Harry Styles/Louis Tomlinson

“มาอยู่ในอนาคตของฉันไหม”

คำชวนฟังพิลึกและเข้าใจยากสมกับเป็นสถาปนิกหนุ่มเจ้าของคอนเซ็ปต์พิสดารเรียกเสียงฮือฮาจากสาธารณชนทุกโปรเจค เอ่ยกับเขาในเช้าวันหนึ่งท่ามกลางแสงแดดอุ่นของฤดูร้อน ด้านหน้าตึกรูปทรงคล้ายยานอวกาศด้านบนประดับก้อนสีน้ำตาลรูปร่างประหลาดให้คนมองตีความไปต่างๆนานา

ลูอิสจำได้ว่าเขาเลิกคิ้วขึ้นสูงหันไปมองผู้ชายตัวโตซึ่งเป็นทั้งเจ้านายและคนรักที่คลี่ยิ้มกว้างตอบกลับมาไม่สนใจจะขยายความใดๆ

“ขอภาษาคน” ได้ยินเสียงตนเองเอ่ยออกไปอย่างอ่อนใจปนระอาสุดแสน ก้มลงดูสมุดบันทึกตรวจทานตารางงานประสาเลขานุการจุกจิกว่ามีกำหนดการไหนตกหล่น เขายังไม่ได้แจ้งเจ้านายอีกหรือไม่

“ผมกำลังขอคุณแต่งงานอยู่นะคุณทอมลินสัน” คนตอบถอนหายใจ ลดเสียงลงพึมพำกับตนเอง “สุดท้ายต้องมาพูดอะไรในแบบคนอื่นพูดกันไม่สมเป็นฉันเลย”

ลูอิสชะงัก...เงยหน้าจากสมุดในมือขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเพิ่งเคยเห็นอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก

“ผมดีใจที่ได้รู้ว่าคุณก็พูดจาแบบมนุษย์ปกติเป็นนะคุณสไตลส์”

“นายช่วยทำหน้าให้เหมือนคนถูกขอแต่งงานบ้างได้ไหมห๊ะ”

“แล้วผมต้องทำยังไง ยกมือขึ้นปิดปากเบิกตากว้างน้ำตาปริ่มแล้วพูดเสียงสั่นๆว่าผะ...ผม...ตกลงครับ ปิดท้ายด้วยพยักหน้าสั่นๆเหมือนเจ้าเข้าอย่างนั้นหรอ” เลขาฯหนุ่มพูดหน้าตาย ขณะนายสถาปนิกใหญ่ปั้นหน้าซังกะตาย

“นายทำอะไรให้มันเป็นคนปกติได้ไหม”

“ถ้าผมเป็นแบบนั้นคงทำงานกับคุณได้แค่เดือนเดียวก็ลาออก” ลูอิสตอกกลับเนิบๆ “ผมนึกอนาคตที่ต้องใช้ร่วมกับคุณไม่ออกเลย”

“แต่ฉันนึกภาพอนาคตที่ไม่มีนายไม่ออกเลย”แฮร์รี่ยกมุมปากขึ้น น้ำเสียงสบายๆเริ่มมีความจริงจังในกระแส

“ว่ายังไงคุณเลขาฯคนเก่งของผม จะมาอยู่ในอนาคตของผมมั้ย ผมคิดคอนเซ็ปต์ ดราฟท์แบบ ขึ้นโมเดล แล้วตอนนี้กำลังพรีเซนต์กับคุณอยู่ แต่โครงการอนาคตนี้จะไม่มีวันเป็นจริงเลย ถ้าคุณไม่ตอบตกลง”

ลูอิสปิดสมุดประจำตัวยักไหล่เล็กน้อย เสียงยังคงเนิบนาบรับกับใบหน้าเรียบเฉย

“ผมไม่เคยเห็นโครงการไหนของคุณถูกปฏิเสธการสร้าง โครงการนี้...ก็เช่นกัน”