Note : เนื่องจากเราได้ทำการรีไรต์บางส่วนในตอนที่ 28 ใหม่ ดังนั้นจึงต้องขอให้ทุกๆคนย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 28 ใหม่อีกรอบหนึ่งนะคะ เพื่อความสมูทของเนื้อหา ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ TT/|TT)

ข้อมูลใหม่ที่เจย์เดนเพิ่งได้รับมานั้น ถึงกับทำให้สมองของเขาที่กำลังพยายามคิดทุกอย่างตามอยู่หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกราวกับตนเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ที่จู่ ๆ ก็เกิดอาการค้างเพราะดาวน์โหลดข้อมูลเข้ามามากเกินไป แต่เขาไม่ใช่คอมพิวเตอร์ เขาไม่สามารถกดปุ่มรีสตาร์ทเพื่อทำให้สมองของตัวเองโล่งและปลอดโปร่งได้ เจ้าหน้าที่หนุ่มหลับตาลงก่อนจะหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อตั้งสติรับข้อมูลทุกอย่างที่มันชักจะพัวพันกันยุ่งเหยิงจนยากจะมองหาต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมดได้เจอ

"คุณกำลังจะบอกผมว่า ฆาตกรที่ฆ่าเชสเตอร์อาจมีเอี่ยวกับคดีของครอบครัวคีแกนอย่างนั้นใช่ไหม"

[ถ้าตามความเห็นของผมก็ใช่ มันมีความเป็นไปได้สูงทีเดียว เพราะคดีครอบครัวคีแกนมันมีความเชื่อมโยงกับคดีโดโนแวนที่เชสเตอร์เป็นผู้ก่อเหตุน่ะ เรื่องพวกนี้มันเหมือนกับจิ๊กซอว์ที่ค่อย ๆ ต่อกันลงล็อคเลยใช่ไหมล่ะ] เจย์เดนคิดว่าเขาสัมผัสได้ถึงความยินดีที่แฝงลึกอยู่ในน้ำเสียงนั้น [แล้วครอบครัวคีแกนก็คือครอบครัวของเดลตัน คีแกน พยานเพียงคนเดียวในคดีฆาตกรรมโดโนแวน ซึ่งเชสเตอร์ก็คือกุญแจสำคัญที่เชื่อมโยงคดีทั้งหมดนี้เข้าไว้ด้วยกัน]

"เดี๋ยวก่อนนะ" เจ้าหน้าที่หนุ่มถึงกับโพล่งขัดขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินชื่อ ๆ หนึ่งที่ติดค้างอยู่ในหัวของเขามาตั้งแต่ช่วงเย็น "คุณบอกว่าใครเป็นพยานของคดีโดโนแวนนะ"

[เดลตัน คีแกน ลูกชายคนเล็กของครอบครัวคีแกนน่ะ] ชั่วขณะนั้นเจย์เดนถึงกับใจกระตุกไปวูบหนึ่งเมื่อได้ยินคำตอบที่ย้ำชัดเจนจากอีกฝ่าย [ในไฟล์คดีบอกไว้ว่าหลังจากที่เดลตันทำการมอบหลักฐานจากกล้องวงจรปิดที่เขามีให้กับเอฟบีไอ บ้านคีแกนก็ถูกบุกรุกในคืนนั้นเลย เจ้าหน้าที่เอฟบีไอบุกเข้าไปช่วยเหลือแต่ก็ไม่ทันการณ์ พวกเขาพบร่างของนายและนางคีแกนที่ถูกยิงเสียชีวิตในตัวบ้าน แต่ไม่พบร่างของลูกชายทั้งสองกับคนร้าย แถมไฟล์กล้องวงจรปิดบ้านคีแกนก็ยังมาถูกลบหายไปจากเซิฟเวอร์อีกด้วย พวกเขาจึงสันนิษฐานว่าสองพี่น้องนั่นน่าจะถูกจับตัวไป แต่สืบหาเท่าไหร่ก็ไม่พบเบาะแส ผ่านไปสองปี สองพี่น้องนั่นก็กลายเป็นบุคคลสาปสูญ และห้าปีต่อจากนั้นทั้งคู่ก็กลายเป็นบุคคลเสียชีวิต ส่วนคดีฆาตกรรมนั้นจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่คลี่คลายและกลายเป็นคดีค้างเก่าไปแล้วเรียบร้อย]

"นี่มัน..."

เสียงของเจย์เดนนั้นขาดห้วงไปอย่างกะทันหัน เรื่องราวอันน่าหดหู่ที่ได้ยินจากวินเซนต์ทำเอาคนฟังอย่างเขาเกิดความรู้สึกสลดใจ

การสูญเสียนี้มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กชายที่ตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง และเจย์เดนก็รู้ดีว่ามันยังมีคดีอันน่าสลดทำนองนี้อีกหลายสิบหลายร้อยคดีที่ปิดไม่ลงและต้องกลายเป็นคดีค้างเก่าไปอย่างช่วยไม่ได้ มันน่าเศร้าที่ยังคงมีคนตายและผู้สูญเสียอีกจำนวนไม่น้อยไม่เคยได้รับความยุติธรรมใด ๆ

ซึ่งเขาก็ไม่อยากโทษว่านี่คือหนึ่งในความบกพร่องของกระบวนการยุติธรรม แม้ในปัจจุบันจะมีเทคโนโลยีมากมายสำหรับอำนวยความสะดวกในการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ ทว่าการที่ยังมีคดีค้างเก่าหลงเหลืออยู่นั้นก็ชี้ให้เห็นว่าวิธีการของพวกเขายังมีจุดบกพร่อง และมันก็คือหน้าที่ของพวกเขาที่จะต้องลดจุดบกพร่องดังกล่าวให้เหลือน้อยที่สุด

[มันอํามหิตใช่ไหมล่ะ]

"ใช่" เขาตอบ "ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่าพี่ชายของเดลตันชื่อว่าอะไร ใช่เกเบรียลหรือเปล่า"

[คุณรู้ได้ยังไงกันน่ะ]

"แปลว่าใช่อย่างนั้นสินะ"

[อืม]

"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็คงถึงคราวที่คุณได้ฟังข้อมูลจากผมบ้างแล้ว" เจย์เดนว่า ก่อนที่วินเซนต์ที่อยู่ปลายสายจะนิ่งเงียบเป็นสัญญาณว่าเจ้าตัวกำลังรอฟังอยู่และให้เขาพูดต่อ "วันนี้ผมไปที่โกดังเก็บของส่วนตัวของแดนเนลมา มันเป็นโกดังที่ใช้เก็บข้าวของตั้งแต่สมัยมัธยมปลายของเขาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งมันก็น่าแปลกมากเพราะในโกดังนั้นไม่มีข้าวของในวัยเด็กของเขาอยู่เลย นอกจากรูปถ่ายหนึ่งใบและตุ๊กตาหมีอีกหนึ่งตัว แล้วคุณรู้ไหมว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นเป็นใคร"

[ใคร เกเบรียลงั้นเหรอ]

"อาฮะ แต่มันไม่ใช่แค่รูปเกเบรียลเพียงคนเดียว มันคือรูปถ่ายรวมของเดลตัน เกเบรียล และสุนัขบีเกิ้ลสองตัวที่ชื่อไมค์และริชาร์ด"

[คุณก็เลยคิดว่านั่นคือรูปของสองพี่น้องคีแกน]

"มันก็มีโอกาสเป็นไปได้ใช่ไหมล่ะ"

[ถ้าอย่างนั้นแดนเนลไปมีมันได้ยังไงกัน]

"นั่นล่ะที่ผมสงสัย แต่มันยังมีมากกว่านี้อีก แดนเนลเคยบอกกับจอห์นนี่ เจ้าหน้าที่จากทางนี้ว่าเขาเคยเลี้ยงสุนัขบีเกิ้ลสองตัวตอนเด็ก ๆ คุณว่ามันเริ่มเข้าเค้าบ้างแล้วหรือยัง"

[อืม...คุณว่าแดนเนลจะรู้จักกับครอบครัวคีแกนหรือเปล่า]

"ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ก็เลยให้เทย์เลอร์ คู่หูของผมค้นหาความเชื่อมโยงของแดนเนลกับสองพี่น้องนั่น แต่ก็ไม่พบอะไรเลย แล้วทีนี้ในโกดังส่วนตัวของแดนเนลน่ะมันมีมือถือเครื่องหนึ่งที่เขาใช้แบ็คอัพข้อมูลที่เขาเคยติดต่อกับริชาร์ด และผมก็เจอชื่อของโทนี่ในนั้น"

[คุณหมายถึงโทนี่ อัน น่ะเหรอ]

"เปล่า แค่โทนี่เฉย ๆ โทนี่ที่ไม่รู้ว่าเป็นชื่อจริงหรือเป็นเพียงแค่นามแฝง"

[แล้วคุณพอจะมีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีกไหม เกี่ยวกับชื่อโทนี่ที่ว่านั่น]

"ผมคิดว่าเขาน่าจะอยู่ในแก๊งมาเฟียแก๊งเดียวกับริชาร์ด" เจย์เดนตอบอีกฝ่าย พลางคลิกหาแชทเก่าของแดนเนลกับริชาร์ดออกมาดูอีกครั้ง "ไม่รู้ตำแหน่ง แต่เหมือนจะสามารถทำให้ริชาร์ดเดือดร้อนได้ และที่สำคัญคือน่าจะสั่งเก็บคนได้ด้วย"

[ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าตำแหน่งค่อนข้างสูง น่าจะอยู่ระดับบัญชาการนะ]

"คุณรู้เรื่องลำดับขั้นในแก๊งมาเฟียด้วยเหรอ"

[งานของผมคือสืบคดีฆาตกรรมนะคุณ] วินเซนต์หัวเราะเล็กน้อย และมันก็ฟังดูเหมือนเป็นการหัวเราะหยันเสียมากกว่าการหัวเราะเพราะนึกขันจริง ๆ [คดีฆาตกรรมที่ผมรับผิดชอบส่วนใหญ่ก็เกิดจากการฆ่าปิดปากไม่ก็ฆ่าเพราะล้ำพื้นที่ของไอ้แก๊งมาเฟียพวกนี้ทั้งนั้น บางคดีสาวไปได้ไกลสุดก็แค่ระดับตัวล่อเอง พวกที่ทำหน้าที่ถ่ายทอดคำสั่งน่ะ]

"ถ้าอย่างนั้นมีคดีที่คุณเคยสาวไปถึงพวกระดับบัญชาการบ้างไหม"

[ก็มีบ้างนะ แต่น้อย] อีกฝ่ายตอบ [ถ้าไม่ใช่เพราะมีหลักฐานที่แน่นหนาพอแล้วล่ะก็ พวกมันก็แทบจะไม่ให้การซัดทอดถึงกันเลย คนที่หลุดเข้าไปอยู่ในวังวนนั้น มีน้อยมากที่พอโดนจับแล้วจะกล้าเปิดเผยข้อมูลชองแก๊งเพื่อแลกกับข้อเสนอที่ไม่รู้ว่าตกลงแล้วมันคุ้มหรือเปล่าจากเรา]

"เพราะอำนาจของแก๊งมันแผ่ไปถึงคนในครอบครัวของสมาชิกด้วยสินะ"

[ถูกต้อง คนที่กล้าแลกส่วนมากก็มีแต่พวกที่ตัวคนเดียว ไม่มีจุดอ่อน หรือไม่ก็เป็นพวกที่มีจุดอ่อนที่ปวกเปียกมากเกินไปจนเราบีบมันไว้ในกำมือได้นั่นแหละ]

"แล้วที่คุณสาวไปถึงพวกระดับบัญชาการได้เป็นเพราะพวกไหนมากกว่ากันล่ะ ไร้จุดอ่อน หรือมีจุดอ่อนที่คุณคว้าไว้ได้"

[ส่วนใหญ่ผมเจอพวกแรกมากกว่า แต่ก็อย่างที่บอก มันก็ยังถือว่ามีน้อยอยู่ดี]

"ผมพอเข้าใจแล้วล่ะ"

[เอาเป็นว่าเรื่องโทนี่ในแก๊งเดี๋ยวผมจะช่วยหาด้วยอีกแรงหนึ่ง ยังไงก็ขอบคุณสำหรับข้อมูลมากนะเจย์เดน มันเป็นประโยชน์ต่อคดีมากทีเดียว]

"ข้อมูลของคุณก็เป็นประโยชน์ต่อผมมากเหมือนกัน" เขาตอบอีกฝ่าย "ถ้าอย่างนั้นผมขอวางสายแล้วโทรหาคู่หูของผมก่อน ไว้ถ้าผมได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมผมจะติดต่อคุณไป"

[ได้เลย ผมก็เช่นกัน]





วินเซนต์เป็นฝ่ายตัดสายไปพร้อมกับทิ้งอาการปวดหัวตุบ ๆ ไว้ให้เจย์เดน ข้อมูลที่พันกันยุ่งเหยิงก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะค่อย ๆ คลี่คลายและเรียงร้อยต่อกันจากจุดหนึ่งไปสู่อีกจุดหนึ่งอย่างเป็นระบบระเบียบ เขาเหมือนจะเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดออกมาเป็นภาพที่ชัดเจนขึ้น แต่มันก็ยังคงมีบางส่วนที่เบลอและมองไม่ออกอยู่

เจ้าหน้าที่หนุ่มรู้สึกล้า ทว่าไม่กล้าทำตัวหย่อนยานมากนัก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะการอยู่ท่ามกลางบรรดาเจ้าหน้าที่ซีไอเอที่กำลังขะมักเขม้นกับหน้าที่ของตนเอง ทุกคนในที่นี้ต่างก็ทำงานกันอย่างเงียบเชียบ น้อยครั้งที่จะมีใครสักคนหันไปพูดคุยหรือปรึกษาคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ภาพที่เห็นทำให้คนเหล่านั้นดูราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้ให้ทำเพียงแค่วิเคราะห์ข้อมูลที่ได้ไป ความเอาจริงเอาจังของทุกคนในห้องนี้นั้นดูน่าเหลือเชื่อ และก็ดูน่ากลัวไปในคราวเดียวกัน

เจย์เดนเลิกให้ความสนใจกับเจ้าหน้าที่ร่วมห้องทำงานคนอื่น ๆ เขารีบทำการต่อสายถึงคู่หูของตนเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ในรอบวัน ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปหากาแฟดื่มในครัว เพราะในตอนนี้นั้นร่างกายของเขากำลังโหยหาคาเฟอีนเป็นอย่างมาก

"เรื่องของเกเบรียลกับเดลตันมีอะไรคืบหน้าบ้างหรือยัง"

[ใจเย็นหน่อยคู่หู] คนที่อยู่อีกฟากของสัญญาณรีบเอ่ยปราม เมื่อได้ยินเขาทวงถามถึงเรื่องที่ฝากให้จัดการทันทีที่รับสายโดยไม่มีแม้แต่การเกริ่นนำใด ๆ [นายเพิ่งบอกให้ฉันค้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เองนะ]

"ปกติใช้เวลาหาไม่ถึงห้านาทีก็เจอ"

เจย์เดนเอ่ย เขาใช้หูหนีบสมาร์ทโฟนเข้ากับหัวไหล่ของตน ขณะเอื้อมมืออีกข้างไปหยิบแก้วมัคที่วางอยู่บนชั้นวางแก้ว ก่อนมือที่กำลังเลื่อนผ่านชั้นวางจะหยุดชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อสายตาของเขาเกิดไปสบเข้ากับแก้วมัคสะอาดใบหนึ่งที่วางคว่ำอยู่บนนั้น

มันคือแก้วใบที่เขาใช้ชงโกโก้ให้กับแดนเนลในคืนก่อน

เจ้าหน้าที่หนุ่มคว้าแก้วใบนั้นมากุมไว้ และเปลี่ยนความตั้งใจจากที่จะชงกาแฟเป็นชงโกโก้ดื่มแทนในชั่วเสี้ยววินาที โดยแอบหวังลึก ๆ ว่าโกโก้อุ่น ๆ อาจจะช่วยคลายความกังวลใจเขาไปได้บ้าง

[นั่นมันในกรณีที่มีทั้งชื่อและนามสกุลและข้อมูลอื่น ๆ ครบถ้วนไหมล่ะ นี่อะไรกัน มาแต่ชื่อ ถ้าจะให้เจอในห้านาทีนายคงต้องไปนอนฝันหวานเอานะเจย์เดน] เสียงกระแหนะกระแหนอย่างไม่จริงจังนักของเทย์เลอร์วิ่งเข้าหูซ้ายก่อนจะทะลุออกไปจากหูขวาของเขาอย่างไร้การประมวลผล เจย์เดนทำเพียงแค่ส่งเสียงอือออตอบกลับไปขณะตักผงโกโก้ใส่แก้วมัค และแน่นอนว่าใครอีกคนที่อยู่ปลายสายก็จับได้ในทันทีว่าเขาไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เจ้าตัวกำลังพูดอยู่เลยสักนิด [นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย]

"นายก็พูดมาแต่เนื้อ ๆ สิ" เขาสวนอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ยอมลงให้ "ฉันได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสองพี่น้องนั่นมาจากวินเซนต์ นายยังอยู่ที่หน้าจอใช่ไหมเทย์เลอร์"

[ก็ใช่น่ะสิ นายเล่นโยนข้อมูลกองโตมาให้ฉันหา แล้วจะให้ฉันลุกไปไหนได้กันล่ะพวก]

"ดี ถ้าอย่างนั้นก็หาชื่อนี้ให้ฉันหน่อย" เขาว่า "เดลตัน คีแกน พยานในคดีโดโนแวนที่เชสเตอร์เป็นฆาตกร"

[เดลตัน...คีแกน...] เจย์เดนได้ยินเสียงพึมพำที่เทย์เลอร์ทวนชื่อนั้นไปพร้อม ๆ กันกับเสียงกดแป้นพิมพ์ [ฉันเจอแล้ว มีคดีฆาตกรรมโดโนแวนที่เป็นพยาน กับคดีฆาตกรรมครอบครัวคีแกนที่เป็นเหยื่อ]

"คดีฆาตกรรมครอบครัวคีแกนนั่นแหละ นายลองอ่านดู"

เขาให้เวลาคู่หูของตนด้วยการคนโกโก้ร้อนในแก้วรอ และโก้ร้อนในคืนนี้ของเขาก็ไม่มีมาร์ชเมลโลลอยอยู่ด้านบนดังเช่นคืนก่อน

เขาไม่ได้ใส่มันเพราะกลัวว่าจะยิ่งเผลอนึกถึงใครอีกคนที่เคยดื่มโกโก้จากแก้วเดียวกันนี้จนปากเลอะ

เขากลัวว่าตัวเองจะเผลอนึกถึงแดนเนลจนหลุดโฟกัสจากการคุยเรื่องข้อมูลกับเทย์เลอร์

[ให้ตายเถอะ นี่มันออกจะโหดร้ายเกินไปหน่อยไหม] ในที่สุดคู่หูของเขาที่เงียบหายไปหนึ่งอึดใจก็หลุดสบถออกมา [ตายยกครอบครัวเลยเนี่ยนะ]

"ให้ถูกคือตายสอง สาปสูญสอง"

เจย์เดนแก้ให้

[ก็ใช่ แต่สาปสูญไปเป็นสิบปีมันก็ไม่ต่างจากตายไปแล้วหรือเปล่า]

"นายว่าแผนกคดีค้างเก่าจะว่ายังไงบ้างถ้าฉันอยากให้นำคดีนี้มาสอบสวนใหม่"

[คดีฆาตกรรมครอบครัวคีแกนน่ะนะ]

"อืม"

[เพราะมันเชื่อมโยงกับคดีเชสเตอร์เหรอ]

"ใช่" เจย์เดนว่า "และมันยังมีเรื่องของโทนี่ที่มันกวนใจฉันแปลก ๆ"

[ยังไงนะ โทนี่จากไหนอีก โทนี่ อัน น่ะเหรอ]

"ไม่รู้เหมือนกัน อาจเป็นโทนี่ อัน ก็ได้ หรือไม่ก็อาจเป็นโทนี่ที่เป็นนามแฝงของใครสักคน" เขาตอบ "ฉันได้ชื่อโทนี่มาจากแชทของแดนเนลกับริชาร์ด สองคนนั้นแอบติดต่อกันมาโดยตลอดตั้งแต่แดนเนลเข้าร่วมกับซีไอเอ"

[โอ้...ตายล่ะ นี่นายกำลังจะบอกฉันว่าแดนเนลเป็นหนอนให้กับริชาร์ดอย่างนั้นเหรอ]

"ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่คิดว่าอย่างนั้นนะ" เจย์เดนว่า "ในแชทนั้นมันเหมือนกับว่าทั้งสองคนร่วมมือกันทำอะไรบางอย่างอยู่มากกว่า แต่ปัญหาคือไม่มีใครรู้ว่าไอ้อะไรบางอย่างที่ว่านั่นมันคืออะไร ข้อมูลที่สองคนนั้นแลกเปลี่ยนกันก็มีเพียงแค่ข้อมูลที่เกี่ยวกับแก๊งมาเฟียของริชาร์ด จนมันเหมือนกับว่าริชาร์ดมากกว่า...ที่เป็นหนอนให้แดนเนล"

[นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ล่ะเนี่ย ทั้งคดีฆาตกรรมพวกนี้ ทั้งเรื่องของแดนเนล หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว]

"วางใจเถอะเทย์เลอร์ ไม่ใช่แค่นายหรอกที่รู้สึกอย่างนั้น"

เจย์เดนบอกกับอีกฝ่าย ก่อนจะยกแก้วโกโก้ขึ้นจิบ เขามุ่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่าโกโก้ที่เขามั่นใจในฝีมือการชงตัวเองนักหนานั้นมีรสผิดเพี้ยนไปจากที่ควรจะเป็น และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นเพราะคืนนี้เขามัวแต่ใจลอยจนทำให้ชงผิดไปจากสูตรปกติของตัวเอง หรือว่ามันเป็นเพราะเรื่องราวที่ประดังเข้าหาเขาในคราเดียวกันแน่ ที่ทำให้รสชาติของมันทั้งหนักอึ้ง และเข้มเสียจนเกือบทั้งแก้วนั้นมีเพียงแค่รสขมอย่างนี้

[นายต้องการให้ฉันส่งเรื่องไปที่แผนกคดีค้างเก่าเลยไหม แต่ฉันไม่รู้นะว่าพวกนั้นจะว่างรื้อคดีให้เมื่อไหร่ เพราะเท่าที่ได้ยินมารู้สึกว่าแผนกนั้นงานค่อนข้างตึงมือเลยทีเดียว คนมีน้อยเกินไป แต่คดีค้างเก่าที่ยังไม่ได้ชำระน่ะมีอยู่เป็นพัน ๆ คดี]