Park Jimin/Kim Namjoon

‘ศุกร์นี้จะวันเกิดจีมินแล้ว...พี่ไม่รู้หรอ’

เสียงทุ้มต่ำของเด็กม.ปลายปีสองนามคิมแทฮยองดังก้องในหัวเหมือนยืนอยู่กลางถ้ำ อาการเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นน้อยๆส่งมาพร้อมสายตาดูแคลนตามหลอกหลอนจนนัมจุนอยากจะร้องตะโกนออกมาสุดเสียง

‘แล้วทำไมพี่ต้องรู้ด้วยอ่ะ’เขาจำได้ว่าย้อนถามแทฮยองไปอย่างงุนงง เด็กนั่นเบะปากมองด้วยหางตาก่อนจะเดินจากไป ไม่วายทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้

‘ใจร้ายจริงๆ’

แล้วระเบิดลูกนั้นก็พาเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนมาเดินอย่างมึนๆยังห้างสรรพสินค้าหลังเลิกเรียนพิเศษในช่วงเย็นเป็นครั้งแรกที่คิมนัมจุนมาเดินห้างฯอย่างไร้จุดหมายในหัวไม่มีอะไรทั้งสิ้นนอกจากความต้องการจะหาซื้อของขวัญวันเกิดให้ปาร์คจีมิน

ส่วนจะให้ฐานะอะไร...เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

เป็นครั้งแรกที่สมองซึ่งใครต่อใครบอกว่าอยู่ในระดับอัจฉริยะไม่อาจหาคำตอบของปัญหาได้

เพราะมันไม่อยู่ในแบบเรียนใดเทียบทฤษฎีไหน หรือแทนค่าในสมการใดได้

มีเพียงปาร์คจีมินที่จะสามารถให้คำตอบแก่เขา

“สุขสันต์วันเกิดนะ” นัมจุนเอ่ยพร้อมยื่นกล่องของขวัญเลือกลายกระดาษและห่อเองกับมือส่งให้นักกีฬาฟันดาบคนดังของโรงเรียนเหลือบมองกองของขวัญสารพัดขนาดบนโต๊ะเรียนอีกฝ่ายแล้วพลันรู้สึกเสียกำลังใจ

คิมแทฮยอง...คนขี้โม้

เขาใจร้ายตรงไหนกันไม่มีของขวัญวันเกิดให้จีมินก็ไม่เห็นเป็นอะไร แค่ของขวัญจะหายไปแค่กล่องเดียว

“ขอบคุณครับพี่” เจ้าของวันเกิดยิ้มกว้าง รับกล่องของขวัญห่อกระดาษสีสวยไปกอดไว้ “ผมแกะเลยนะ”

นัมจุนเลิกคิ้ว...แปลกยังไม่เห็นอีกฝ่ายจะแกะกล่องที่กองเป็นภูเขาบนโต๊ะ

แต่คงไม่สำคัญอะไรหรอกเขาคิด...แล้วพยักหน้าส่งๆแทนคำตอบ

ยืนเหม่ออยู่นานจนได้ยินเสียงคนตรงหน้าอุทานอย่างชอบใจ

“ว้าว...ไรอัน น่ารักจังเลยว่าแต่นี่มันของที่พี่ชอบไม่ใช่หรอ” จีมินกระเซ้า ทำเขาสะดุ้งยกนิ้วขึ้นเกาแก้มร้อนๆของตนเอง

“พี่ไม่รู้จะให้อะไรดี เลยเลือกตุ๊กตาไรอันแล้วกันไม่ชอบก็ขอโทษนะ” เอ่ยด้วยใบหน้าหมองหม่น ก่อนชะงักเมื่อมืออุ่นปล่อยจากตุ๊กตาสิงโตมาจับมือเขาไว้

“ผมชอบครับชอบมาก...ไม่ว่าพี่จะให้อะไร ผมก็ชอบอยู่ดี ชอบจนอยากได้เป็นแฟนเลยล่ะ”

คนฟังชะงักไปเมื่อได้ยินดังนั้นเขามั่นใจว่าเขาแม่นยำไวยากรณ์ภาษาเกาหลี

แต่จีมิน...หนุ่มเนิร์ดกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“จีมิน...”

เจ้าของชื่อกระตุกยิ้มมุมปากกระชับมือทั้งสองของเขาไว้มั่น ดวงตาเป็นประกายพราวระยับ

“ผมกำลังขอพี่เป็นแฟนอยู่...ไม่รู้หรอครับ”