ไฟล์ทนี้ยาวก็จริงแต่บินกับ B777 ที่รัก เลยดี๊ดี และพอไปห้องบรีฟเข้าจริงๆแล้ว ไฟล์ทนี้เป็นไฟล์ทที่ค่อนข้างประหลาด เพราะลูกเรือส่วนใหญ่เป็นเอเชียนทั้งนั้นเลย อย่างในอีโค่นี่มีไทย เกาหลี(สองคน) จีน และเยอรมันที่...ก็เอเชียนอะ ในเฟิร์สคลาสก็มีพี่คนไทยกับคนเกาหลี ก็ทำให้เบาใจไปบ้างว่าน่าจะเจอคนดี ไม่ขี้เกียจ(เอเชียนโดยมากขยัน มุ่งมั่น ตั้งใจกว่าพวกสาวๆบลอนดี้นะ) มีความสนใจคล้ายคลึงกัน บ้าถ่ายรูปพอๆกันงี้ ในห้องบรีฟก็สนุกสนานดี ทุกคนน่ารักและเป็นมิตร :D

เซอร์วิสที่ทำมี 2 เซอร์วิสแหละ อันแรกคือ Light Bite แจกแซนวิชกับคุกกี้ช็อคโกแลต(อร่อยม๊ากกกก) เซอร์วิสนี้เราแอบเกลียดเพราะเวลาจัดคาร์ทเราจะต้องใส่ทุกอย่างที่มีลงไปเว้ย ในคาร์ทเราจะประกอบด้วย...

ส่วนบนคาร์ทด้านบน ประกอบด้วย

โอ๊ยเยอะไปอีกกกกกก แล้วโดยปกติถ้าผู้โดยสารหลับเราก็จะไม่ปลุกเพราะถือว่าไม่ใช่อาหารมื้อหลัก แต่นี่เพิ่งบอร์ดดิ้ง ทุกคนยังคงดูหนังฟังเพลง ก็เสิร์ฟไปค่ะ กว่าจะเสร็จ เหนื่อยมากกกกกกกก

โชคดีที่ ดาน่า สาวเอเชียนสัญชาติเยอรมันที่รับหน้าที่เป็น Galley Queen เป็นมนุษย์ที่จัดระเบียบทุกอย่างดีมาก ในคาร์ทของครบ เดินมาถามบ่อยมากกว่าต้องการอะไรไหม เอาอะไรรึเปล่า ทำให้การทำเซอร์วิสไม่เสียเวลามาก แถมยังคอยสอนและให้ทริคเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับการจัดการในแกลลี่อีกด้วย

หลังจากนั้นก็ชิวเหลือเกิน ผู้โดยกินอิ่มก็นอนหลับ เราก็นั่งสบายๆ เม้ามอยกับ วานซุน ฟรอมไชน่าาาาา (กรุณาอ่านตามจริตมิสแกรนด์อินเตอร์เนชั่นแนลด้วยนะ) เฮจิน และ เกรซ ฟรอม เซาท์โคเรียยยยยย ส่วน นีล หนุ่มอังกฤษ กับดาน่า หนีไปเม้าที่บิสเนสเพราะสองคนนี้กำลังจะได้อัพเกรดล่ะ เย้

ส่วนเซอร์วิสที่สองก็ง่ายๆสบายๆ คืออาหารเช้า เราก็ช่วงชิงทำบาร์คาร์ทเสิร์ฟชากาแฟไปตามเรื่อง เก็บถาด จบ สบาย บ่ายสามออกจากสนามบินในสภาพมนุษย์ไม่ใช่ซอมบี้ ฮาาาาา

ระหว่างทางที่อยู่ในบัส เรามองวิวสองข้างทางและใจลอยนึกถึงช่วงชีวิตของเรา ณ เวลานี้ เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...

สิงคโปร์ยังเหมือนเดิม เต็มไปด้วยต้นไม้เยอะแยะ หนทางสะอาดสะอ้าน บ้านเมืองปลอดภัยไร้กังวล แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตัวของเราเองเนี่ยแหละ กลับมาครั้งนี้กลายเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานไปแล้ว

เรายังจำภาพตัวเองเมื่อปีที่แล้วที่มาเหยียบที่นี่ได้อยู่เลย ตอนนั้นเป็นเด็กกะโปโล ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่บึ้มที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า รองเท้า เครื่องสำอาง ต๊อกแต๊กขึ้นรถไฟใตดินไปซุกหัวนอนในโฮเทลแถว Boat Quay

ตอนนั้นเราเพิ่งจบ ยังงงๆกับชีวิต ได้ข่าวว่าสายการบินเราเปิดรับสมัครก็ตัดสินใจเสี่ยงดวงจองตั๋วเครื่องบินมาล่าฝัน อยากเป็นแอร์ อยากใส่หมวกแดง พอแล้วกับการอ่านเนติและท่องจำฎีกา กะว่าจะมาลองสนามดูว่าการสมัครแอร์มันเป็นยังไงวะ ตกรอบก็คิดซะว่ามาเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจให้รางวัลชีวิต

และแล้วตอนนี้เราก็กลับมาที่เดิม เพิ่มเติมคือมีหมวกแดงเป็นของตัวเองและโผผินบินห่างบ้านมาเกือบครบปีแล้ว... เราผ่านช่วงเทรนนิ่งที่โหด โดนผู้เทเพราะระยะทางอันห่างไกลที่ทำให้ใจคนห่างตาม ช่วงผีบ้าผีบอคิดถึงบ้าน ร้องไห้ทุกวัน อยากเดินไปลาออกมันซะเดี๋ยวนั้น แต่สุดท้ายเราก็ทำใจผ่านสิ่งเหล่านั้นมาได้เพราะเรานึกถึงช่วงเวลาที่เรามาที่นี่ในตอนนั้น

วินาทีที่เห็นแอร์หมวกแดงเดินลงมาจากห้องพัก ยิ้มให้เราและอวยพรให้โชคดี

วินาทีที่เข้าเว็บไปดูและเห็น "JFIP - Joining Formalities In Progress" แล้วกรี๊ดบ้านแทบแตกว่ากูได้เป็นแอร์แล้วว้อยยยยยยยยยย

วินาทีที่รับโทรศัพท์ Golden Call จากสายการบินตรงจากดูไบแล้วพูดไม่รู้เรื่องด้วยความตื่นเต้น รู้แค่ว่าวันที่  13 พฤศจิกายนนี้ ฉันจะได้ไปดูไบแล้ว

เราคิดเสมอว่าเราเป็นคนโชคดีนะ นับตั้งแต่วันที่จองตั๋วเครื่องบินแล้วเป็นช่วงโปรพอดี แน่ล่ะ...มันก็มีวันที่แย่ๆร้ายๆผ่านเข้ามาบ้าง มันก็มีวันที่คิดว่า นี่กูมาทำเชี่ยอะไรที่นี่เนี่ยยยย แต่พอนึกย้อนกลับไป เราภูมิใจนะและคิดว่าเราตัดสินใจถูกมาตลอด

วิวจากห้องพักเราเองแหละ เห็นตึกตะแกรงปิ้งไก่ที่เราชอบมากๆด้วย

หลังจากอิ่มอกอิ่มใจกับภาพวิวตรงหน้าแล้ว ประมาณห้าโมงเราก็ออกมาเดินเล่นข้างนอก กะว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกเงียบๆ แต่ขณะที่กำลังจะข้ามถนนหน้าโรงแรมก็ป๊ะกับเฮจินที่เพิ่งกลับมาจากเมอร์ไลออนพอดิบพอดี

เรายืนฟังเฮจินบ่นเรื่องขนาดของเมอร์ไลออนด้วยความขำ (มันไม่เห็นใหญ่เลยยู ตอนแรกคิดว่าจะใหญ่มากมากมากมากมากซะอีก โห... แล้วนักท่องเที่ยวเกาหลีเต็มไปหมดเลย เลยต้องถ่ายรูปให้ แล้วดูที่เขาถ่ายรูปให้เราดิ แย่มาก โมโห!) พอจะเดาได้แหละว่าโมโหหิวด้วยแน่ๆเลยชวนไปกินข้าวด้วยกัน เราเคยมาแล้ว เราจำทางได้ว่ามันจะมีฟู้ดคอร์ทอยู่ข้างหน้าเนี่ยแหละ

เฮจินตกลงทันที (นี่แงะ หิวชัวร์) เราเลยเดินกระหนุงกระหนิงมุ่งหน้าไปทาง Marina bay จนเจอฟู้ดคอร์ท แต่ตอนที่เราไปร้านรวงยังไม่เปิดเยอะ เลยสั่งข้าวผัดกับปีกไก่บาร์บีคิวมาแบ่งกัน อร่อยกว่าที่คิดไว้แหละ :D

จากนั้นเราก็พาเฮจินเดินลัดเลาะริมน้ำไปเรื่อยๆ เพราะจุดหมายในใจเราคือเดินไป Gardens by the bay นั่นเอง ระหว่างทางก็เดินเม้าไปมา ถ่ายรูปกุ๊กกิ๊กไปตามเรื่อง

เจอเปียโนตั้งไว้ แล้วคุณพี่คนนี้หยุดลงจากจักรยานมาเล่นแหละ เพราะดี ฟังเพลินๆ

ยืนอยู่ซักพักพร้อมมนุษย์คนอื่นๆ น๊านนานไม่เห็นมาซักที

พอเดินพ้นไปเท่านั้นแหละ มีเสียงอู้วหูวลอยลมมา

พ่อแม่พาลูกมาเดินเล่น มนุษย์หนุ่มสาวมาวิ่ง ส่วนวัยรุ่นทั้งหลายก็ไถสเก็ตบอร์ดกันปรู๊ดปร๊าด

เป็นยามเย็นที่มีสีสัน

เราเดินตามป้าย Marina barrage มาเรื่อยๆ ในที่สุดก็เจอเนินสีเขียวขจีและว่าวน้อยใหญ่เต็มท้องฟ้า เฮจินหยิบกล้องมาถ่ายนู่นถ่ายนี่ พร้อมหันมาถามว่าเรารู้จักที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ดีมากเลยนะ คิดถึงความเขียวขจีที่ดูไบไม่มีที่สุดดดดดดดดดดดดดดด

เห็นเนินตรงนี้แล้วบอกเฮจินว่าคิดถึงเทเลทับบี้แหะ

มีความคิดว่าอยากนอนลงกลับพื้นแล้วกลิ้งลงมาคงน่าสนุก

พระอาทิตย์ค่อยๆทอแสงอ่อนลง เราหาจุดว่างๆและนั่งลงบนพื้นหญ้า น๊านนานมาแล้วที่ไม่ได้นั่งบนหญ้า มองท้องฟ้าเงียบๆแบบนี้ เป็นความรู้สึกที่ดีที่อยากเก็บความทรงจำนี้ไว้นานๆ

เราหันไปคุยกับเฮจินว่าทำไมถึงมาทำงานนี้ เขาก็นั่งเล่าให้ฟังว่าเรียนจบ Civil Engineering มาแหละ แต่ตอนเรียนไม่ชอบ ลองทำงานแล้วไม่ตอบโจทย์การใช้ชีวิต ซึ่งก็คล้ายๆกับเราเลยนั่งแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันไปมา เป็นบทสนทนาที่ดีที่ไม่ได้มีมานานแล้วอีกเช่นกัน :)

ไฟตามตึกเริ่มแวบวาบ ดวงดาวเริ่มปรากฎบนท้องฟ้า

เราเหลือบดูนาฬิกา ไหนๆก็มาแถวนี้แล้ว แวะไปดูการแสดงไฟดีกว่า เลยชวนเฮจินวิ่งไปภายในห้านาที พอไปถึงเขาก็เริ่มประกาศเริ่มการแสดงแล้ว ก็ฝ่าฝูงชนไปนอนดูไฟในจุดเดิมที่เคยมานอนเมื่อตอนมาครั้งที่แล้ว :)

ตอนที่เล่นเพลง I dreamed a dream เรานี่น้ำตาไหลพราก ไม่รู้ทำไม อยู่ๆก็สะเทือนใจ

ส่วนเพลง Can't take my eyes off you นี่ยิ้มแฉ่ง

หยิบมือมากดอัดวีดีโอแล้วส่งให้คนที่อยู่ไกลตัวแต่ใกล้ใจ

พอดูจบก็ฝ่าฝูงชนไปที่ Marina bay แวะกินชานมไข่มุก แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตใต้โรงแรม ซื้อแซลมอนกับซูชิพร้อมน้ำผลไม้มากินนิดๆหน่อยๆ(มันลดราคาด้วยไง ค่ำๆแล้วเงี้ย ทริกแม่บ้านที่แท้จริง) นอนและตื่นตอน wake up call เช้าวันรุ่งขึ้น บินไปบริสเบนแลนด์แดนโคอาล่าาาาาาาาาาา วู้วววววววว :)

แม้ว่าไฟล์ทไปบริสเบนจะเป็นไฟล์ทกลางวัน แต่ผู้โดยสารชาวออสซี่นั้นไม่ทำให้เราผิดหวัง น่ารัก เรียบร้อย ใจดีเป็นที่สุด เซอร์วิสก็เหมือนเดิมเลยจ้า เริ่มจากอาหารกลางวันและตามด้วย light bite ก่อนจะถึง ซึ่งก็ง่ายๆ ชิวๆ ไปถึงโรงแรมเที่ยงคืนนิดๆ ทั้งท่าจะนอนแล้วแต่ด้วยความที่เวลามันต่างกันมากเลยนอนไม่หลับ กว่าจะนอนก็ตีห้า ทรมานร่างกายมาเหลือเกิน เหนื่อยแต่นอนไม่หลับมันแย่ ฮืออออออออออ

ลงมากินข้าวตอนเก้าโมงนิดๆ เจอ นีล เฮจิน วานซุน กำลังกินข้าวกันอยู่เลยเข้าไปร่วมโต๊ะด้วย ไปๆมาๆเลยชวนกันไปอุ้มเจ้าโคอาล่ากับวิ่งเล่นกับจิงโจ้กันเถอะ ว่าง ไม่งั้นก็จะจบแค่การไปช้อปปิ้ง กิน นอน

นีลเลยไปเรียกแท็กซี่ จุดมุ่งหมายของเราคือ Lonepine Koala Sanctuary นั่นเองงงงงงงง ระหว่างทางก็หลับครับ ทุกคนมีอาการเดียวกันคือเมื่อคืนนอนไม่หลับ พอไปถึงปุ๊บก็ตื่นอย่างสดใส เย้เฮ

จำราคาไม่ได้แล้ว แต่แอร์อย่างเราๆได้ส่วนลดค่าเข้าชมนาจาาาาาา ฮูเร่

เข้าไปปุ๊บสาวๆก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ (จริงๆก็สาวหมดแหละ....) เจอเจ้าโคอาล่าน้อยเต็มไปหมดเลย เขาจะมีแยกตามอายุด้วยนะ และโคอาล่าไม่ได้อยู่ในกรงแต่เกาะอยู่กับต้นยูคาลิปตัสจ้ะ

น่าย้ากกกกกกกกกกกก เคี้ยวใบไม้ย๊อบแย๊บ

ปุ้มปุ้ยนุ่มฟูวววววววววว์ อยากอุ้มกลับบ้าน

ทีนี้เขาจะมีให้อุ้มโคอาล่าถ่ายรูปด้วยแหละ มีหลายแพกเกจให้เลือกว่าจะเอารูปเดียว โปสการ์ด หรือปฎิทินก็ได้นะ ของเราเลือกเอาแค่รูปเดียวใส่กรอบ 18 ดอลล่าร์จ้ะ

ความจริงมีช่วงให้ถ่ายฟรีด้วยแต่บริจาคตามศรัทธา แต่มันเป็นช่วงบ่ายเลยขอบายดีกว่า

มีให้ถ่ายกับงูไรงี้ด้วยนะ แต่ตอนที่เราไปนั้นยังไม่เปิดจ้ะ

วิธีอุ้มคือเอามือประสานกันไว้ตรงแถวกระบังลม เจ้าหน้าที่จะอุ้มน้องโคอาล่าน้อยมานั่งบนมือและแขนเรา และน้องจะเกาะเราไว้ประหนึ่งว่าเราเป็นต้นยูคาลิปตัสนั่นแหละ

และก็จะมีเจ้าหน้าที่อีกคนมาถ่ายรูปด้วยความไวแสง ต้องคิดไปเลยว่าต้องเก็กหน้ายังไงถึงจะสวยเพราะไปไวมาไวมาก เราไม่ได้เก็กก่อนรูปเลยโคตรเชี่ย ไม่สมควรเอาไปอวดใครๆอย่างยิ่งยวด ตอนอุ้มอยู่คือนิ่มมาก โคอาล่าเงยหน้ามามองตาด้วย น่าย้ากกกกก อยากเอากลับบ้านนนนนน

ทั้งนี้ทั้งนั้น...ไม่กลัวว่าน้องโคอาล่าจะเหนื่อยเพราะมีน้องหลายตัวสลับผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปจ้ะ มีช่วงเวลาให้พักด้วย ไม่ต้องกลัวว่าจะช้ำเด้อออออออ เจ้าหน้าที่ดูแลอย่างดี อิ้อิ้

หน้าตาฟินมากกกกกก เยิ้บบบบบบบบบบบบ

ระหว่างที่รอภาพปริ้นออกมานั้นเราก็ไปเดินเล่นรอบๆ มีตัววอมแบตน่ารักอ้วนกลม ตัวเงินตัวทองที่ทุกคนอู้วหูววววว (เราเฉยมาก แบบอืม... แล้วไง แถวบ้านก็มีนะ) มีโซนเลี้ยงแกะ แพะ รวมถึงโซนนกนักล่าขนาดใหญ่อย่างพวกนกอินทรีและเหยี่ยวด้วยนะ (ฮายเฟรนด์! เราก็นก)  และไฮไลท์อีกอย่างนึงก็คื๊อออออ โซนให้อาหารจิงโจ้ นั่นเองงงงงงงงงงงงงงง

ในโซนจะเป็นทุ่งโล่งกว้างที่มีจิงโจ้กระโดดหยองแหยงไม่ก็นอนอาบแดดเต็มไปหมด เราเพียงแค่ซื้ออาหารจิงโจ้ (ถุงละสองดอล) เดินเข้าไปยื่นให้นั่นเอง ห้ามโปรย ห้ามปาใส่ และต้องย่อลงมาให้ในระดับสายตา มิฉะนั้นท่านอาจจะเสี่ยงโดนจิงโจ้ถีบเอาได้เด้อ

เดินอย่างมุ่งมั่น ตั้งใจ จิงโจ้อยู่ไหนนนนนน

เจอนกอีมูอาบแดดก่อนเป็นอย่างแรก

นอนบ้าง ตื่นบ้าง ไม่ก็กระโดดดึ๋งไปมา

ถ้าเจ้าจิงโจ้ตัวไหนรำคาญเจ้ามะนู้ดอย่างพวกเราแล้วก็จะดึ๋งเข้ามานอนในโซนนี้จ้ะ

อวดดดดดดดดด น้องมีความมองกล้องและยิ้มเบา

หลังจากเซลฟี่กับจิงโจ้แล้ว ก็เซลฟี่กับมนุษย์ด้วยกันบ้าง

วานซุน เฮจิน ข้าพเจ้า และนีล

หลังจากเดินเล่น วิ่ง และกลิ้งไปกับจิงโจ้ทั้งหลายแล้วก็ได้เวลากลับ นีลขอแยกไปนอนอืดดู Netflix ส่วนเรา วานซุน และเฮจินหิวๆเลยขอเดินเข้าไปดูในเมืองหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง

เที่ยงพอดี มนุษย์ออฟฟิศออกมานั่งทานอาหารกลางวันในสวน

เราแวะซื้อวิตามินตุนไว้กับของใช้สองสามอย่าง และซื้อข้างแกงกะหรี่เนื้อกับซูชิมากินที่ห้อง ฟินไปอี๊ก นอนได้งีบนึงก็ wake up call บินกลับไปสิงคโปร์แล้วจ้าาาาา

กลับมาสิงคโปร์ด้วยสภาพซอมบี้เพราะโดน jet lag เข้าโจมตี รวมถึงเราได้รับตำแหน่ง Galley Queen จ้าาาาา โอ้ยยยย ทำแกลลี่แบบเต็มๆครั้งแรกถึงกับมึนงง จัดคาร์ท โหลดอาหาร เคลียร์คาร์ททุกสิ่ง โชคดีที่ดาน่าคอยช่วยไกด์อยู่ด้วยเลยพอไปรอด งัดเอาทุกสิ่งที่แอบจำคนนู้นคนนี้มาประยุกต์ใช้สุด เหนื่อยแต่สนุกมากกกกกก ชอบบบบบ ถ้าผู้โดยสารน้อยๆจะรับทำแกลลี่อีก ไม่ต้องไปยุ่งสุงสิงกับผู้โดยสารเวลาบอร์ดดิ้งด้วย เพราะเราต้องอยู่ในครัว เตรียมนู่นนั่นนี่โน่นไปเรื่อย

พอถึงโรงแรมก็เปลี่ยนชุด กะว่าจะงีบซักนิดนึงก็ไม่ได้งีบเพราะมัวแต่เฟสไทม์คุยกับคนที่ไทย จนสี่โมงนิดๆชักหิวเลยเดินไปกินราเมงที่ใต้โรงแรมและไหนๆก็ไม่นอนแล้ว งั้นออกไปเที่ยวก็ได้ว้า เลยคว้ากล้องกับแผนที่ออกไปเดินเล่นที่ Fort Canning Park

ถึงละฮะ ที่อยากมาเพราะไปอ่านกระทู้พันทิปอันนึงไง บอกว่าที่นี่มีอุโมงค์ต้นไม้ ถ่ายรูปสวย เย้เฮ

ก็... จะว่ายังไงดีล่ะ คืออาจะเป็นเพราะเรามาถึงเย็นเกินไปแสงเลยไม่สวย ไม่ก็กล้องเรามันกาก ถ่ายออกมาไม่ดีเลยไม่รู้สึกว้าวววววว เป็นกลมๆลงมา แล้วก็ต้นไม้เขียวๆห้อยๆ จบ... ยุงกัดด้วยจนกลัวว่าจะเป็นไข้ซิกก้าป่ะว้า โอเค เท่านี้แหละ กลับโรงแรมฮะ

ถึงโรงแรมมีไวไฟเลยนั่งดูว่าอยากไปไหนต่อ ใจจริงอยากไปร้านกาแฟคูลๆที่อยู่หลืบๆซักที่แต่เฮจินส่งเมสเสจมาหาว่าเขากับเกรซจะชวนออกไปกิน Chilli Crab เลยไปก็ไปว้า

ตอนแรกกะจะพาไปร้าน Jumbo ที่ดังๆอร่อยๆแต่ต้องรอคิวน๊านนาน สองสาวหิวกันรอไม่ไหวเลยพาเดินข้ามมาตรง Boat Quay ที่เราคุ้นเคย จิ้มหนึ่งร้านแล้วไปลองกันนนนนน

มีความปะแล่มแบบประหลาด เหมือนปูผัดเปรี้ยวหวานแต่ก็ไม่ใช่

เนื้อปูน้อยไปหน่อย แกะยากมากมากมากมากมาก

โดยรวมก็อร่อยแหละ แต่แกะยาก ครั้งเดียวในชีวิตก็พอแล้ว

พาสองสาวมากินไอติมร้านนี้ตรง Clarke Quay มากี่รอบก็ต้องกินทุกรอบเลยหนา

เอเชียนผู้รักในชาเขียว

กินเสร็จก็เดินกลับโรงแรม แยกย้ายกันไปนอน เราก็เฟสไทม์ก่อนนอนแล้วก็ออกไปดูวิวนอกหน้าต่าง สิงคโปร์ยามค่ำคืนสวยมากเลยนะ :)

ขากลับไม่มีอะไรมาก เราเป็นแกลลี่ต่อด้วยความหนุกหนาน ผู้โดยสารหลับหมด แลนด์ถึงดูไบเช้า นอนตายยยยยยยไปเลยจ้า ได้พักหนึี่งวันแล้วบินต่อ โอ้ความเหนื่อยนี้....

ลากันไปด้วยภาพนี้ละกันนะ

ด้วยรัก... จากคนที่กำลังพยายามคิดถึงความโชคดีของตัวเองเพื่อหล่อเลี้ยงเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิต