Harry Styles/Louis Tomlinson

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแรกที่คิดค้นการผสมผสานระหว่างร้านเหล้าและดนตรีสดเล่นเพลงเศร้าขึ้นมา

บุคคลผู้นั้นคืออัจฉริยะโดยแท้...สมองเมาๆจากเหล้าสารพัดชนิดกระดกเข้าปากเหมือนน้ำเปล่าของลูอิสทอมลินสันมีแต่คำสรรเสริญอยู่เต็มไปหมด

แก้วแรกผ่านไป แก้วสอง แก้วสามค่อยๆผ่านไป หลงผิดคิดภาคภูมิใจ ว่าจะลืมชีวิตบัดซบได้แล้ว

“เอ่อ...คุณครับผมว่าคุณพอก่อนเถอะครับ เมามากแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของบาร์เทนเดอร์เหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกลลูอิสพยายามปรือหนังตาหนักอึ้งขึ้นมองหน้าคู่สนทนา ออกเสียงอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

“ยาง...โผม...ยางม่ายมาว”

“เท่าที่ผมเจอไม่เคยมีใครเมาแล้วบอกว่าตัวเองเมาครับ” เสียงเดิมตอกกลับราบเรียบทำนองเย็นชาเหมือนเสียงที่เขาได้ยินเมื่อตอนเย็น และเป็นต้นเหตุให้มายกซดเพิ่มปริมาณแอลกอฮอลล์ให้ร่างกายอยู่แบบนี้

“ฮรึก...”ได้ยินเสียงหนึ่งจากลำคอตัวเอง ขอบตาร้อนผ่าวก่อนน้ำอุ่นๆร้อนๆจะไหลรินจากสองตาเหมือนทำนบแตก เช่นเดียวกับปากขยับฟูมฟายไม่หยุด

“ฮือ....ใจร้าย ใจร้ายที่สุดขโมยงานที่คิดแทบตายไปเป็นของตัวเองยังจะมีหน้ามาไล่ออกอีก ฮือ...สันดานคนนิสัยไม่ดี เกลียดที่สุด”

มือกำเป็นกำปั้นทุบลงบนบาร์เต็มแรงแล้วคว้ามือบาร์เทนเดอร์มากุมไว้มั่น

เพราะเขาเมาแน่ๆถึงได้รู้สึกว่ามือนี่ใหญ่เหลือเกิน เขาใช้สองมือจับยังแทบกำไม่รอบ

“เขาบอกว่าอาชีพที่เกี่ยวกับแอลกอฮอลล์มันบาปไม่จริงเลย คุณคือนักบุญมากๆเลยนะ คุณจิตใจสูงส่งช่วยชงเหล้ามาให้ผมกิน ให้ผมลืมฮือ...”

“ผมว่าคุณเมามากแล้วนะครับ”สำเนียงเนิบช้าของบาร์เทนเดอร์หลังเคาน์เตอร์เอ่ย มือใหญ่อีกข้างจะแกะมือตุ๊กแกออกแต่ลูอิสยิ่งปล่อยโฮ

“ไม่...อย่าไปคุณจะทิ้งผมไปอีกคนแล้วหรอ ฮือ...ไม่เอา ไม่ให้เธอปายยยยยย”

“แฮร์รี่...มีเรื่องอะไรรึเปล่า” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น ซึ่งคนเมาแสนระทมทุกข์แทบไม่ได้ยินซบใบหน้ากับมืออุ่นของบาร์เทนเดอร์ ทำเอาเจ้าของมือใจเต้นไม่เป็นส่ำ

เหี้ยเอ๊ย....ผู้ชายอะไรแก้มโคตรนุ่มเลย

ลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอบอกว่าคนเมาตัวเล็กเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วทิ้งหน้าที่ให้เขาหันไปตอบเพื่อนร่วมงาน

“ไม่มีอะไร  เมาแล้วเวิ่นเว้อตามปกติ”

แต่ที่ไม่ปกติคือตัวเขาเองที่บรรจงใช้ปลายนิ้วโป้งปาดน้ำตาบนแก้มนุ่มอย่างเบามือ