บันทึกลง Blog ครั้งแรกเมืื่อ 02/09/16

มาพูดกันในส่วนของยากันบ้าง มันคือยาล้มควาย กินแล้วเหมือนเราจะเป็นบ้าจริงๆ อะ พูดไม่รู้เรื่อง เวลาคุยเรื่องตลกก็ขำดีเลย์กว่าชาวบ้าน และที่สำคัญ มันกินแล้วง่วงมาก บวกกับเวลากินนะจะเป็นแบบนี้

หลังอาหารเช้า(แปดโมง): ยาต้านเศร้า 1 เม็ด ยาคลายเครียด 1 เม็ด(ก็ยานอนหลับนั่นแหละ เรียกสั้นๆ ว่ายาล้มควาย)

เที่ยง: ไม่มี

หลังอาหารเย็น(สี่โมงเย็น): ยาคลายเครียด 1 เม็ด(ก็ยานอนหลับนั่นแหละ เรียกสั้นๆ ว่ายาล้มควาย)

ก่อนนอน: ยาต้านเศร้า 1 เม็ด ยาคลายเครียด 1 เม็ด ยาคลายเครียด 1 เม็ด ยาถ่าย 2 เม็ด

แล้วหมอก็ห้ามเรานอนกลางวัน เพราะมันจะส่งผลให้เรานอนไม่หลับตอนกลางคืน

หลังจากกินยาล้มควายไปตอนหลังอาหารเช้าไม่เกินครึ่งชั่วโมง มันก็เริ่มทำงาน เราเริ่มฟังชาวบ้านไม่รู้เรื่อง หัวเริ่มมึนๆ เดินเซๆ หนังตาหนักๆ และคนไข้คนอื่นๆ ก็มีอาการคลายๆ กัน บวกกับกิจกรรมกลุ่มที่แสนจะน่าเบื่อ เราเลยชอบแกล้งหลับเวลาถึงเวลาทำกิจกรรมกลุ่ม แกล้งไปแกล้งมา เอ้า รู้ตัวอีกทีพยาบาลก็มาสะกิดให้ไปกินข้าวเที่ยงแล้ว เย่

พี่ฝ้ายนี่หนัก ไม่รู้โดนยาอะไรเข้าไป หลับทั้งวี่ทั้งวัน พูดก็ไม่รู้เรื่อง เบลอๆ จำอะไรไม่ค่อยได้ เดินเองแทบไม่ได้ จนวันนึงนางแอบคายยาทิ้ง ปรากฏว่านางปกติ เฮฮามาก นางเรียกชั้นว่าแป้ง ทั้งๆที่ชั้นไม่ได้ชื่อแป้ง นางบอกกูไม่สนว่ามึงจะชื่ออะไรกูจะเรียกแป้ง เราเลยเรียกนางว่าฝ้าย แฟร์ๆ

แล้วยาล้มควายก็ทรมานเราอีกครั้งหลังอาหารเย็น โอ้มายหลอด เพราะหอพักผู้ป่วยจิตเวชมีตารางกิจกรรมที่ชัดเจน ผู้ป่วยทุกคนต้องสวดมนต์ตอนสองทุ่มครึ่งถึงนอนได้ แต่หมอให้กูกินยาล้มควายตอนสี่โมงกว่า โอ่โห่ ช่วงเวลานี้น่าเบื่อมากสำหรับเรา ไม่มีอะไรทำเลย ยิ่งถ้าช่องโมโน29 ฉายหนังกากไปอีกนะ ไม่รู้จะอยู่ยังไงเลย นอนก็ไม่ได้ พยาบาลจะคอยมาปลุก ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พยาบาลก็ต้านทานเราไม่ไหว เรากับเดอะทีม(อันประกอบไปด้วย นังมีน พี่มิ่ง พี่ปอ เจ้ฝ้าย)ก็หลับตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จอยู่ดี ตื่นมาอีกทีประมาณทุ่มกว่า ก็ทันสวดมนต์อยู่ดี เราก็แกล้งหลับต่อ จนเขาสวดมนต์กันเสร็จ พยาบาลก็จะมาปลุกไปกินยาก่อนนอน เราก็ลุกไปกินยา หลังจากนั้นเขาก็ปิดไฟให้เข้านอน(แต่มันไม่ได้มืดมากนะ สว่างพอที่จะอ่านหนังสือได้แบบเสียสายตาอะ) แต่เรานอนไปแล้วอะ นอนไม่หลับ เรากับเดอะทีมก็เลยลุกขึ้นมานั่งคุยเล่นกัน ย้ายเตียงไปนอนด้วยกันบ้าง ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือบ้าง วาดรูปบ้าง กินขนมบ้าง จนบางคืนพยาบาลทนไม่ไหวบอกว่าถ้าไม่ยอมนอนจะเอาเชือกมามัดติดกับเตียงแล้วนะ พวกเราเดอะทีมก็เลยยอมสงบ คุยกันเบาๆ วางแผนก่อกวนพยาบาลพรุ่งนี้ แชร์เรื่องตลกๆ ของยายทองที่แต่ละคนพบเห็นแล้วนอนขำคิกๆ กันทั้งคืน

อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินทารกแจ่มใส ตอนเช้า ที่นี่จะปลุกเป็นเวลา คือหกโมงตรงเป๊ะ เพื่อวัดไข้วัดความดัน แล้วก็ไปออกกำลังกายย๊อกแย๊ก นึกภาพออกมั้ย แบบหมุนข้อมือข้อเท้า อะบิดซ้ายยย อะบิดขวาาา อะก้มมม อะเงยยย ซัมติงไลค์แด๊ท

คิดว่าเราและเดอะทีมไปออกกำลังกายมั้ย

โนค่ะ นอนต่ออย่างไม่สนใจใยดี มีแค่ยายทองกับฝั่งผู้ชายที่ให้ความร่วมมือ จะให้ไปออกกำลังกายอะไรล่ะ นอนก็เกือบตีสองละ ก็มันนอนไม่หลับอะ ถึงไม่คุยเล่นกันก็พลิกไปพลิกมาอยู่นั่น

เราโคตรเกลียดยาล้มควายเลย ไม่ใช่สิ ทุกคนโคตรเกลียดยาล้มควาย มันทำให้ชีวิตงงไปหมด เนี่ย กลับบ้านมาก็ได้มากิน กินตามเวลาเหมือนตอนที่อยู่โรงบาลเป๊ะ ดีนะที่มีบราวน์ฟาร์มให้ต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นคงนอนทั้งวัน

จบจากยาล้มควาย มาที่ยาก่อนนอน ยาคลายเครียดมันก็คือยานอนหลับนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเขาผลิตยานอนหลับอีท่าไหน กูตื่นมาตอนตีสี่ทุ๊กวัน จะหลับต่อก็ไม่หลับด้วยนะ หงุดหงิด ต้องเก็บความง่วงความเพลียไว้ไปลงตอนหลังกินยาล้มควายตอนเช้า

ส่วยยาถ่าย พูดถึงสักหน่อยก็ได้ เป็นยาสมุนไพรมะขามป้อม เราเป็นคนขับถ่ายยากอยู่แล้ว พอไปนอนโรงบาล เขาก็จะดูแลสุขภาพทุกด้านของเรา รวมถึงการขับถ่ายด้วย แต่คืออาหารโรงบาลไม่อร่อยไง เรากินไม่เคยหมดถึงครึ่งถาดเลย ขนมอะไรเราก็ไม่กิน พูดง่ายๆ คือกินน้อยนั่นแหละ แต่ด้วยฤทธิ์ของยา มันทำให้เราขับถ่ายทุกวัน นึกการขับถ่ายเพราะยาถ่ายออกใช่มั้ย อนุภาคมันจะไม่จับตัวกันแข็งเหมือนปกติ มันจะมีสถานะเป็นของเหลว และด้วยความกินน้อย มันก็ออกน้อย เราก็ถามตัวเองทุกวันว่ามันคุ้มกันมั้ยเนี่ยกับที่กูต้องแสบตูด ปวดท้องบิดๆ ทุกวันเนี่ย ขอไม่กินก็ไม่ได้ นี่แหละนิยามของคำว่าดีเกินไปก็อึดอัด แฟนก็อยากขอเลิก ยังจะยื้ออีก

to be continued…