บันทึกลง Blog ครั้งแรกเมืื่อ 03/09/16

มีเข้าก็ต้องมีออก เข้าๆ ออกๆ ออกๆ เข้าๆ มันเป็นสัจธรรมของโลกอะเนอะ

หลังจากที่เราเป็น pt suicide idea ในโรงบาลมา 20 วันเต็ม ออกมาวันแรกก็พบว่า โปรเน็ตกูหมดวันนี้พอดี แม่งเอ้ย ทั้งเดือนได้เล่นแค่ 10 วัน เจ็บใจตรงที่แม่งมาหมดตอนวันออกโรงบาลพอดีเนี่ยแหละ กำลังเสี้ยนเพลง จะล้างหู ทนฟังเพลงหนู มิเตอร์ กับไหมไทย ใจตะวัน ที่บุรุษพยาบาลเปิดมาตั้ง 20 วัน ออกมาก็ฟัง joox ไม่ได้อีก เซ็ง

พ่อแม่เราขับรถมารับ เราหลับตลอดทาง รู้ตัวอีกทีตอนถึงบ้าน แล้วก็หลับต่อ ตื่นมาพบว่าคอมหาย เรารื้อบ้านแทบแตก ความจริงคือแม่เอาไปซ่อน แม่บอกว่าคอมกับโทรศัพท์เนี่ยแหละเป็นตัวทำให้เราอาการแย่ โอ้ยยยย มนุษย์แม่นี่มนุษย์แม่จริงๆ คอมหนูอยู่ไหนนน หนูจะรีบอัพบล็อก เดี๋ยวลืมก่อนนนนน

ชีวิตเรากลับมาเข้าสู่วงจรสาวบ้านนาแสนสุขที่อาศัยอยู่กับป้าและยายตามเดิม โดยมียาล้มควายตามมาระรานชีวิต แต่ที่บ้านไม่มีหมอ ไม่มีพยาบาล เราก็เลยได้นอนกลางวันแซบหลาย

กลับบ้านมาวันแรกก็งงๆ ต้องจูนสักพักอะ จำผ้าเช็ดตัวตัวเองไม่ได้ งงว่าของอะไรอยู่ตรงไหน แต่จำได้ว่าตู้เย็นอยู่ตรงไหน

ล่าสุดเรามีแพลนจะย้ายโรงพยาบาล เป็นไงเดี๋ยวมาเล่า

จบแล้วสำหรับแอดมิดจิตเวชรอบสอง

*หมายเหตุ เนื่องจากนี่เป็นบทความที่เราเขียนลงในบล็อกเก่าของเรา หลังจากนี้จะมี ภาคผนวกตามมาด้วย ซึ่งในรูปมันมีการเปิดเผยชื่อจริงเราด้วย เราคิดก่อนว่าจะเอาไงดี