เวลาที่เราจะใส่เสื้อหรือกางเกงที่เราไม่ได้ใส่บ่อยๆ (หรืออาจจะใส่บ่อยๆก็ได้สำหรับบางคน) เราล้วงกระเป๋าเข้าไป จู่ๆก็ดันไปเจอแบงค์ 20 เฉยเลยครับ บางครั้งนี่ไม่ได้มีแค่ใบเดียวแต่มีถึง3-4ใบ โอ้โห...ผมคิดว่าหลายคนก็ต้องเคยเป็นเหมือนผมบ้างแหล่ะครับว่า บรรดาแบงค์เหล่านี้มาอยู่กระเป๋าเราได้อย่างไรและมาอยู่ในกระเป๋าเราตอนไหน ไอ้ครั้นจะนั่งนึกถึงที่มาของมัน ก็บอกตามตรงเลยว่านึกไม่ออก นานแค่ไหนก็ยังนึกไม่ออก สรุปคือมันคือเงินที่เราลืมไว้...ก็ใช่...แต่เราอยากรู้ว่าลืมตอนไหนไงครับ ซึ่งผมคิดว่าประชากรร้อยละ90ต้องเป็นเหมือนผมบ้างล่ะ

     ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนอกจากความงงงวยกับมันแล้ว ในอีกด้านหนึ่ง เราก็กลับดีใจกับมันอย่างบอกไม่ถูก เราจะได้เงินไว้ใช้เป็นค่ารถเมล์แล้วหรือเราจะได้ไปซื้อข้าวกินมื้อหนึ่งได้สบาย ทั้งๆที่มันก็คือเงินเรานั่นแหล่ะครับ เงินที่เราลืมทิ้งไว้ แต่เราก็ดีใจกับมัน ซึ่งตรงนี้ผมไม่รู้ว่าในทางปรัชญา เราจะอธิบายบริบทที่เกิดขึ้นได้ว่าอย่างไรนี่สิครับ ใครรู้ช่วยผมทีครับ

       แต่ที่แน่ๆความรู้สึกสำหรับผม มันก็เหมือนกับการถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่1ยังไงยังงั้นเลยทีเดียวเชียวครับ