เพิ่งรู้สึกว่ามาถึงฮอลแลนด์ก็ตอนนี้แหละ ไฟนอลลี่












ภาพวิวจากบนโรงสีข้าว เป็นทุ่งทิวลิปที่ยังไม่บาน

















เรานั่งเล่นนั่งคุยกับน้องดาในสวน เรื่องการทำงาน เทรนนิ่ง ชีวิตในดูไบ เหมือนเป็นคนเหงาๆไกลบ้านสองคนมานั่งปรับทุกข์ให้กำลังใจกัน ชีวิตที่นี่มันค่อนข้างยากนะ ความเหงาไม่ได้มาจากการที่เราต้องห่างจากคนที่เรารักอย่างเดียว แต่มันมีความรู้สึกแห้งแล้งอยู่ด้วย

เราชอบตึกสูง ชอบอะไรที่ man-made รู้สึกว่าเท่จัง แต่การอยู่กับตึกสูงและแสงสีตลอดเวลามันก็ไม่ดีกับสุขภาพของจิตใจเหมือนกัน เราคิดถึงต้นไม้ คิดถึงความเขียวขจี คิดถึงอากาศดีๆที่สามารถหายใจได้เต็มปอดไม่ใช่อากาศสังเคราะห์จากเครื่องปรับอากาศ

จะว่าไปแล้ว…วิถีชีวิตในดูไบไม่ได้ตอบโจทย์เราอย่างที่ควร ไม่ค่อยมีกิจกรรมที่เราอินนอกจากการเดินเล่นในห้างใหญ่ๆไปวันๆ ธรรมชาติใกล้เคียงที่สุดที่มีคือทะเล ซึ่ง… ทุกอย่างมันดูปลอมไปหมด (ธรรมชาติอีกอย่างที่เป็นของจริงคือทะเลทราย)

เรารู้สึกว่าเราอยู่ในกล่องสีเหลี่ยมสีขาวตลอดเวลา ย้ายจากกล่องที่เรียกว่าห้องนอนไปอยู่บนกล่องที่เรียกว่าเครื่องบิน และย้ายไปอยู่ในกล่องอีกกล่องที่เรียกว่าห้องนอนในโรงแรม เรามองโลกผ่านช่องเล็กๆไม่ได้ออกไปสัมผัสมันจริงๆเท่าไร ก็คงจะต้องทำใจยอมรับและไม่บ่นมาก พยายามหาความสุขเล็กๆรอบตัวต่อไป



























บางทีเวลาเหงาๆตอนอยู่ที่ดูไบ สิ่งที่เราอยากทำมาที่สุดคือนั่งกอดน้องหมาตัวใหญ่ๆนะ อย่างตัวนี้น่ารักมากเลย เจ้าของก็น่ารัก แอร๊









ทุ่มนิดๆฟ้ายังสว่างอยู่เลยจ้า เราเป็นมนุษย์กลุ่มสุดท้ายที่เดินออกจากสวน ไม่อยากกลับไปเลยยยยยยย












พอถึงสนามบินก็ซื้ออะไรกินเล็กๆน้อยๆ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับห้อง ครั้งนี้เราได้ห้องที่หันไปทางสนามบินล่ะ ก็นั่งมองเครื่องบินขึ้นลงไปเรื่อยๆ ฟังเพลง คำบางคำ – Sqweez Animal ไปด้วย โศกหนักเลยทีนี้ มันเหงาแบบประหลาดๆยังไงก็ไม่รู้สิ











ก็เท่านี้แหละกับอัมสเตอร์ดัมรอบที่สอง เน้นภาพไม่เน้นเรื่องราวเท่าไรเนอะ :) ไฟล์ทต่อไปก็กัวลาลัมเปอร์อีกแล้วล่ะ ทำไมชอบส่งกลับไปแต่ที่เดิมก็ไม่รู้แหะ แต่ก็ดีมีอาหารเอเชียนที่เราคิดถึง









ด้วยรัก…จากดูไบ