#ไข่เจียวซอสศรีราชา

ชั่วโมงแรกผ่านไป...

ชั่วโมงที่สองค่อยๆผ่านไป.....

หลงผิดคิดภาคภูมิใจ นึกว่าน้องมันจะมาโดยเร็ว

ผมถอนหายใจยาวเหยียด เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ มองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงข้ามกันอย่างใจเย็นเหมือนไม่ทุกข์ร้อนใดๆที่สมาชิกอีกหนึ่งคนมาไม่ถึงเสียที

“ไอ้ทอมแม่ง...ทำไมไม่ซะที” ผมบ่น พิมพ์ข้อความส่งทางไลน์เร่งยิกๆ ก่อนจะแทบหงายหลังเมื่อได้รับข้อความจากเจ้าคนแคระที่นั่งรอมันจนแทบจะฝังรากแก้วบนเก้าอี้ร้านกาแฟ

‘พี่ว่าน ทอมไปไม่ได้แล้วนะ แหะๆ มีแอคซิเดนท์นิดหน่อย *สติกเกอร์เหงื่อตก*’

‘มึงเทกูหรอ!’ กัดฟันกรอดใส่อารมณ์ลงไปในตัวอักษรเต็มที่

‘พี่ตู่ก็อยู่ด้วยไม่ใช่หรอ เดินซื้อของกับพี่ตู่สองคนก็ได้ไม่เห็นจะเป็นไร’

‘กูอยากมาเดินชิลเลือกของแต่งบ้านนะ’

‘ก็อย่ากวนตีนพี่เขาดิ อยู่กับพี่ตู่ง่ายนิดเดียว’

ผมอ่านข้อความจากทอมแล้วกลอกตา เลือกที่จะไม่ตอบ เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วบอกคนนั่งอ่านหนังสือไปจิบกาแฟไปดูสบายอารมณ์จนหมั่นไส้

“พี่ตู่...ทอมมันเทนัดแล้ว ผมกับพี่ต้องเดินดูของแต่งบ้านกันแค่สองคนแล้วล่ะ” รายงานครูใหญ่เนือยๆเลิกคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายเพียงพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นยืน

“โอเค ไปกัน”

ห๊ะ...ผมขมวดคิ้ว มันจะง่ายไปหรือเปล่าพี่ จะไม่บ่นหรือแสดงอาการสักนิดเลยหรอครับ

เห็นผมยังนั่งทำหน้างงอยู่เหมือนเดิม คนแก่กว่าก็เริ่มอัญเชิญองค์ครูใหญ่ลงประทับร่างอย่างสมบูรณ์

“อ้าวคุณ...ลุกสิ”

ขี้เกียจจะฟังเสียงดุๆอีก...ผมลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตามพี่ตู่ออกไปนอกร้าน ก้าวเรื่อยๆไปยังร้านเฟอร์นิเจอร์ตามเป้าหมายที่จะซื้อของแต่งบ้านไปให้โปรดิวเซอร์ที่รู้จัก ซึ่งเขามีกำหนดการทำบุญขึ้นบ้านใหม่ในสัปดาห์หน้า

ผมว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะ...แต่ผู้ชายสองคนมาเดินเลือกของแต่งบ้านด้วยกันมันก็ดูชอบกล

ไหนจะบทสนทนาที่คนเดินด้วยกันเป็นคนเริ่มอีก

“หมอนแบบนี้ดีไหมว่าน เห็นโซฟายังโล่งๆ” ...หมายถึงเห็นรูปในเฟซบุ๊กบ้านของพี่โปรดิวเซอร์คนนั้นยังดูโล่ง โดยเฉพาะตรงห้องนั่งเล่นที่ไม่มีอะไรเลย

“หนุนตักดีกว่ามั้ง” ผมแย้งออกไปส่งๆตามองไปยังสารพัดตุ๊กตาดูนุ่มนิ่มน่ากอดอีกมุมหนึ่ง เสียดายที่คนรับเป็นชายโสดไม่ได้ชอบอะไรประเภทนี้ ไม่อย่างนั้นผมคงซื้อตุ๊กตาฉลามให้สักตัวแล้วเนียนกอดสักคืนสองคืนก่อนเอาไปให้

“คุณชอบหนุนตักหรอ” เสียงทุ้มย้อนถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ

“มันอุ่นกว่าหมอน” โดยเฉพาะตักของแม่

“งั้นรายการเทปหน้า คุณนอนตักผมมั้ยล่ะ”

เสียงกึกกักในลำคอทำให้รู้ตัวว่ากำลังพาบทสนทนาไปทิศทางไหน  ผมชะงัก ส่ายหน้าหวือ

“ไม่อ่ะพี่ ฟ้าผ่าพอดี พูดอะไรเนี่ย ขนลุก” ผมห่อไหล่ประกอบ หยิบหมอนขึ้นมาดูเรื่อยเปื่อย ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับทำไปเพื่อแก้เขิน

ปัญหามาแล้ว...ทำไมผมถึงเขินครูใหญ่จอมโหดคนนี้

ปัญหาอีกข้อ...ทำไมเขาถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมาหน้าตาเฉยขนาดนั้น

ปัญหาข้อที่สองได้คำตอบทันที...เพราะมันไม่มีอะไรยังไงล่ะ มึงมันบ้า! ธนกฤต เพ้อเป็นสาวน้อยการ์ตูนโชโจไปได้

สงสัยช่วงนี้ดูหนังรักสร้างแรงบันดาลใจแต่งเพลงเยอะไป...มันก็จะฟุ้งๆหน่อย

ผมปัดความคิดไร้สาระออกจากหัว กลับมาจดจ่อกับการเลือกของแต่งบ้านอย่างเต็มที่ หนึ่งชั่วโมงผ่านไปก็ได้นาฬิกาติดผนังมาหนึ่งอัตรา

“ต้องไปไหนต่อรึเปล่า” พี่ตู่ถามตอนเรากำลังจะเดินไปจ่ายเงิน

ผมนึก แล้วส่ายหน้า “ไม่มีนะพี่ ได้อีกเรื่อยๆ”

ตอบคำถามไปแบบไม่คิดอะไรมาก ก่อนขอแยกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็เห็นผู้ชายตัวโตผิวสีแทนยืนอยู่กับถุงสองใบในมือ ด้วยความเป็นคนดีผมจึงขอใบที่ดูใหญ่กว่ามาถือไว้ แต่พี่ตู่ชักหลบ ยื่นถุงเล็กกว่ามาให้

“คุณถืออันนี้ไป”

อะไรวะ...ชอบความลำบาก แปลกคนดีแท้

ผมไหวไหล่ ไม่ได้ใส่ใจอะไร เหลือบมองนาฬิกาข้อมือเห็นเย็นพอดีก็ชวนอีกคนไปหาอะไรใส่ท้องด้วยกันมื้ออาหารกับตู่ ภพธรก็เหมือนเดิม...ให้ความรู้สึกกำลังกินข้าวกับครูใหญ่

“กินยังไงให้เลอะนี่คุณ” เสียงดุๆบ่นไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ตั้งแต่นั่งลง ผมพยักหน้ารับอึนๆ  แล้วต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือนั้นเอื้อมข้ามโต๊ะมาใช้ทิชชูซับปากให้

เดี๋ยว...

“พี่! ไม่ต้องก็ได้” ผมอ้าปากค้าง แย่งทิชชูมาเช็ดเอง นอกจากพ่อกับแม่และคุณยายแล้ว ตั้งแต่อายุเลยสิบขวบก็ไม่มีใครเช็ดปากให้ผม

“โทษที เห็นอะไรเลอะๆแล้วมือมันไปเอง”

สมกับเป็นครูใหญ่จอมเฮี้ยบจริงๆ...ผมพยายามไม่กลอกตามองบน

เสร็จจากมื้ออาหารกับครูใหญ่ เราสองคนก็เดินย่อยอาหารในห้างสรรพสินค้าไปเรื่อย กระทั่งรู้สึกถึงเวลาสมควรแล้วก็แยกย้ายไปที่รถใครรถมัน

ก่อนจะเดินแยกกัน พี่ตู่ยื่นถุงใบใหญ่ที่ถือติดมืออย่างหวงแหนมาตลอดให้ อธิบายสั้นกระชับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“นี่ของคุณ”

เห็นผมทำหน้างง พี่แกก็ยัดหูถุงใส่มือ โบกมือลาพอเป็นพิธีแล้วเดินจากไป

อะไรของเขา...ผมยังงงไม่เลิก ส่ายหน้าไปมาแล้วขึ้นมานั่งประจำหลังพวงมาลัยรถตนเอง แง้มถุงที่เพิ่งได้มาออกดู

สบตาใสแจ๋วของตุ๊กตาปลาฉลามตัวใหญ่ที่นอนอยู่ในนั้น...

ผมอุ้มมันออกมา สัมผัสนุ่มนิ่มทำให้อมยิ้มไม่รู้ตัว เบนสายตามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่สว่างวาบขึ้นมา แสดงแจ้งเตือนจากไลน์

‘พี่ตู่ : วันนี้ผมสนุกมาก ดูแลมันดีๆล่ะ’

ริมฝีปากของผมขยับรอยยิ้มกว้างขึ้น แขนกระชับกอดเจ้าฉลามนุ่มนิ่มแนบอก...คราวนี้ผมรู้ตัว

แต่ผมไม่ยอมรับหรอก ว่าวันนี้ผมก็สนุกมากเหมือนกัน

แล้วคงสนุกกว่านี้ ถ้าเขาไม่คอสเพลย์เป็นครูใหญ่อะนะ