"เจ้าไม้ขีดไฟ ก้านน้อยเดียวดาย แอบรักดอกทานตะวัน

แรกแย้มยามบาน อวดแสงตะวัน ช่างงดงามเกินจะเอ่ย

ดอกเหลืองอำพัน ไม่หันมามอง แม้เหลียวมายังไม่เคย

ไม้ขีดเจ้าเอ๋ย เลยได้แต่ฝันข้างเดียว

ดอกไม้จะบาน และหันไปตามแต่แสงจากดวงอาทิตย์

จุดตัวเองก็ยอมทันใดให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา

เพียงปรารถนาให้มีลำแสงสีทอง

จุดตัวเองก็ยอมทันใดให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา
เพียงปรารถนาดอกทานตะวันหันมอง...สักครั้ง

เจ้าไม้ขีดไฟ ก้านน้อยเดียวดาย สาดแสงในใจไม่นาน

ดอกเหลืองอำพัน จึงหันมามอง และพบเพียงกองเถ้าถ่าน

เจ้าไม้ขีดไฟ ก้านน้อยเดียวดาย เพราะรักจริงใจอย่างนั้น 

เพียงแค่จะหัน เพียงแค่เธอมองก็พอ

ดอกไม้จะบานและหันไปตามแต่แสงจากดวงอาทิตย์ 

จุดตัวเองก็ยอมทันใดให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา
เพียงปรารถนาให้มีลำแสงสีทอง
จุดตัวเองก็ยอมทันใดให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา
เพียงปรารถนาดอกทานตะวันหันมอง...สักครั้ง"

คุณประภาส  ชลสรานนท์ แต่งเพลงนี้ได้ไพเราะเหลือเกิน เล่ากันต่อๆ มาว่าคุณประภาสแต่งเพลงนี้ให้คุณสืบ  นาคะเสถียร ที่สละชีวิตตัวเองเพื่อให้คนหันมามองปัญหาสัตว์ป่า (ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่ค่ะ) แต่ไม่ว่าพี่จิก ประภาส จะแต่งเพลงนี้ด้วยความตั้งใจอะไรก็ตามแต่ แต่นี่คือเพลงที่สมควรยกขึ้นหิ้งว่าเป็นเพลงไทยระดับชั้นครู ซึ่งทุกถ้อยคำเรียงร้อยได้อย่างงดงาม แต่ลึกไปกว่านั้นคือความหมายอันแสนเศร้า...ของเจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยๆ...ที่หลงรักดอกทานตะวัน

ฉันรักเพลงนี้มาก...แต่ก็ไม่เคยเป็นทั้ง "ดอกทานตะวัน" และไม่เคยเป็น "เจ้าไม้ขีดไฟ" ฉันคิดว่าในความรักนั้น ต้องมีความสมดุล และเท่าเทียม เราไม่ควรจะรักใคร หรือให้ความรักกับใครยิ่งใหญ่มากไปกว่าตัวเรา

...แต่ก็นั่นแหละ ว่ากันว่าคนที่พูดแบบนี้รายไหน รายนั้น...ยังไม่รู้จักคำว่า "ความรัก" 

ถ้าคุณไม่เคยรัก...คุณจะไม่มีวันเข้าใจ

มาเรียน

#ความรัก #เพลง #ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวัน