21 November 2019
Szia Budapest
สวัสดีบูดาเปสต์ที่รัก
ท้องฟ้าอึมครึมเต็มไปด้วยหมู่เมฆสีเทา สายลมหนาวที่พัดเข้ามาบาดผิวเป็นระยะ รวมถึงเหล่าต้นไม้ที่เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ยังเป็นสีเหลืองสลับส้มและน้ำตาลสลับแซมกันงดงามก็เริ่มเข้าสู่ช่วงโรยรา การเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลเหล่านี้เป็นสัญญาณบอกกับเราว่าฤดูหนาวกำลังจะกลับมาเยือนในไม่ช้า
บรรยากาศทุกอย่างช่างเหมือนกันกับวันนั้น
วันที่เราพบกันเป็นครั้งแรก
ถ่ายภาพนี้จากหน้าต่างห้องนอนที่โรงแรม
พอมานั่งนับนิ้วนึกในใจดูอีกทีระหว่างที่เรากำลังเดินทอดน่องเอื่อย ๆ รับแดดอุ่นและสายลมเย็น ๆ ริมแม่น้ำดานูบ พร้อม ๆ กับสอดส่ายสายตาหาจุดที่จะหยิบมือถือออกมากดบันทึกภาพ
นี่เราไม่ได้พบกันมาเกือบสิบปีแล้วหรือนี่
ระยะเวลาเกือบสิบปี จะว่านานก็ช่างนานแสนนาน จะว่าสั้น ก็เหมือนกับเหตุการณ์ทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง สิบปีที่เราจากจรกันไปแสนไกล สิบปีที่กว่าเราจะใจกล้ากลับมาพบกันกับเธอใหม่อีกครั้งนึง
รูปปั้น Kutyás Lány หรือ Girl With Her dog
ทางเดินเลียบแม่น้ำดานูบฝั่ง Pest รายล้อมไปด้วยรูปปั้นต่าง ๆ ตลอดทางค่ะ
รูปปั้น Kiskirálylány-szobor หรือ Little Princess
ความทรงจำสีจางของเรากับเธอ เมืองหลวงที่เรียกได้ว่าเป็นไข่มุกแห่งแม่น้ำดานูบที่ถูกซ่อนอยู่ในลิ้นชักแห่งความทรงจำค่อย ๆ ถูกนำมาปัดฝุ่นช้า ๆ ภาพความหลังครั้งเก่าที่ซีดจางและเริ่มเลือนหายไปค่อย ๆ ย้อนกลับมาโลดแล่นฉายชัดอยู่ในใจอีกครั้ง
จุดเริ่มต้นการเดินทางของคนไกลบ้าน
จุดเริ่มต้นของทุก ๆ การเดินทางในชีวิต
เริ่มต้นที่นี่
เริ่มต้นจากการที่ฉันได้มาพบกับเธอ
ย้อนกลับไปเมื่อต้นฤดูใบไม้ร่วงปี 2008 ช่วงวัยที่ฉันยังเด็กกว่านี้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยประกายของวัยเยาว์และความกระหายโหยหาการผจญภัย ต้องการออกไปเห็นโลกนอกรอบของชีวิตเด็กมัธยมศึกษาตอนปลายที่วัน ๆ ก็วนไม่พ้นไปจากการเรียน เป็นช่วงชีวิตที่ใจของฉันล้นไปด้วยพลังและความฝัน
ฉันลากกระเป๋า บอกลาคนที่บ้าน เดินทางข้ามมหาสมุทรและผืนทวีปเพื่อมาพบเธอ ประเทศเล็ก ๆ ในยุโรปที่ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีใครรู้จักนอกเหนือจากการอ่านผ่าน ๆ ในหนังสือประวัติศาสตร์ ไม่ได้โด่งดังเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยวทั่วโลกอย่างในเวลานี้ เพียงเพราะฉันเห็นภาพของอาคารรัฐสภาแล้วตกหลุมรัก (แน่ล่ะ... อาคารรัฐสภาที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในโลกนี่นะ)
เธอเชื่อไหม... นั่นคือการเดินทางครั้งแรกของฉันที่จากไปไกลบ้าน เป็นการนั่งเครื่องบินยาว ๆ ครั้งแรกในชีวิต และก็เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้เดินทางพร้อมกับคนในครอบครัว ยังจำได้เลยว่าฉันเดินไปยืนเส้นยืดสายและคุยกับแอร์ท้ายเครื่อง (โดยที่ ณ ตอนนั้นก็ไม่ได้มีความคิดว่าอยากจะมาทำอาชีพนี้แต่อย่างใด) และนั่งรอต่อเครื่องที่สนามบินอิสตันบูลตั้ง 8 ชั่วโมง!
พอมองย้อนกลับไปที่ตัวเองในวัย 14 ปี ก็คิดว่าตัวฉันนี่ก็กล้าเหมือนกันนะ ที่เลือกมาใช้ชีวิตหนึ่งปีในประเทศที่ต้องเริ่มทุกอย่างใหม่จากศูนย์ ไม่รู้จักใคร ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ในวัฒนธรรมที่ไม่คุ้นเคย แถมไปอยู่บ้านใครก็ไม่รู้ด้วย และตัวฉันเองในตอนนั้นพูดอังกฤษก็กระท่อนกระแท่น ภาษาเยอรมันก็ไม่รู้ ส่วนภาษาฮังกาเรียนนะหรอ อย่าไปหวัง รู้จักคำแรกก็คำว่า alma ที่แปลว่า แอปเปิล นั่นแหละนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in