เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
CHOCOLATE BOXfindingtheocean
ทำงานจนจะเป็นบ้า
  • หลังจากเรียนจบ ทุกคนก็คงต้องเริ่มที่การทำงาน ไม่ว่าจะเป็นบริษัทหรืองานส่วนตัว แต่ก็ต้องออกมายืนด้วยตัวเองไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว เราก็เป็นหนึ่งในเด็กจบใหม่เริ่มต้นด้วยการทำงานในสถานที่ไกลบ้าน แต่เราก็ไม่ได้กังวลเท่าไหรหรอก เราไม่ได้เป็นคนติดบ้านอยู่แล้ว เรารู้สึกโชคดีที่เจอที่นี่ในประเทศไทยนะ อากาศดี ผู้คนเป็นมิตร แถมไม่ได้ลำบากเกินไปหรือเจริญเกินไป ธรรมชาติก็เยอะมากๆ ที่ที่เราอยู่ตอนนี้เรียกได้ว่าตอบรับกับ โคทที่เราชอบคือ

    ❝มีชีวิตในที่อากาศปลอดโปร่ง ได้รักใครสักคน มีอิสระจากความทะเยอทะยาน ได้ทำงานสร้างสรรค์❞
    ― เอ็ดการ์ อัลลัน โพ

    ● ข้อความนี้มักเข้าใจผิดกันว่าเป็นข้อความมาจาก อัลแบร์ กามูส์ อันที่จริงแล้วเป็นข้อความของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ ซึ่งกามูส์จดบันทึกลงในสมุดบันทึกของเขา

    อ้างอิงจาก 1001 nights editions





    เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่เฉพาะแค่ตอนเลิกงานนะ ตอนอยู่ในทีทำงานเราว่า เราโคตรเหมือนปีศาจเลย เราทำงานที่นี้มมาสามปีค่อนข้างยาวนานและลบคำสบประมาสของคนรุ่นเก่าที่ชอบบอกว่าเด็กสมัยนี้ไม่ทนแปปก็ไป แต่เราไม่รู้ตัวเลยว่าทุกวันที่เรากำลังทำนั้น ตัวตนของเราค่อยๆ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เราอาจจะเป็นคนใจร้อนอยู่เป็นทุนเดิม

    แต่พอมาทำงานทำให้เรารู้ว่าเรากลายเป็นความน่ากลัวของใครหลายคนที่อยู่ตำแหน่งน้อยกว่าเราบ้างสูงกว่าเราบ้าง บางทีเราก็รู้สึกได้ว่าทำไมเราไม่เกรงใจเค้าหน่อยวะ เมื่อก่อนตอนยังเด็กกว่านี้ความเกรงใจเรายิ่งใหญ่กว่าภูเขาน้ำแข็ง แต่พอมาทำงานกลายเป็นว่ามันหายไป เราจากเด็กที่น้อมน้อมในการทำงานวันแรกๆ กลายเป็นคนที่ไม่ยอมใคร กลายเป็นคนที่ให้ความอยากเอาชนะมาอยู่เหนือเหตุผล ทำให้หลายๆ เรื่องกลายเป็นใช้อารมณ์ข่มขู่มาซึ่งสิ่งทำให้งานเราสำเร็จ โดยไม่สนใจเหตุผลหรือความรู้สึกของคนอื่น




    เรากลายมาเป็นคนแบบนั้นจริงๆ หัวร้อนโดยใช่เหตุ และงานเยอะจนบ้างทีรู้สึกว่าแบบเราจะเป็นบ้า มันพร้อมที่จะอาละวาดได้ทุกเมื่อ ทำไมภายในสามปีเรากลายมาเป็นคนแบบนี้ หรือว่าจริงๆ เราเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว อยากเอาชนะไปทุกอย่าง ถ้าครั้งไหนที่แพ้จะรู้สึกขายหน้า อยากกลับห้องไม่อยากทำงาน

    สิ่งเดียวที่ช่วยเราได้คือการเลิกงานและกลับห้อง ได้ออกไปดูทะเล ดูซี่รี่ ได้มองถนนบ้านเมืองที่ไม่เจริญมากของที่นี้ แต่ก็ยังสะดวกสบาย กลับกลายเป็นว่างานที่เราเคยมีไฟในการทำมันเริ่มหายไปเรื่อยๆ เรากลายเป็นคนที่เราก็ไม่รู้จักว่าตัวเองคือใคร เราพยายามดึงตัวเองกลับมาทุกครั้งเวลารู้สึกแบบนั้น          ดีหน่อยที่เราก็พอรู้ทางออก เราต้องหยุดพักและออกไปเที่ยวไกลๆ บ้าง มันช่วยเราได้เยอะนะ แต่นิสัยจากการทำงานมันก็ติดตัวเราไปด้วย




    กลับมาทำงานมันก็เป็นเหมือนเดิม ใครๆ หลายคนเคยบอกว่าเมื่อเราไม่ชอบงานนั้นเราก็ไม่ควรจะทนทำต่อไป เรารู้สึกว่าการทำอะไรเรื่องงานโดยไม่มีแผนมันสิ้นคิดเพราะฉะนั้นถ้าเราจะลาออก เราก็ควรจะมีแผนไว้ให้ชีวิต ต่อให้การออกไปนอนเฉยๆ แต่มันเป็นสิ่งที่คิดมาแล้วนั้นก็คือแผนอยู่ดี ยิ่งตอนนี้เรายิ่งกลายเป็นบ้า เช้ามาเราต้องว่าใครหรือด่าใครแรง ข่มขู่บ้างใช้อารมณ์บ้าง เราไม่ชอบแล้วอ่ะ ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย .. 





    น่าจะต้องตั้งเป้าหมายกันใหม่แล้วแหละ ฮึบ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in