นดิ้นทุรนทุราย เลือดไหลออกมาทั่วร่าง 

อสูรที่ชิงตามาได้กลืนกินตาทั้ง 2 คู่ลงไปและตา 2 คู่นั้นก็ไปปรากฎอยู่ที่แขนข้างขวาและเท้าข้างขวา 

ภาพตรงหน้าทำเอาซองอูแทบอาเจียนออกมา 
 

พอสังเกตดูดีๆ ตาหลายคู่ยั้วะเยี้ยะเต็มร่างของอสูรเพียงแต่ตายังไม่ถูกลืมขึ้นมาเท่านั้น 

ซองอูกำนิจิรินของตัวเองแน่น หากไม่รีบจัดการตอนนี้ก็ไม่รู็ว่าเมื่อตาหลายคู่นั้นลืมขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง 

ยิ่งตอนนี้อสูรกำลังยืนนิ่งอาบจันทราอยู่ นี้ล่ะโอกาส 

"ปราณอัสนี-" 

"หยุด!" 

"จีฮุน เจ้าทำอะไรของเจ้า!" 

ซองอูตั้งท่าและจะชักดาบออกมาแต่จีฮุนกลับเอาตัวมาขวางไว้แล้วกดซองอูลงกับพื้นดิน 

"อย่าทำร้ายคนรักข้า!" 

"นั่นไม่ใช่คนรักของเจ้า นั่นมันอสูร!" 

"หุบปาก!" 

จีฮุนกดซองอูลงแนบกับพื้นมากกว่าเดิมจนซองอูนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ 

"ฮึก นั่นอูจิน นั่นไม่ใช่อสูร" 

น้ำตาไหลที่อาบแก้มตอนนี้เปรอะเปื้อนที่ใบหน้าซองอูเช่นกัน 

ใบหน้าขมขื่นของนักล่าอสูรมือดีปรากฎต่อหน้าซองอู แค่มองก็รู้ว่าใจสลายขนาดไหน 

ซองกูกัดริมฝีปากแน่น ถ้าไม่ฆ่า ตนเองก็จะตายและผิดต่อกฎของนักล่าอสูร 

ถ้าหากฆ่า ตนเองคงรู้สึกบาปไปตลอดชีวิตที่ปลิดชีพคนรักของรุ่นน้อง 

แต่ความปลอดภัยของชาวบ้านและบ้านเมืองสำคัญกว่า 

ขอโทษนะจีฮุน 

ซองอูผลักจีฮุนออกจนแผ่นหลังไปชนกับต้นไม้อีกครั้ง 

"ปราณอัสนี รูปแบบที่1! สายฟ้าฟาด!" 

คมดาบสีเหลืองถูกชักออกมา  

ลมหายใจถูกพ่นออกมา  

เสียงสายฟ้าที่อื้ออึงเหมือนเสียงนกนับพันบินรอบตัวดังขึ้น  

ซองอูพุ่งตัวออกไปเพื่อหวังให้คมดาบนี่ปลิดชีพอสูรตรงหน้าซะ 

"แค่ก!" 

"จีฮุน!" 

หากแต่ร่างของจีฮุนมาขวางไว้ ซองอูรีบชักดาบออกมาด้วยความตกใจ 

คมดาบแทงทะลุเข้ากลางตัวจนฮาโอริที่สวมใส่ ชายด้านหลังขาดเป็นสองท่อน  

ร่างหนากระอั่กเลือดออกมา 
 

"ข้าขอโทษ ซองอู" 

มือที่กำดาบแน่นทุบลงที่ท้ายทอยของซองอู 

ซองอูล้มฮวบทันที มุมมองจากสายตาต่ำลงเห็นเพียงเท้า 2 คู่เท่านั้น ตาเริ่มพร่ามัวก่อนหนังตาจะค่อยๆปิดลง 

ซองอูสลบไป 

จีฮุนที่ตอนแรกสติแตกกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่เมื่อได้ยินเสียงชักดาบของซองอูตนเองก็รีบกำนิจิรินแน่นแล้วพุ่งตัวออกมาอย่างไม่คิด 

ไม่นะ 

อย่าทำร้ายอูจิน 

นั่นคือความคิดเดียวในหัวเขา 

เมื่อหันมามองอสูรชัดๆ ไม่ผิดแน่ คนนี้คือคนรักของเขา 

แม้รูปร่างจะเปลี่ยนไป 

แต่เขารับรู้ได้ 

กิโมโนอาบไปด้วยเลือด ทั้งมือและปากเองก็เช่นกันแต่กลิ่นของอูจินไม่ได้เปลี่ยนไปเลย 

กลิ่นความเป็นมนุษย์ 

กลิ่นหอมของตัวเขา กลิ่นของอูจินเอง 

และโบว์ผีเสื้อนั่นที่ยังคงประดับอยู่ที่ผมสีทองประกาย 
 

แสงจันทรา 

เสียงจั๊กจั่น 

กลีบของดอกฟูจิลอยว่อนคฤหาสน์ 

หัวทุยๆของร่างหนานอนลงบนตักของคนรัก ก่อนที่มือแสนเนียนนุ่มนั่นจนลูบปอยผมสีเข้มอย่างอ่อนโยน 

บทเพลงกล่อมถูกร้องออกมา 

จีฮุนอมยิ้ม  

หลังจากการทำภารกิจอันหนักหน่วง การได้อยู่กับคนรักแบบนี้นับว่าเป็นความสุขสูงสุด 

"เจ้าอย่าเพิ่งหลับนะจีฮุน ข้าแบกเจ้าไปที่ฟูกไม่ไหว" 

"อะไร ข้าแค่เคลิ้บเคลิ้มกับเสียงสวรรค์ของเจ้าเอง" 

"หยุด" 

อูจินบิดหูของจีฮุนจนขึ้นสีแดง แต่นั่นเรียกเสียงหัวเราะของจีฮุนได้เป็นอย่างดี 

"ฮ่าๆ เจ้าคิดว่าข้าจะเจ็บหรอ" 

"จะเอาเจ็บๆหรอ ดาบนิจิรินข้าอยู่ไหน" 

"อ อูจินข้าขอโทษ" 

จีฮุนรีบห้ามปรามทันทีที่อูจินทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นยืนไปหยิบดาบจริงๆ 

จีฮุนและอูจินพบกันเมื่อตอนสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูร 

ร่างบางสวมใส่ฮาโอริสีรูปปีกผีเสื้อสีขาวแซมแดงพร้อมกับกลุ่มผมสีทองประกายถูกประดับด้วยโบว์ผีเสื้ออันใหญ่    ยืนยิ้มให้เขาเมื่อตอนรวมตัวผู้เข้าสอบก่อนจะเข้าป่าไป 

ในนั้นมีอสูรหลายรูปแบบ อสูรคร่าชีวิตผู้เข้าสอบไปหลายคน แต่ผู้เข้าสอบเองก็คร่าชีวิตอสูรไปไม่น้อยแต่นั่นล้วนเป็นฝีมือของเขากับอูจิน 

วันที่ 6 ในป่า จีฮุนพบกับอสูรที่มีร่างกายเต็มไปด้วยมือและตาอีกหลายคู่ ปราณวารีที่จะสามารถกันการโจมตีและคร่าชีวิตอสูรนี่ก็มีไม่มากบวกกับร่างกายของเขาเองที่อ่อนแอจนแทบกำดาบไม่ไหว  

เรียกได้ว่าเขาเข้าตาจน 

"เจ้านักล่าอสูร หน้าตาเจ้าน่าสมเพชชะมัด" 

จีฮุนจิ๊ปาก คงจะต้องใช้ปราณวารีรูปแบบที่11 ถึงจะจัดการอสูรลงได้ แต่จิตใจของเขาไม่นิ่ง สมาธิก็ไม่มี ทำยังไดี 

ผีเสื้อ? 

จู่ๆผีเสื้อก็บินมารอบตัวของอสูร 

"อะไรกัน ผีเสื้อมาจากไหนเยอะแยะ" 

อสูรพยายามจะจับผีเสื้อนั่นและบี้มันให้แหลกคามือ 

"เจ้าคงชอบคร่าชีวิตสิ่งมีชีวิตที่สวยงามสินะ" 

เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากหลังอสูรนั่น ผมสีทองประกายและโบว์ผีเสื้ออันเป็นเอกลักษณ์ปรากฎต่อหน้าของจีฮุน 

"ทั้งมนุษย์และผีเสื้อเป็นสิ่งสวยงามแต่เจ้ากลับทำร้ายได้ลงคอ เจ้านี่อสูรจริงๆ" 

อูจินสาวเท้าเข้ามาใกล้อสูรโดยไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย 

"จ เจ้าหลบไป อสูรนี่มัน-" 

"อ อ้าก!!" 

อสูรตรงหน้ากระอักเลือดออกมา กายใหญ่ค่อยๆทรุดลงกับพื้น ร่างกายเริ่มหลอมเหลวเหมือนโดนกรดราด 

"จ เจ้า ตอนไหนกัน" 

"ข้าขอโทษที่ดาบข้าที่ฟันไปไม่อาจทำให้เจ้ารู้สึกหรือเจ็บปวด" 

"แต่พิษของมัน หึ" 

"อ้าก! ร่างกายข้า อ้าก!!" 

ร่างของอสูรตรงหน้าค่อยๆหลอมเหลวจนคล้ายกับบ่อโคลนเล็กๆ 

ร่างเจ้าของฮาโอริรูปปีกผีเสื้อทรุดเข่าบนกับพื้น ก่อนมือเล็กนั่นจะสัมผัสเลือดของอสูรอย่างอ่อนโยน 

"เจ้าคร่าชีวิตคนไปตั้งเท่านั้น คงทรมานมาหลายปีสินะ" 

"ขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ" 

ตาคู่สวยหลับลงพร้อมอวยพรให้กับอสูร 

จีฮุนมองภาพตรงหน้าอย่างงุนงนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเจ็บที่ช่วงไหล่เพราะการเหวี่ยงดาบนับครั้งไม่ถ้วน 

"ข้ามียา อยู่เฉยๆนะ" 

จีฮุนใจเต้นรัว เมื่อสองขายาวก้าวมาใกล้และถกฮาโอริของเขาลง 

"ขออนุญาต" 

ก้อนยาสมุนไพรถูกปาดเรียบไปกับผิวเขาก่อนจะตามมาด้วยผ้าพันแผล 

อีกคนทำมันอย่างชำนาญ ใบหน้าน่ารักที่เหมือนมีรอยยิ้มตลอดเวลาตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้เขาอยู่ 

"พรุ่งนี้ก็จะได้ออกจากป่าแล้ว หลังจากนั้นเจ้าต้องกินยานี่" 

ห่อผ้าถูกยื่นมาให้ จีฮุนรีบผงกหัวแทนคำขอบคุณ 

"ขอให้โชคดี เจอกันข้างนอกนะ" 

สองขายาวกำลังจะก้าวเดินจากไป จีฮุนเม้มปากแน่นนั่นแสดงอาการครุ่นคิดของเขา 

"จ เจ้าชื่ออะไร!" 

เสียงตะโกนลั่นทำให้อีกคนหันมาพร้อมกับรอยยิ้ม 

"อูจิน ข้าชื่ออูจิน" 

"อ อูจิน ข้าชื่อจีฮุน ข ข้าขอบคุณเจ้ามาก" 

อูจินแอบขำกับการพูดติดขัดของจีฮุน แต่ก็น้อมหน้ารับคำขอบคุณ 

"อย่าพูดเยอะนัก เดี๋ยวแผลระบม" 

อูจินพูดทิ้งท้ายไว้ 

จีฮุนรู้สึกหน้าตัวเองเห่อร้อนไปหมด รอยยิ้มที่สดใสกว่าจันทรายามนี้ เสียงพูดที่ไพเราะน่าฟังกว่าเสียงใด 

และใบหน้าที่ทำให้จีฮุนหยุดนึกถึงไม่ได้ 

"น่ารัก แค่ก-" 

แล้วเขาก็ไอออกมาเป็นเลือด บัดซบเอ้ย เจ็บแผลชะมัด 

หลังจากออกจากป่าไปได้ก็ได้พบกันอีกครั้ง ผู้เข้าสอบ 30 คน เหลือเพียงแค่ 5 คน และหนึ่งในนั้นคืออูจินและเขา  

ผู้เข้าสอบที่เหลืออยู่ได้อีกาสื่อสารในการทำภารกิจ ตอนนี้เขาได้เข้ามาเป็นหน่วยพิฆาตอสูรอย่างเต็มตัวแล้ว 

วันนึงได้ไปทำภารกิจกับอูจินในการโค่นอสูรจันทราข้างแรม 

การต่อสู้ครั้งนั้นทำให้รู้ว่าอูจินคือผู้ใช้ปราณแมลงและเชี่ยวชาญด้านยารักษาและยาพิษ 

พวกเขาร่วมกันปลิดชีพอสูรจันทราข้างแรมจนสำเร็จ แต่ก็ได้รับบาดเจ็บจนแทบจะขยับไม่ได้ทั้งคู่ 

"แค่ก-" 

"อูจิน!" 

จู่ๆร่างกายของอูจินก็ทรุดลงแต่จีฮุนรับไว้ทัน มือเล็กเต็มไปด้วยเลือดจากการต่อสู้และการไอเมื่อครู่ ใบหน้าของอูจินอิดโรยแต่ก็ยังส่งยิ้มมาให้เขา 

"ปล่อยมือจากพี่ข้า" 

ร่างหนาถูกผลักออก ถ้าเป็นร่างกายในตอนปกติเค้าคงไม่ล้มง่ายๆ แต่การต่อสู้กับอสูรจันทราทำเขาเองก็เหนื่อยแทบแย่เหมือนกัน 

"ท่านพี่ ท่านพี่" 

ร่างเล็กเจ้าของฮาโอริรูปผีเสื้อและโบว์แบบเดียวกันกับของอูจินเขย่าร่างที่อิดโรย 

"แดฮวี ข้าไม่เป็นไร" 

"ฮึก ท่านพี่ ข้านึกว่า" 

อูจินยิ้มบางก่อนจะนำมือแนบแก้มนิ่มของน้องชายตรงหน้า 

"อย่าร้องไห้ ข้าแค่เหนื่อยไปหน่อยก็แค่นั้น พาข้ากลับคฤหาสน์เถอะ" 

"ครับ" 

ร่างของอูจินถูกหามไป จีฮุนกะจะวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วงแต่ว่าร่างกายของตัวเองก็ล้มลงไปกับพื้น แต่ก็ยังพยายามคลาน 

"เจ้าทำอะไร! เดี๋ยวกระดูกเจ้าก็หักหมด!" 

แดฮวีรีบมาประคองแล้วแผดเสียงดัง 

"อ อูจิน" 

จีฮุนพยายามจะเอื้อมมือคว้าอูจินที่ตอนนี้ถูกหามออกไปไกลจากสายตาเขา 

"ก่อนจะห่วงพี่ข้า ห่วงตัวเองก่อนได้มั้ย เอานักล่าอสูรท่านนี้ไปคฤหาสน์ข้า" 

แล้วจีฮุนก็สลบไป 

ตื่นขึ้นมาอีกทีด้วยผ้าพันแผลเต็มตัวกับแผ่นผ้าก๊อตบนใบหน้าหนึ่งชิ้น เขามองไปรอบๆและพบว่าห้องนี้มีแค่เขา เขาอยู่ที่ไหนเนี่ย? 

"ในที่สุดเจ้าก็ตื่น" 

"ข้าสลบไปนานแค่ไหน" 

"5 วัน" 

"อ่า นานชะมัด" 

เขาสู้จนสุดกำลัง สู้จนรู้ว่ากระดูกซี่โครงของตัวเองหักไปกี่ซี่ สู้จนฮาโอริตัวโปรดขาดเป็นท่อน สู้จนเกิดบาดแผลบนใบหน้า  

เขามาเป็นนักล่าอสูรเพื่อที่จะปกป้อง ปกป้องชาวบ้าน ปกป้องบ้านเมือง 

และปกป้องคนที่เขาชอบ เขาจึงทุ่มสุดตัวแบบไม่คิด 

แต่ก็เรียกว่าปกป้องไม่ได้หรอก เพราะอีกคนก็สู้ยิบตาเหมือนกัน พอได้สู้เคียงข้างกันแล้ว อ่า หลงรักผู้ใช้ปราณแมลงคนนั้นเข้าอย่างจัง 

เดี๋ยวนะ 

แล้ว 

"อูจินล่ะ!" 

"อย่าตะโกนได้มั้ย คฤหาสน์ไม่ได้มีเจ้าคนเดียว!" 

แดฮวีสับคอจีฮุนจนไอโขลก 

"แดฮวี เขาบาดเจ็บนะ" 

"ท ท่านพี่ ข้าขอโทษ" 

แดฮวีทำหน้าหงอ จีฮุนเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็รีบเงยหน้าขึ้นมามอง 

"อ อูจินปลอดภัยดีใช่มั้ย" 

"เจ้าห่วงตัวเองเถอะ ท่านพี่ฟื้นตั้งแต่วันที่ถูกหามมาคฤหาสน์แล้ว คนที่น่าเป็นห่วงนั่นมันเจ้า" 

แดฮวีแผดเสียง 

"แดฮวี ข้าได้ยินว่าซองอูบาดเจ็บหนักจนมือไม่สามารถจะกำดาบได้ ไปดูให้ได้มั้ย" 

"ครับ ท่านพี่ นี่ยาของนักล่าอสูรท่านนี้ครับ" 

ถาดยาและอาหารถูกส่งให้อูจิน อูจินรับมาและยิ้มให้ก่อนจะลูบหัวคนเป็นน้องอย่างเอ็นดู 

แดฮวีเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ทั้งคู่อยู่ลำพัง 

"อูจิน ข ข้า-" 

"ตอนนี้กินยาแล้วกินข้าวนี่ก่อนเถอะ 5 วันที่สลบไปคงหิวน่าดู" 

"ข ข้าไม่-" 

ทันใดนั้นเสียงท้องของจีฮุนก็ดังขึ้นเล่นเอาอูจินขำคิก จีฮุนน่าแดงเพราะความอาย เขาก้มหน้างุดก่อนจะรับถาดอาหารในมืออูจินมา 

"ชิบ" 

มือเขาไม่สามารถจะจับช้อนขึ้นมาได้ มันทั้งเจ็บและสั่นเกร็ง 

"ข้าป้อน" 

อูจินหยิบช้อนขึ้นมา ตักข้าวในถ้วยและเป่าคลายร้อนให้ก่อนที่จะส่งไปจ่อที่ปากจีฮุน 

"อ้าม" 

ให้ตายจีฮุนน่าแดง ใจเต้นแรงกว่าทุกทีที่อยู่ใกล้ และเพราะไอใจที่เต้นแรงๆที่แหละทำเอาเขาระบมไปทั้งร่าง 

อูจิน อันตรายต่อเขามาก 

แต่ก็รับช้อนเข้าปากเพราะเห็นอีกคนรอเก้อจนต้องเอียงคอถาม 

จีฮุนกินข้าวจนหมดโดยมีอูจินป้อนก่อนจะตามมาด้วยยาที่รสชาติไม่ค่อยดีนัก 

"กระดูกซี่โครงหัก 5 ซี่ ไหล่เคล็ด มีบาดแผลลึกทั่วร่างกาย น่าจะต้องอยู่ที่นี่อีกครึ่งปี" 

"อ่า" 

ร่างกายเขาสาหัสจริงๆนั่นแหละ แต่เท่าที่จำความได้อูจินก็เจ็บหนักจนเกือบตายพอๆกับเขา แต่ทำไมกันอูจินดูไม่เจ็บปวดเลย 

"มองข้าขนาดนี้มีอะไรรึ" 

อูจินเอียงคอถาม 

จีฮุนรีบหลุบตาตัวเองลง เรียกเสียงหัวเราะของอูจินได้ไม่น้อย 

"ข้าใช้พิษของแมลงรักษาด้วยเอง" 

อูจินเหมือนอ่านใจเขาได้ เลยให้คำตอบของคำถามที่เขาแคลงใจ 

"ข้าเห็นเจ้าไอเป็นเลือด นั่นไม่ได้เกี่ยวกับการใช้พิษใช่มั้ย" 

"เจ้านี่ฉลาดจังเลย" 

อูจินยิ้มจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆ 

"พิษสามารถรักษาได้แต่ก็คร่าชีวิตได้เช่นกัน  มันกำลังกัดกินร่างกายของข้า ขณะเดียวกันก็ช่วยฟื้นฟูร่างกาย" 

"แต่หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ข้ากำลังหาพิษเพื่อล้างพิษนี่ซะเพื่อให้ร่างกายข้ากลับมาเป็นปกติดีในสักวัน" 

"ข้ามาเป็นนักล่าอสูรเพื่อค้นหาพิษในตัวอสูรที่บางทีอาจจะช่วยตัวข้าได้" 

"....." 

"แล้วก็เพื่อปลดปล่อยความทรมานให้พวกเขา" 

อูจินยิ้มออกมามันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ใจของอูจินช่างบริสุทธิ์นัก 

"แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเลือดนั่นจะทำให้เจ้าหายจริงมั้ย" 

"ข้าก็ต้องทดลองกับตัวข้าเอง" 

"แม้ว่าเจ้า-" 

"อื้อ แม้ว่าข้าจะกลายเป็นอสูร ข้าฝากฝังกับน้องชายข้าไว้แล้วล่ะ ว่าถ้าหากข้ากลายเป็นอสูรให้ฆ่าข้าซะ และนำเลือดของข้านั้นไปศึกษา และหาทางแก้ให้คนอื่นๆที่ประสบพบเจอเหมือนข้าหรือรักษาโรคต่างๆได้" 

"ไม่มีทางอื่นหรอ พิษของแมลงล่ะ" 

"ข้าลองมาหมดแล้ว แต่ก็ไม่ขับพิษนี่ออกมีแต่ทำให้มันอยู่นานขึ้นและฟื้นฟูได้เร็วขึ้น" 

"ข้านี่ไม่ฉลาดเลยนะทำไมต้องเอาของอันตรายเข้าร่างกายด้วย" 

จีฮุนเห็นด้วยอย่างยิ่ง 

"แต่การทดลองกับร่างกายข้าสร้างยาสมานแผลมากมาย เช่นยาที่เอวของเจ้าตอนนี้ เอวเจ้าเกือบขาดเป็นสองท่อนไปแล้วรู้มั้ย?" 

อูจินก็ยังเป็นอูจินที่ใจบริสุทธิ์คนเดิม 

อ่า เขาตกหลุมรักอูจินจริงๆ 

รัก 

เขารักนักล่าอสูรผู้ใจบริสุทธิ์คนนี้ 

นานวันเข้า ร่างกายของจีฮุนก็ถูกฟื้นฟูในคฤหาสน์แห่งนี้โดยมีอูจินและแดฮวีดูแล 

เขาได้ใกล้ชิดกับอูจิน ได้พูดคุยกัน ฝึกด้วยกัน 

บางทีอูจินก็สอนเขาปรุงยาไว้ใช้ 

แต่ก็มีหลายครั้งที่เด็กห่วงพี่อย่างแดฮวีจะเข้ามาแทรกแซงเวลาที่เขาอยู่ใกล้อูจิน 

ความสัมพันธ์ของจีฮุนกับอูจินเรียกว่าก้าวกระโดด เขาเองก็ไม่รู้ว่าอูจินคิดยังไงกับเขา แต่ทุกครั้งที่เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าน่ารักนั่นจะแดงระเรื่อจนเหมือนมะเขือเทศ 

จนร่างกายเขาหายดีพร้อมรับภารกิจ และภารกิจนี้ก็ได้ทำกับอูจินอีกครั้ง พวกเขาเดินเท้าไปยังเมืองดังกล่าวแต่ก็ได้หยุดพักในคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลที่คอยสนับสนุนนักล่าอสูร 

"เจ้าทำอะไรน่ะ" 

"มาพอดี กินสิ คุณป้าเตรียมไว้ให้เราเยอะเลย" 

โต๊ะตัวเล็กถูกวางหันหน้าออกไปทางระเบียงที่เห็นแสงจันทราส่องลงมา ทั้งคู่กินอาหารเย็นและชื่นชมความงามของจันทราและดอกฟูจิที่ปลิดปลิว 

มื้อค่ำถูกเติมเต็มด้วยบรรยากาศที่สงบและเสียงพูดคุยของทั้งคู่ 

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขารักอูจินขึ้นทุกวัน รักมาก มากจนอยากจะครอบครองและช่วยให้อูจินหายจากพิษนั่น 

"อูจินข้ารักเจ้า" 

"ห้ะ แค่ก-" 

อูจินไอโขลกออกมา จีฮุนเลิ่กลั่กแต่ก็รีบหยิบแก้วน้ำให้ 

"อะไรของเจ้า" 

"ข้ารักเจ้า" 

"ไม่ จีฮุน อ อะไรของเจ้าเนี่ย" 

อูจินยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้า ผู้ใช้ปราณแมลงผู้สงบเยือกเย็นกลับดูเขินอายมากในตอนนี้ 

"แต่งงานกับข้าแล้วไปอยู่คฤหาสน์ของข้า" 

"ข้ายังไม่ได้-" 

"ข้าดูแลเจ้าได้ ข้าสัญญา ข้าจะช่วยทำให้พิษนั่นหายไปจากตัวเจ้า" 

"เชื่อใจข้า อูจิน" 

จีฮุนกอบกุมมือเล็กไว้และจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ 

"ข้ารักเจ้า จริงๆ" 

ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้แต่งงานกัน งานแต่งถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์ ผู้นำหน่วยและเพื่อนของจีฮุน รวมถึงน้องชายและหน่วยแพทย์ของอูจินมาแสดงความยินดี  

แดฮวีร้องไห้และเกาะอูจินแน่นพอรู้ว่าอูจินต้องย้ายไปอยู่กับเขา 

แต่อูจินก็ได้บอกไว้ว่าอีกไม่กี่ปีแดฮวีเองก็จะเข้าร่วมหน่วยพิฆาตอสูรและคงเป็นใหญ่ในคฤหาสน์เร็วๆนี้ ฉะนั้นคฤหาสน์นี้เป็นของแดฮวีแล้ว 

ทั้งคู่อยู่ในชุดกิโมโนงานแต่ง โบว์รูปผีเสื้อเด่นตระหง่าทำให้คนตรงหน้าของเขาน่ารักขึ้นไปอีก 

"เลิกมองได้มั้ย" 

อูจินรู้สึกเขินอายที่โดนจ้องอยู่แบบนั้น 

"ก็คู่ชีวิตของข้าน่ารัก" 

ถ้าเป็นตอนก่อนหน้านี้ เมื่ออูจินโกรธถึงขีดสุดเมื่อไหร่จะชักนิจิรินมาขู่จีฮุนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะรับกับความคลั่งรักของเขาได้แล้ว แต่หน้าก็ยังแดงอยู่นะ 

อูจิน ถอนตัวจากหน่วยพิฆาตอสูร 

ไม่ใช่เพราะจีฮุนบังคับหรือร่างกายตัวเองไม่ไหว แต่อูจินพบเห็นชาวบ้านล้มป่วยด้วยโรคกันเพิ่มทุกปี จึงขออยู่ที่คฤหาสน์เพื่อคิดค้นยาสำหรับชาวบ้านและยาแก้พิษต่างๆที่นักล่าอสูรหรือเหล่าเสาหลักโดนมาด้วย 

อีกทั้งหลังจากภารกิจจีฮุนจะนำเลือดอสูรมาให้เขาเพื่อการศึกษาอีกด้วย 

แต่ก็ไม่สำเร็จเลยสักครา 

เรื่องราวความรักของทั้งคู่ก็เป็นแบบนี้ 

จะไม่ทำให้จีฮุนคลั่งรักขนาดนี้ได้อย่างไร 

"วันนี้ภารกิจเป็นอย่างไรบ้าง" 

อูจินกลับมานั่งท่าเดิมและลูบปอยผมสีเข้มอีกครั้ง 

"ข้าเจออสูรเด็กตนหนึ่งกำลังทรมานจากพิษบาดแผล ข้าไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจึงแผลสมานช้าแบบนั้น" 

"เจ้าได้ให้ยาไปหรือไม่" 

"ไม่ข้าไม่ได้ให้ไป ข้าไม่รู้ว่ายานั่นจะถูกเอาไปใช้ในทางไม่ดีรึเปล่า แต่ข้าก็ให้พิษของเจ้าทำให้เด็กนั่นทรมานน้อยที่สุด" 

"เจ้าเก่งมาก" 

อูจินบีบแก้มคนบนตัก จีฮุนแกะมือออกแล้วโน้มตัวเข้าใกล้ 

"อ อะไรของเจ้า จู่ๆก็ลุกขึ้นมา" 

ใบหน้าน่ารักยามอาบแสงจันทราในตอนนี้น่ามองเสียจริง 

จีฮุนเลียลิ้นริมฝีปากที่แห้งผากก่อนจะประกบเข้ากับอวัยวะเดียวกัน 

เป็นจูบที่เนิบนาบและอ้อยอิ่งแต่กลับเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความเอ็นดูคนตรงหน้า 

ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวรั้งกันจนเกิดเสียงน่าอาย  

มือเล็กนาบกับแก้มของเขาก่อนจะเกลี่ยเบาๆ เขาไล้มือสากไปกับต้นขาสวยที่โผล่เล็ดลอดกิโมโนออกมา 

ทั้งคู่ผละออก ก่อนที่จะเป็นจีฮุนเองที่ชิงหอมแก้มสักฟอดและซุกลงไปกับอกอูจิน 

"ข้ารักเจ้ามากอูจิน ข้าจะทำยังไงดี" 

"ข้าจะช่วยอะไรได้เล่า" 

อูจินหัวเราะคิกก่อนจะหอมหัวทุยๆ 

"ข้าอยากมีลูกกับเจ้า" 

"จีฮุน เจ้าเพ้อเจ้อ" 

"เราจะมีลูกคนแรกเป็นผู้ชาย อีกคนเป็นผู้หญิง ชื่อจีฮัน กับอูจี" 

"เจ้า-" 

"จีฮัน คงจะหน้าเหมือนข้า เก่งเหมือนข้าแต่จิตใจอ่อนโยนเหมือนเจ้า อูจี ก็คงจะหน้าตาน่ารักและเก่งวิชาปรุงยาเหมือนเจ้าแต่นิสัยความกล้าหาญเหมือนข้า" 

"ข้าอยากมีครอบครัวกับเจ้าจังอูจิน" 

"เจ้ากำลังผิดหวังที่ข้าตั้งครรภ์ไม่ได้?" 

"หึ ไม่ใช่ ข้าแค่กำลังคิดว่าฝั่งเหนือมีเด็กกำพร้าถูกทอดทิ้ง บางครอบครัวคนในครอบครัวเป็นอสูรและถูกฆ่าทั้งหมดจนเหลือตัวคนเดียว เราไปรับพวกเขามาเลี้ยงกันมั้ย" 

อูจินได้ฟังก็ยิ้มออกมา ยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น 

จีฮุนของเขาจิตใจดีที่หนึ่งเลย 

"ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เจ้าเกิดมาและทำให้เราได้พบกัน ข้าก็รักเจ้า" 

อูจินประคองหน้าจีฮุนขึ้นมาก่อนจะจุมพิตที่เปลือกตา 

"และก็ขอบคุณที่ได้ปลดปล่อยความทุกข์ของอสูรแทนข้า พวกเขาทรมานหากไม่ได้รับการปลดปล่อย" 

"ถ้าเจออสูรเจ้ารีบฆ่าพวกเขาให้ทรมานน้อยที่สุดแล้วอย่าลืมอวยพรพวกเขาไปในภพภูมิที่ดี" 

"ข้าไม่ลืมหรอกอูจิน" 

ภาพแฟลชแบล็คทุกอย่างดีกลับมาในหัวเขา 

น้ำตาเขาไหลรินอีกครั้ง 

เขาอยากฆ่าอสูรตรงหน้าเพื่อปลดปล่อยความทุกข์ 

แต่มันจะดีจริงๆหอ เขากำลังจะฆ่าคนที่ตัวเองรักเชียวนะ 

เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับอสูรตรงหน้าที่ตอนนี้ตาหลายคู่ตามร่างกายเบิกขึ้น เส้นเลือดปูดขึ้นมาร่างกาย 

เสียงขู่ดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เตรียมจะเข้าขย้ำเขาและชิงตาของเขาทุกเมื่อ 

มือที่สันเทาพยายามกำดาบให้แน่น 

หากดาบนิจิรินนี้จะปลดปล่อยได้จริง 

แต่เขาเองจะต้องทิ้งคนที่รัก ทิ้งสายสัมพันธ์ ทิ้งความฝันเรื่องครอบครัว ทิ้งจิตใจของตัวเอง 

เขาก็สมควรทำใช่มั้ยอูจิน 

"ข้ารักเจ้ารู้ใช่มั้ยอูจิน" 

"ข้ารักเจ้า แล้วสิ่งที่ข้าจะทำ ฮึก มันก็คือความปรารถนาของเจ้าใช่มั้ย" 

คนรักที่จิตใจบริสุทธิ์ ผู้นึกถึงความสบายใจ ความสุขสบายของผู้อื่นก่อนเสมอ นี่คือสิ่งที่ปรารถนาและสิ่งที่อยากให้เขาทำจริงๆใช่มั้ย 

จีฮุนไม่รู้ว่าอสูรตรงหน้ารับรู้หรือไม่  

แต่อสูรนิ่งไปแต่ก็ยังขู่และแยกเขี้ยวใส่เขาเหมือนเดิม 

"เจ้าจงรู้ไว้ ฮึก" 

จีฮุนปาดน้ำตาของตัวเอง 

"ไม่ว่ากี่ชาติ กี่ภพข้าจะตามเจ้าไป แม้เราจะไม่ได้เป็นคนรักกัน ข้าก็จะทำให้เจ้ารักข้า แม้อายุเราจะต่างกันมาก ข้าก็จะรอจนถึงวัยอันสมควรที่ข้าไปเคียงข้างเจ้าได้!" 

จีฮุนตะโกนลั่น 

"ปราณวารีรูปแบบที่11! คลื่นสงบนิ่ง-" 

กระแสน้ำไหลวนรอบตัวเขาก่อนจะสงบนิ่ง 

"แค่ก-" 

เจ็บ 

คมดาบถูกแทงเข้าที่เดิม ได้ยังไงกัน? 

เขาหันหลังไปพบว่าศพของนักล่าอสูรยืนขึ้น ถึงแม้ร่างกายจะไม่สมประกอบแต่ก็สามารถแทงเขาได้ถูกจุด 

เกิดอะไรขึ้น 

จีฮุนมองไปที่อูจิน  ดวงตาตามร่างกายมีคู่นึงที่ขยับกลอกตาไปมา หรือว่านี่มนต์อสูรโลหิตของอูจิน

จีฮุนเลือดไหลออกจากบาดแผลและสำลักเลือดออกมาจนเปรอะปาก 

แต่ก็ไม่ยอมแพ้เขาฟันนิจิรินลงที่คอของศพนั่นและศพก็ล้มไป 

'จีฮุน' 

'ช่วยข้าด้วย' 

เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากภายในตัวอสูรนั่น ภาพนิมิตรโผล่ขึ้นมาในหัวเขา อูจินกำลังทุกข์ทรมานกับเซลล์ของอสูรตามร่างกายของตัวเอง 

อูจินร้องไห้ 

ก่อนจะยิ้มบาง 

'ฆ่าข้าทีนะจีฮุน' 

'ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้าแล้ว' 

'ข้ารักเจ้านะ' 

จีฮุนเม้มปาก กำนิจิรินแน่น 

"ฮึก ปราณวารีรูปแบบที่11 คลื่นสงบนิ่ง!" 

กระแสน้ำไหลวนรอบตัวเขาและหยุดนิ่งอีกครั้ง 

ร่างหนาสั่นเทา ปลดปล่อยน้ำตาออกมาจนแทบจะหมดตัว 

หัวของอูจินหลุดออกจากบ่า เลือดสีดำเข้มไหลออกมากระเซ็นใส่ฮาโอริ 

ร่างของอสูรล้มลงกับพื้น 

จีฮุนทิ้งดาบและรีบวิ่งเข้าไปประคองส่วนหัวและส่วนตัวของอูจินขึ้นมา 

"ฮึก ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้า อูจินข้ารักเจ้า" 

เขาเอ่ยคำบอกรักออกมาไม่หยุด 

คนรักที่หน้าตาเปลี่ยนไปกลับยิ้มบางๆ 

"จ เจ้าเก่งที่สุดเลย จ จีฮุน" 

น้ำตาไหลออกมาจากตาสีดำขลับ จีฮุนพยายามประคองร่างนั้นขึ้นมากอดเอาไว้ 

"ข้าเอง ก็รักเจ้า" 

"จีฮันกับอูจี ข ข้าไปรับเลี้ยงมาแล้ว ดูแลลูกของเราด้วยนะ" 

เสียงนุ่มนวลเอ่ยเอื้อนออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนร่างจะค่อยๆสลายไปทีละนิดๆ 

"ไม่ ไม่ มันจะต้องไม่เป็นแบบนี้ อูจินเจ้าอย่าทิ้งข้าไป" 

คำร้องขอไม่เป็นผล ร่างของอูจินสลายหายไป 

ใบหน้าเปื้อนยิ้มเองก็เช่นกัน 

ซองอูลืมตาขึ้นมาเมื่อได้สติภาพที่เห็นตรงหน้าคือจีฮุนทรุดกายคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าเงยขึ้นแผดเสียงแห่งความเสียใจดังลั่น มือที่เหมือนประคองคนรักอยู่บนตักทำให้ซองอูรู้แล้วจีฮุนได้ทำมันลงไปแล้ว 

อูจินจากเราไปแล้ว 

หลายปีให้หลัง คฤหาสน์ที่เคยอาศัยด้วยกันกลับดูว่างเปล่าไปเมื่ออีกคนไม่อยู่ 

คืนนั้นจีฮุนกลับมาพร้อมกับโบว์ผีเสื้อของอูจิน เขาบอกข่าวร้ายกับแดฮวี แดฮวีร้องไห้จนป่วยไข้ไป 3 วัน 

หลังจากนั้นจีฮุนพักทำภารกิจชั่วคราวและดูแลลูกๆของตนเอง 

จีฮัน และ อูจี ที่อูจินพามาหน้าตาคล้ายพวกเขามากจริงๆ เหมือนดั่งที่เขาฝันไว้ เพียงแต่ในความฝันนั่นมีอูจินอยู่ด้วย 

ร่างที่สั่นเทากอดเด็กทั้งสองแน่น 

เขาเป็นแบบนั้นตอนเห็นเด็กสองคนครั้งแรก 

"ฮือ" 

เด็กสาวที่ถูกตั้งชื่อใหม่ว่าอูจีร้องไห้ตาม 

"ข ข้าทำอะไรให้ท่านหรอ ท่านร้องไห้ทำไม ข้าขอโทษ" 

"อ อูจีเจ้าอย่าร้องไห้" 

จีฮันผู้เป็นพี่ชายรีบผละอ้อมกอดของจีฮุนและปลอบน้องสาวตัวเอง 

"ท ท่านพี่ ก็ท่านอูจินบอกว่าอย่าดื้อกับท่านจีฮุนไม่งั้นท่านจีฮุนจะร้องไห้ ข ข้าขอโทษ" 

เด็กผู้หญิงกำชายฮาโอริของจีฮุนแน่น  เขารีบสวมกอดทั้งสองคนอีกครั้ง 

เมื่อนึกถึงคำสอนที่อูจินสอนเด็กทั้งสองโดยเด็กทั้งสองไม่รู้ว่านั่นคือคำสุดท้ายที่ตนจะได้ยิน 

"ข ข้าขอโทษ" 

"ไม่อูจี เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย" 

"แล้วท่านจีฮุนร้องไห้ทำไมครับ" 

เป็นจีฮันเองที่เงยหน้าขึ้นถาม 

"ข้าแค่คิดถึงท่านพ่ออีกคนของพวกเจ้าเท่านั้นเอง" 

รอยยิ้มเปื้อนน้ำตาประดับอยู่บนหน้าของจีฮุน 

"ข้าชื่อจีฮุน ต่อจากนี้ไปข้าจะเป็นท่านพ่อของพวกเจ้า" 

เด็กทั้งสองได้ยิ้มก็รีบเช็ดน้ำตาลวกๆและยิ้มร่าออกมา 

"ท่านพี่ เรามีพ่อล่ะ เรามีพ่อ!" 

อูจีชูมือของพี่ชายขึ้นลงไปมา 

"แล้วพวกเรามีแม่หรือเปล่าคะ" 

จีฮุนหน้าถอดสีทันที มือใหญ่ลูบปอยผมสีน้ำตาลอ่อนของคนที่เป็นลูกสาวของตนเอง 

"ไม่เราไม่มีแม่แต่ว่าเรามีท่านพ่ออีกคนคืออูจิน" 

จีฮุนเห็นลูกสาวของตนเองหุบยิ้ม เขาไม่รู้ว่าเด็กวัยนี้จะเข้าใจความรักที่ไร้เพศมากแค่ไหน 

"ด ดีใจจัง" 

เป็นจีฮันที่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา 

"แสดงว่าข้ามีท่านพ่อสองคน..." 

จีฮุนพยักหน้า 

"ได้ยินมั้ยอูจี เรามีท่านพ่อสองคนล่ะ!" 

"เยยยยยยย่! ข้ามีท่านพ่อสองคนล่ะๆ ท่านพ่อของพวกข้าเท่ที่สุดเลย!" 

เด็กสาวแผดเสียงออกมาเรียกทั้งรอยยิ้มของเขาและจีฮัน 

อูจินเจ้าน่าจะได้เห็นนะว่าเด็กทั้งสองคนดีใจแค่ไหนที่พวกเขามีครอบครัว 

น่าจะได้เห็นว่าภาพความฝันของข้ากับเจ้ามันกลายเป็นจริงแล้ว 

นั่นล่ะเหตุผลที่ต้องหยุดทำภารกิจชั่วคราว 

จีฮุนได้รับการช่วยเลี้ยงดูจากแดฮวี แดฮวีเองได้เป็นผู้ดูแลคฤหาสน์ คอยดูแลพวกนักล่าอสูรกับพวกเสาหลัก 

แต่หากมีภารกิจพิเศษจริงๆ จีฮุนจำต้องทิ้งลูกไว้กับคฤหาสน์ของแดฮวี  

อูจีจะอวยพรให้เขากลับมาอย่างปลอดภัย มือเล็กๆหยิบกลีบดอกฟูจิใส่กระเป๋าสัมภาระของเขา กลับกันจีฮันร้องไห้ทุกครั้งที่เขาออกไปปฏิบัติภารกิจ  

จีฮุนอุ้มลูกชายคนโตขึ้นมาแล้วจุมพิตที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน แววตาที่ออดอ้อนเหมือนกับอูจินไม่มีผิดถูกส่งมาให้เขา 

จีฮันเป็นเด็กฉลาดและอ่อนโยนมาก เขามักจะเล่าเรื่องอสูรให้ฟังเสมอ จีฮันบอกว่าเขาน่าสงสาร อสูรน่ะตอนเป็นมนุษย์เขาปรารถนาจะเป็นอสูรด้วยความเต็มใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ ท่านพ่อต้องช่วยพวกเขานะ 

ภาพซ้อนทับของอูจินลอยขึ้นมา 

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงขึงขังของอูจี ที่ตะโกนว่า ใช่ๆ ท่านพ่อน่ะเก่งอยู่แล้วท่านพี่ ท่านพี่อย่าห่วงเลย 

แล้วเจ้าตัวเด็กก็สวมกอดพี่ชาย 

อูจีเป็นเด็กร่าเริงและนิสัยคล้ายผู้ชาย อีกทั้งยังกล้าหาญมาก ครั้งนึงที่งูเลี้ยงหลุดออกมาจากคฤหาสน์ ก็เป็นอูจีที่วิ่งไล่ตามอย่างไม่กลัวอันตราย ทั้งวิ่งไล่ตามทั้งตะโกนไปว่า นี่ พิษของเจ้าช่วยคนได้เยอะเลยนะ อย่าหนีเลย ข้าให้ไก่สดเจ้าเพิ่มอีกตัวก็ได้ 

ดูแล้วเหมือนเขาไม่ผิดที่ในวัยเด็กไม่เคยเกรงกลัวอะไร 

ถ้าอูจินได้มาเห็นภาพนี้คงยิ้มออกเป็นแน่ 

เขาทำใจเรื่องอูจินได้แล้ว เหตุการณ์ผ่านมา 3 ปี รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของลูกๆเยียวยาเขาให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง 

เลือดอสูรของอูจินถูกนำไปศึกษาต่อตามคำขอของแดฮวี แต่ผ่านมานานก็ไม่ทราบสาเหตุของการกลายเป็นอสูร และใครเป็นคนทำ อีกทั้งยังไม่สามารถสกัดเป็นยารักษาโรคหรืออาการใดได้เลย 

ช่างน่าเศร้า 

ถามว่าเขาเคียดแค้นคนที่ทำอูจินไหม เขาแค้น และเป็นซองอูเองที่กลับมาปฏิบัติภารกิจทุกครั้งจะคอยนำข่าวมาบอกว่าอสูรที่ตนฆ่าไปรู้หรือไม่ว่าอสูรใดที่นำให้มนุษย์เป็นอสูรได้บ้าง 

แต่ก็กลับไม่มีวี่แวว 

แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถ้าเขาจะฆ่าอสูรตนนั้น ก็คงไม่ใช่เพราะความเคียดแค้นที่กระทำต่ออูจิน แต่เป็นการปลดปล่อยอสูรตนนั้นจากความทุกข์ 

และแน่นอนลูกๆของเขาได้รู้เรื่องของอูจิน จีฮันบีบมือน้องสาวตัวเองแน่นเมื่อรู้ว่าอ้อมกอดที่อูจินกอดตอนรับตัวเองมาจากทางเหนือนั้นจะเป็นอ้อมกอดสุดท้าย อูจีพยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง เธอไม่อยากร้องไห้ให้คนเป็นพ่ออีกคนกังวลในตัวเอง แต่ก็ห้ามไม่ได้พอเป็นเรื่องของอูจินทีไร เธอก็ห้ามไว้ไม่อยู่ 

'ข้าจะหาคนที่ทำท่านพ่อให้ได้ แล้วข้าจะปรุงยารักษาผู้คนจากเลือดของท่านพ่อ' 

เธอมุ่งมั่นที่จะเป็นนักปรุงยาที่เก่งกาจเหมือนอูจิน 

จีฮุนมักจะบอกเล่าเรื่องราวของอูจินให้ฟังเสมอ เด็กที่ได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่นในใจ ท่านพ่ออีกคนของพวกเขาท่านมีจิตใจบริสุทธิ์และใจดี ยิ่งได้ฟังที่แดฮวีเล่าด้วยแล้ว ท่านพ่อของพวกเขาสุดยอดไปเลย 

7 ปีต่อมา 

จีฮัน โตเป็นหนุ่มขึ้นมาก เขาตัดสินใจเข้าสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูรและในที่สุดก็ได้เป็นนักล่าอสูรเต็มตัว 

ดาบนิจิรินสีดำเหลือบเขียวมันดูเปล่งประกายไม่น้อยยามถูกอาบแสงจันทรา 

จีฮันใช้ปราณแมลงเหมือนท่านพ่อผู้ล่วงลับของตัวเอง อีกทั้งยังเชี่ยวชาญด้านแมลงและการใช้พิษ ถึงแม้จะไม่เท่าอูจี 

แต่ทั้งคู่ใช้ช่วยกันสกัดพิษของแมลงรวมกับเลือดของอูจินทำให้ได้พิษที่ปลิดชีพอสูรได้รวดเร็วและเจ็บปวดน้อยที่สุด 

อูจีเองแม้จะยังไม่เข้าสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูรแต่ความสามารถก็เก่งกาจ ลูกสาวคนเล็กใช้ปราณวารีเหมือนกับพ่อ แม้บุคลิกและความสามารถของเธอเหมือนจะใช้ปราณแมลงเสียมากกว่าแต่เธอกลับมีความสามารถในการใช้ปราณวารีเป็นอย่างมาก 

เธอเชี่ยวชาญด้านการปรุงยาและแมลง เธอช่วยพี่ชายของเธอและแดฮวี ในการสกัดพิษและการรักษาให้แก่ชาวบ้าน 

ตอนนี้เธอกลายเป็นนักปรุงยาที่เก่งที่สุดด้วยวัยเพียง 14 ปี 

"ท่านพ่อ!/ท่านพ่อออ!" 

เด็กทั้งสองทิ้งดาบตรงหน้าแล้ววิ่งเข้าใส่จีฮุนที่ว่าจะแอบมาดูการฝึกซ้อมของเด็กทั้งสอง แต่โดนพบตัวจนได้ 

เด็กทั้งสองกอดเอวจีฮุนแน่น แม้จะผ่านมา 10 ปีแล้ว แต่ทั้งสองคนยังคงเป็นเด็กติดพ่ออยู่ และน่าจะติดกว่าเดิมด้วย 

"จีฮัน อูจี มานี่เดี๋ยวนี้ ข้ายังไม่ได้บอกให้พัก!" 

"ข ขอโทษครับท่านอา" 

"ท่านอาใจร้าย ท่านพ่อช่วยข้าด้วย!" 

อูจีกอดเอวแน่นกว่าเดิม ใบหน้าฟึดฟัดของแดฮวีแล้วท่าทางของอูจีทำเอาจีฮุนยิ้มออกมา 

"ฮ่าๆ แดฮวีขอเลิกซ้อมก่อนได้มั้ย ข้ามีธุระกับลูกๆนิดหน่อย" 

"งั้นพรุ่งนี้ต้องมาฝึกเพิ่มอีก5เท่า!" 

"ท่านอาอ่ะ!" 

"กริยาไม่สมกับเป็นสตรี" 

อูจีกระทืบเท้าไม่พอใจ จนแดฮวีเอ่ยตักเตือน 

"ท่านดูแลลูกของท่านพี่ข้ายังไงกัน" 

"ข ข้าขอโทษแดฮวี" 

"เหมือนท่านพี่ตอนเด็กไม่มีผิดเลย" 

จีฮุนนึกว่าจะโดนแดฮวีโกรธแต่แดฮวีกลับยิ้มอ่อนโยนกลับมา 

"ท ท่านอา อย่าร้องไห้สิครับ" 

เป็นจีฮันที่เดินเข้ามาเลิกชายเสื้อตัวเองขึ้นแล้วเขย่งจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเองของแดฮวี 

แดฮวีทรุดตัวลงและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ความจริงเขาอายหลานตัวเองล่ะ 

"ท ท่านอา ข้าขอโทษ" 

อูจีรีบเดินเข้ามาด้วยความกังวล 

"พวกเจ้าโดนหลอกแล้ว มานี่เลยมาให้ข้าหอมแก้มเลย!" 

"ว เหวอ ท่านอา ท่านพ่อ ช่วยพวกข้าด้วยยย!" 

แดฮวีที่หลอกเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาจากมือและรวบหลานๆเข้าอ้อมกอด ก่อนจะหอมแก้มเรียงคน 

คนพี่ดูจะชอบใจมากขนาดหอมแก้มท่านอาคืน ส่วนอูจีนั้นดิ้นไม่หยุด 

"นั่งสิ" 

จีฮุนบอกกับลูกๆทั้งสอง 

สองพี่น้องนั่งคุกเข่าลง 

"จีฮุนเจ้าอายุ 16 ปี และได้อยู่ในหน่วยพิฆาตอสูรแล้ว" 

"อูจีเจ้าอายุเพียงแค่ 14 ปี แต่ก็รักษาคนไว้ได้มากมายอีกทั้งยังช่วยพี่ชายเจ้าปลดปล่อยอสูร" 

"ข้ามีของขวัญให้พวกเจ้า" 

ฮาโอริลายปีกผีเสื้อสีดำเหลือบเขียวถูกวางหน้าจีฮัน 

ฮาโอริลายปีกผีเสื้อสีขาวแซมแดงเลือดหมูถูกวางหน้าอูจี 

ทั้งสองรีบหยิบฮาโอริตรงหน้ามากางดูและลองสวมใส่ 

"ข้าไปเจอฮาโอรินี่ในกล่องเก็บของในห้องของอูจิน พร้อมจดหมาย" 

จดหมายถูกส่งให้กับเด็กทั้งสอง 

'ข้าปักฮาโอรินี่เองก่อนที่จะนำลูกของเรามาเลี้ยง เมื่อพวกเขาโตขึ้น ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนให้พวกเขา' 

"ท่านพ่อ" 

จีฮันพิจารณาฮาโอริของตัวเองที่ถูกปักอย่างประณีต ฝีเย็บและด้ายทำให้รู้ว่าท่านพ่อของตัวเองตั้งใจมากแค่ไหน 

"ท่านพ่อ ข ข้าจะรักษามันอย่างดี" 

อูจีกำเสื้อฮาโอริของตัวเองแน่น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน 

"ข้าว่าเวลานี้เหมาะสมที่สุดแล้ว" 

"เมื่อไม่นานมานี้จีฮันเจ้าก็ถูกทาบทามให้ขึ้นเป็นเสาหลักแมลง เจ้าเองอูจีก็จะได้เป็นหัวหน้าหน่วยแพทย์ในอนาคต" 

"ลูกๆของพวกข้าที่น่าภูมิใจจังเลยน้า" 

"และนี่โบว์ของท่านพ่อของเจ้า" 

โบว์ผีเสื้อถูกแบ่งปีกแบ่ง2อันและยื่นมันให้กับลูกๆทั้งสอง 

"ท ท่านพ่อ ฮือออออ" 

เป็นอูจีที่วิ่งมากอดจีฮุน 

เป็นเรื่องอื่นอูจีจะเข้มแข็งมาก หากแต่เป็นเรื่องของอูจิน อูจีจะเสียน้ำตาง่ายๆทันที 

จีฮันค่อยๆยืนตัวขึ้นแล้วสวมกอดทั้งท่านพ่อและน้องสาวของตนเอง 

"ข้ารักท่านพ่อทั้งสอง เจ้าด้วยอูจี ข้ารักเจ้า" 

"ครอบครัวของเราดีที่สุดเลยท่านพี่ ข้ารักท่าน ท่านพ่อด้วย" 

ครอบครัวของเขาอาจจะเรียกว่าสมบูรณ์ไม่ได้ แต่ความรักในครอบครัวมันอบอวลและทุกอย่างมันถูกเติมเต็มซึ่งกันและกัน 

ข้าไม่รู้ว่านี่ใช่ครอบครัวที่เจ้าปรารถนาหรือไม่อูจิน แต่สำหรับข้าขอแค่มีเจ้า ถึงแม้จะไม่มีกายหยาบหลงเหลืออยู่และลูกที่น่ารักทั้งสอง ชีวิตข้ามันก็สมบูรณ์มากแล้ว 

หลังจากนั้นไม่กี่เดือน 

จีฮันก็ได้ขึ้นเป็นเสาหลักแมลงคอยทำภารกิจดูแลชาวบ้านและบ้านเมือง 

อูจีได้เข้าทดสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูรจนเป็นนักล่าอสูรได้สำเร็จ 

แต่การศึกษาเลือดอสูรของอูจินยังไม่หยุดพัก อูจีพยายามอย่างหนักเพื่อให้ความหวังของท่านพ่อสำเร็จ 

"เป็นยังไงบ้าง" 

"ข ข้ามองเห็นแล้ว ข้ามองเห็นแล้ว!" 

คนไข้ของเธอน้ำตาเอ่อล้น เมื่อดวงตาที่บอดเพราะโรคร้ายกัดกินกลับมามองเห็นอีกครั้ง อูจีสามารถสกัดเลือดอสูรของอูจินมาใช้เป็นยารักษาที่ไร้ผลข้างเคียงได้ 

"อูจี เก่งมาก" 

แดฮวีสวมกอดหลานของตัวเอง 

"ท่านพ่อ ข้าทำได้แล้ว" 

เธอมองคนไข้ของเธอที่ร้องไห้กับครอบครัว ความปรารถนาของอูจินเป็นผลแล้ว เธอทำได้แล้ว 

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอยังไม่สามารถทำได้คือการสกัดเลือดหาที่มาของการกลายเป็นอสูร เธอก็ยังคงศึกษามันต่อไป 

จีฮุนเองก็เกษียณตัวเองจากหน่วยพิฆาตอสูร แล้วเฝ้ามองการเติบโตของลูกทั้งสองในทุกๆวัน 

เด็กทั้งสองเติบโตมาอย่างแข็งแกร่งและรู้รอบด้าน 

จีฮัน หน้าตาและความเก่งเหมือนตนเอง และความอ่อนโยนเหมือนอูจิน ลูกชายเขาปลิดชีพอสูรได้เงียบและสงบนิ่ง เพื่อหวังให้ความทรมานของอสูรหายไปโดยทรมานน้อยที่สุด ยามไกวดาบนิจิริน ฮาโอริโบกปลิวสไว โบว์ปีกผีเสื้อเองก็เช่นกัน ก่อนตามมาด้วยผีเสื้อนับร้อยและร่างของอสูรที่ไปสู่สุขติ 

อูจี หน้าตาน่ารักและเก่งการปรุงยาเหมือนอูจิน แต่ความกล้าหาญเหมือนเขา ลูกสาวเขาใช้ยาช่วยเหลือคนมากมายและใช้ปราณวารีได้อย่างเก่งกาจ มีคนมาทาบทามให้เป็นเสาหลัก หากแต่ปฏิเสธไปเพราะเธออยากจะคอยอยู่ช่วยแดฮวีและช่วยกันสกัดพิษกับพี่ชายมากกว่า หากแต่เป็นภารกิจพิเศษเท่านั้นที่จะออกไปปฏิบัติ 

ได้มองทั้งสองเติบโตไปพร้อมๆกันทำเอาจีฮุนมีความสุขในทุกวัน 

อีกหน่อยทั้งสองคนคงเก่งกาจจนมีชื่อเสียงไปไกล 

ปราบอสูรเพื่อความสงบสุข 

จนได้ไปเจอคนรักของตัวเองและแต่งงานเหมือนกับเขาและอูจิน 

ขอบคุณที่พวกเจ้าเกิดมานะจีฮัน อูจี 

จีฮุนจากโลกใบนี้ไปด้วยโรคชรา 

เขาจากไปพร้อมรอยยิ้มและมือที่ถูกกุมด้วยมือของลูกทั้งสอง 

ขอบคุณโลกนี้ที่ให้เขาเกิดมาเจอ จีฮันและอูจี 

ขอบคุณที่ตัวเขารักความยุติธรรมมาสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูรทำให้ได้เจอนักล่าอสูรดีๆอย่างซองอู 

ขอบคุณทุกๆอย่างที่หล่อหลอมจิตใจเขาให้มีความสุขในทุกๆวัน 

และขอบคุณคนที่เป็นที่รัก ที่เกิดมาเป็นแสงสว่างของเขาบนโลกใบนี้ ใบหน้า เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยน มือเนียนนุ่มนั่น ทำให้รู้ว่าตัวเขาไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากอยู่กับคนๆนี้ 

ไม่รู้จะได้พบกันอีกในโลกหลังความตายหรือในภพชาติต่อไปหรือไม่ 

แต่ถึงไม่ได้เจอกัน ก็จะตามหาเรื่อยไป 

รักเจ้าเสมอ 

อูจิน 

แม้จะเกิดมาในภพชาติใหม่แล้ว แต่ความทรงจำทั้งหมดครั้งยังเป็นนักล่าอสูรเขากลับจำมันได้ดี 

รวมถึงหน้าตาของคนรัก และโบว์รูปผีเสื้อที่ตั้งแต่จำความได้ก็ถือมันติดตัวไปไหนมาไหนจนเหมือนเครื่องรางแล้ว 

"เหม่ออะไรห้ะ" 

"เปล่า" 

ในภพชาตินี้ซองอูก็ยังเกิดมาเป็นเพื่อนสนิทของเขาแต่เหมือนความทรงจำของอีกคนจะจางหายไปแล้ว 

ชีวิตนักเรียนมัธยมปลายน่าเบื่อเอามากๆในภพชาตินี้ อยากจะออกไปล่าอสูรเหมือนภาพชาติที่แล้วมากกว่า 

หรือเพราะเกษียณก่อนวัยนะเลยถูกลงโทษแบบนี้ 

สายตาเหม่อมองไปทางหน้าต่าง 

นึกถึงหน้าคนรักที่ตอนนี้ยังหากันไม่เจอ หรือว่าต้องอีก 10 ภพชาตินะ  หรือตอนนี้อูจินจะเกิดเป็นเด็ก 5 ขวบอยู่นะ อ่า พรากผู้เยาว์หรอเนี่ย (จีฮุนอายุ18) 

คิดถึงลูกๆของตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าได้ครอบครัวที่ดีรึเปล่า 

"จีฮุน นักเรียนใหม่ว่ะ" 

"อืม" 

เค้าตอบรับในลำคอ จริงๆก็ได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับความฮือฮานั่นแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้สนใจ 

"นี่เพื่อนใหม่เรานะ ย้ายมาจากทางเหนือ ดูแลเพื่อนกันด้วยนะทุกคน" 

เสียงอาจารย์วิชาภาษาอังกฤษอย่างอาจารย์แดฮวีพูดขึ้น 

"สวัสดีครับ อูจินครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเพื่อนๆ" 

จีฮุนรีบหันทันทีที่อีกคนปริปากพูด 

เขาจำเสียงนั่นได้ 

เขาจำใบหน้าน่ารักนั่นได้ 

แม้สีผมจะดำขลับแต่นั่นไม่ผิดแน่ 

อูจิน อูจินกับเขาได้พบกันแล้ว 

เขามองอูจินโดยไม่ละสายตาเหมือนตอนที่ก่อนเข้าป่าในการทดสอบเข้าหน่วยพิฆาตอสูร 

และเมื่ออูจินได้สบตากับเขา ใบหน้าน่ารักนั่นก็ส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนกลับมา 

ใจเขาเต้นระรัวอย่างไม่เคยเต้นแบบนี้มานาน 

อูจินไปนั่งยังที่ว่างที่อยู่ข้างหน้าต่างของห้องเรียนอีกฟาก 

จีฮุนยังคงไม่ละสายตา 

กลับมาแล้ว อูจินเจ้ากลับมาแล้ว 

"จีฮุน ร้องไห้อ่อ" 

เขารีบเอาแขนเสื้อเช็ดลวกๆเมื่อซองอูเอ่ยทัก