ล่าสุด เราได้เริ่มทำงานประจำมาสักพักแล้ว ก่อนหน้านี้ทำแต่งานไม่ประจำ เพราะทำได้ไม่นานก็ลาออกก่อน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่ว่าทนความเครียดไม่ได้จนอาการกำเริบ หรืออาการกำเริบจนทำงานไม่ไหว หรือเราไม่ชอบงาน

ยอมรับว่ามันทำให้เรากลัวไปช่วงนึงเลยนะ กลัวไปทำงานเขาพัง กลัวแรงกดดันในการสัมภาษณ์งาน เราก็เลยขายของช่วยแม่ที่บ้านสักพัก (จริงๆ ไม่พักนะ ประมาณปีนึง 5555555) พออยู่ๆ ไปมันก็รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรอะ แบบเราจะอยู่แบบนี้ไปตลอดหรอวะ คือถ้ากลัวมึงก็อยู่กากๆ แบบนี้ไปเถอะ

สุดท้ายเราก็ตัดสินใจสมัครงาน ไม่ใช่เพราะเราไม่กากนะ แต่เพราะเราอยากทำอย่างอื่นจริงๆ อะไรก็ได้ ลองทำก่อน อาจจะไม่ใช่งานที่เราใฝ่ฝันอยากทำตอนเรียนจบใหม่ๆ แต่การที่เรากล้าลองอดทนกับมันดูเราว่าเราต้องได้อะไรสักอย่างอะ อย่างน้อยก็ได้เงินวะ


พอแล้วสำหรับการเกริ่นว่าเราทำงานแล้ว แต่เราผ่านโปรด้วยแหละทุกคน เงินเดือนขึ้นแล้วววว

300 บาท..

อะไรที่เศร้าก็อย่าไปพูดถึงมาก เรามาเข้าประเด็นที่จะเล่าวันนี้ดีกว่า



ว่าด้วยเรื่องการเปิดเผยตัวตนว่าเราป่วยทางจิตกับที่ทำงาน

เราไม่รู้ว่าครอบครัวอื่นเป็นรึเปล่านะ แต่ครอบครัวเราเขาห่วงเราเรื่องคนไม่เข้าใจเกี่ยวกับอาการที่เราเป็นอะ แบบกลัวคนอื่นหาว่าบ้า กลัวลูกโดนบุลลี่ ครอบครัวเราก็เลยไม่อยากให้เราเปิดเผยตรงนี้กับที่ทำงาน

ซึ่งถ้าเราเชื่อฟังพ่อแม่ก็คงไม่โตมาเป็นคนแบบนี้อะ 555555

และคนที่เข้าใจเราผิดคนแรกก็ไม่ใช่ใคร แม่เราเอง เรายังจำวันนั้นได้ดี วันที่เราแอ็ดมิดแล้วหมอเรียกแม่เข้าไปคุย วันนั้นพ่อเราไม่ได้มา เราก็ไม่รู้หรอกว่าหมอคุยกับแม่ว่าอะไร แต่แม่เราออกมาแล้วร้องไห้หนักมาก

ฮืออ หนูเข้าใจแม่นะ ที่หนูเป็นแบบนี้หนูก็เศร้าเหมือนกัน

จนวันที่เราออกจากโรงพยาบาล พ่อเราและน้องๆ เราก็ได้มารับด้วย คุยกันบนรถด้วยเรื่องเบาสมองได้สักพัก พ่อก็เปิดประเด็นเรื่องอาการเรา พ่อถามเราว่าตกลงหมอบอกว่าเราเป็นอะไร เราก็ตอบว่าเป็นไบโพล่าร์

พ่อ :อ่าว ไหนแม่บอกว่าเป็นออทิสติก

แม่ :อ่าว ไม่ใช่ออทิสติกหรอ

แต่เหตุการณ์วันนั้นก็จบลงด้วยดี และทุกคนเข้าใจตรงกันว่าเราไม่ได้เป็นออทิสติก ผ่านไปแล้วผ่านไปเนาะ


ออกทะเลอีกละ กลับมาๆ



ถึงบ้านเราจะห่วงเรื่องนี้ แต่ส่วนตัวเราคิดว่าคนที่ต้องร่วมงานกัน ใช้เวลากว่าครึ่งวันอยู่ด้วยกันน่าจะรู้เรื่องนี้ไว้นะ เพราะถ้าเราแปลกๆ ไป บางทีเราไม่รู้ตัวแต่เขารู้ตัว เขาจะได้เตือนเรา

คือเราต้องไปหาหมอบ่อยๆ แบบเดือนเว้นเดือน แล้วเราอยู่ต่างจังหวัดที่ไกลมากๆ จากกรุงเทพซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงพยาบาลที่เรารักษา ฉะนั้นเวลาหยุดงานไปหาหมอ เราจะหยุดอย่างน้อย 3-4 วัน

(ชี้แจงก่อนว่างานที่เราทำไม่ได้เปิดปิดตาม office time ฉะนั้นวันหยุดเราก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเสาร์อาทิตย์ แล้วแต่เราจะดีลกับเพื่อนร่วมงานเลย และได้วันหยุดเดือนละ 8 วัน)

ซึ่งพอเราหยุดไป 4-5 วันทุกสองเดือน (หยุดเผื่อเวลาเที่ยวด้วย) แน่นอนอยู่แล้วว่าเราต้องโดนถามว่าไปไหน เราเล่าปกติ เป็นเรื่องทั่วไปว่าไปหาหมอ

:หมออะไร

:จิตแพทย์

:อ้าวทำไมแกต้องไปหาจิตแพทย์

:เราเป็นไบโพล่าร์อะ

:มันเป็นยังไง เหมือนโรคซึมเศร้าหรอ

:ไม่เหมือนๆ แต่ใกล้เคียงอะ

:ยังไงอะ มันเป็นยังไง

:แบบ อย่างซึมเศร้ามันจะมีช่วงที่เราเศร้ามากๆ อะไรก็รู้สึกผิดไปหมด โทษตัวเองไปหมด จนรู้สึกอยากตายงี้ แต่ไบโพล่าร์จะมีอีกขั้วด้วย คือร่าเริงเกินเหตุ พูดมาก ก้าวร้าว ใช้เงินเยอะไรงี้

:แล้วทีนี้แกทำไงอะ

:ก็ไปหาหมออะ กินยาตามหมอสั่งเฉยๆ

:อ๋อออ กินยาเฉยๆ ใช่มะ

:ช่ายยย คือยาอะ มันกินเพื่อรักษาระดับอารมณ์เราให้อยู่ตรงกลางไง

:โห แล้วนี่ตอนนี้แกอยู่ขั้วไหนอะ

:ไม่อยู่ขั้วไหนทั้งนั้นโว้ย เรารักษามานานแล้ว เกือบสามปีแล้ว ตอนนี้เรานิ่งแล้ว แต่ถ้าเครียดหรือนอนน้อยก็จะสวิงได้อีก เราก็แค่ไปหาหมออะ

:อ๋อออ

:เออถ้าเห็นเราแปลกๆ ก็บอกเราได้เลยนะ ช่วยๆ กันดู

:โอเครรรรร

และเราก็ใช้ไดอะลอกประมาณนี้เวลาที่ต้องอธิบายเรื่องไปหาหมอ

บางทีมีถึงแบบ เออเนี่ย โรงบาลที่เราไปอะ แถวโรงบาลมีร้านยาใหญ่ๆ เยอะมาก แล้วราคายาก็จะถูก มีพวกยูเซอรีน วิชชี่ ลาโรชอะไรพวกนี้ด้วยนะ ถูกกว่าวัตสันเยอะอะ เราก็ซื้อยาทาสิวที่นี่ ฝากซื้อได้นะ

ที่พีคสุดคือมีพี่ฝากซื้อเมล็ดแตงโมแบบเป็นกิโลอะ คือพี่ไปรู้ได้ไงว่าแถวนั้นมันมีขาย แล้วฝากซื้อทีละโลสองโล กินจนริมฝีปากแตกอะ เอ้อ 555555555555

แล้วคือเราชอบการไปเดินห้างมาก ต้องไปเดินอย่างน้อย 1 วันเต็มๆ ทุกครั้งที่มา เพื่อนๆ พี่ๆ ก็ชอบฝากซื้อเครื่องสำอางค์ สกินแคร์ต่างๆ นานาที่แถวนั้นไม่มีขาย จากซีโฟร่า จากอีฟแอนด์บอยงี้ เราก็เอนจอยอะ ช้อปปิ้งแบบหยิบเอาๆ แต่ใช้เงินคนอื่น รู้สึกรวย สนุกดี เราชอบ 555555555