บันทึกลง Blog ครั้งแรกเมืื่อ 05/07/16

Day 4

วันนี้หงุดหงิดมากที่เปิดข้าวมาแล้วเป็นข้าวต้ม ตอนนั้นเราชักสีหน้าแบบอัตโนมัติเลย รู้เลยว่าวันนี้รู้สึกไม่ค่อยดี อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดง่าย หลับก็ไม่ลึก  ไม่อยากทำกิจกรรมกลุ่ม ไม่อยากยุ่งกับใครเลย

แต่หลีกเลี่ยงน้องปลาไม่ได้ น้องทำรายการตามติดชีวิตเราหนักมาก แต่เราก็ไม่วีนน้องนะ พยายามบอกน้องกลับไปนอนเล่นที่เตียงตัวเองกับตุ๊กตามิกกี้กับมินนี่ของนาง ซึ่งนางตั้งชื่อให้ว่าโค้กกับนมสด บางทีก็บอกว่าโค้กอยากเล่นกับเรา นางก็อุ้มเดินมานอนข้างๆ เรา บางทีเราไปทำกิจกรรมกลุ่ม ซึ่งนางโดนห้ามเข้าร่วมเพราะไปป่วน กลับมาพบว่าโค้กนอนรอเราอยู่บนเตียงก็มี จะเรียกว่าน่ารักดีป่ะวะแบบนี้ 55555555

ตอนบ่ายของวันนี้เราโดนไปทำแบบทดสอบจิตวิทยาด้วย ง่ายดี มีให้ติ๊กๆ มีให้วาดรูป มีให้ดูรูปแล้วแต่งเรื่อง เราชอบ สนุกดี

กว่าจะได้กลับมาหอพักผู้ป่วยจิตเวชก็เลยเวลาอาหารเย็นไปแล้วนิดนึง อีนุ่นน้องรักก็มาเยี่ยม (ทำความรู้จักกับมันได้ที่ sibling rivalry) แล้วเราก็ได้แอบเล่นโทรศัพท์จากโทรศัพท์นุ่น แม่ก็โทรมาพอดี ทำให้เรารู้ว่า แม่ให้ตังค์มันมาซื้อของเยี่ยมเราพันนึง ให้ซื้อหนังสือหรืออะไรก็ตามที่เราสั่ง แต่อีนุ่นมันซื้อแค่หนังสือมาให้เราเล่มเดียว ที่เหลือก็ซื้อของตัวเอง แล้วรู้มั้ยมันซื้อของกินอะไรมาเยี่ยม มะม่วงกับฝรั่ง ไม่ให้เกียรติแก้มที่บวมเหมือนอมเงาะจากการผ่าฟันคุดของกูเลย เราเลยให้มันเอากลับให้หมด แล้วสั่งว่าพรุ่งนี้ให้ซื้อดั้งกิ้นโดนัทมา 2 ชุด ให้เรากับน้องปลา

ระหว่างที่เรานั่งคุยกับนุ่น น้องปลาก็จะคอยอยู่ข้างๆ เราตลอด(แบบเบียดๆ) ทำให้นุ่นกับน้องปลาได้รู้จักกันไปด้วย

วันนี้หลับไม่ทันก่อนสวดมนต์ ก็เลยต้องไปสวดมนต์

Day 5

วันนี้เราไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มเลย เพราะเราต้องไปทำแบบทดสอบจิตวิทยา ทั้งเช้าและบ่าย ซึ่งก่อนไปน้องปลาก็ให้กำลังใจเราด้วยการ shake hand แล้วจูบและเลียมือเรา โอ้ววว เลเวลกูอัพแล้วสินะ

ก่อนเราลงไปทำแบบทดสอบ เราให้พี่ก้อยถักเปียผมให้ น้องปลาก็อยากมานั่งเฝ้าดูด้วย แต่ที่ตรงนั้นมันนั่งไม่ได้ ทุกคนก็เลยบอกน้องว่านั่งไม่ได้ หมอประจำตัวน้องกับพี่พยาบาลก็มาดึงตัวไปก็ไม่ยอมไป เราก็เลยบอกว่าถ้าเสร็จแล้วเดียวเอาไปให้ดูถึงเตียงเลย พี่ถักแป๊บเดียวเอง หนูไปนั่งรอพี่ที่เตียงนะ โอเคมั้ย นางโอเคว่ะ แล้วนั่งรออย่างสงบเสงี่ยม

พอถักเสร็จเราก็เดินเอาผมไปให้น้องดู พอหมอประจำตัวน้องกับพยาบาลเห็นน้องกำลังจะจับผมเรารีบวิ่งถลาเข้ามากันใหญ่เลย แต่น้องแค่ลูบๆ แล้วบอกว่าสวย หนูชอบ เราเลยถามว่าน้องปลาอยากถักเปียแบบนี้มั้ยคะ น้องพยักหน้า เราเลยพูดต่อว่า ถ้าหนูอยากถักเปียแบบนี้หนูต้องเป็นเด็กดี สระผมวันเว้นวัน แล้วผมหนูจะยาวแล้วถักเปียสวยๆ ได้นะรู้มั้ย น้องก็พยักหน้าอีกที คุณหมอกับพี่พยาบาลก็สลายตัวไปหลังจากที่ไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้น

พี่ๆ ที่อยู่ก่อนหน้าเราต่างเห็นพ้องต้องกันว่า เราเป็นคนที่น้องชอบมาก เพราะน้องไม่เคยทำร้ายเราเลย เชื่อฟังเราด้วย ก่อนหน้านี้ น้องทั้งเคยบีบคอคนอื่น เคยจิกหัวทึ้งผม เคยดึงแว่นตาออกจากหน้ามาหัก เคยราดข้าวใส่หัวคนอื่น และก็ชอบจับนมคนอื่นด้วย อันหลังนี่โดนตั้งแต่หมอ พยาบาล ยันผู้ป่วยด้วยกัน แต่เราเป็นคนเดียวที่น้องปลาทำตัวตามติดและไม่เคยทำร้ายร่างกายเลย

ตอนเราไปทำแบบทดสอบ เราต้องไปทำที่แผนกจิตเวช(ที่ที่เรามาหาหมอนั่นแหละ) เราได้เจอ คุณป้าชุดดำกับต้นคุณนายตื่นสาย ด้วย เราเลยทักทายและได้คุยนิดนึง ถามไถ่ว่าคุณป้าเป็นอย่างไรบ้างคะ คุณป้าบอกไม่ดีขึ้นเลย แล้วเราก็โดนพยาบาลเรียกไป (ได้คุยนิดนึงจริงๆ) เราก็เลยลาคุณป้า

แบบทดสอบจิตวิทยาเราก็ทำต่อจากเมื่อวาน คือแต่งเรื่องจากภาพที่ให้ดู เราเพิ่งแต่งไปได้ 3 จาก 12 ภาพ กว่าจะเสร็จก็มือหงิก พอทำพาร์ทนี้เสร็จ ก็ต้องไปทำแบบทดสอบแบบมีประโยคไม่สมบูรณ์มาให้แล้วให้เติมคำต่อ แล้วก็ทำแบบ true or false 566 ข้อ ทำเสร็จตานี่พร่าไปหมด

พอทำเสร็จกลับขึ้นมา ก็มาทันกินมื้อเย็นพอดี และก็เจอนุ่นมานั่งรออยู่ ส่วนน้องปลาก็โดนมัดขึง เรากินข้าวเสร็จน้องปลาก็โดนปล่อยพอดี ก็เลยได้มานั่งร่วมวงสนทนากับเรากับนุ่น ซึ่งมีแม่ของน้องปลาคอยกำกับอยู่ใกล้ๆ นุ่นก็เอาขนมที่เราสั่งมาให้ แต่กูสั่งดังกิ้น มึงซื้อยามาซากิมา อีนุ่นมึง! เราก็แบ่งให้น้องปลาชุดนึง น้องก็กินอย่างอร่อย แม่น้องก็ชมว่าเราใจดีจัง คุยกล่อมเด็กก็เก่ง น่าจะไปเป็นครูสอนเด็กประถม เราก็ได้แต่ยิ้มแหยะๆ คือเราก็ชอบเด็กนะ แต่ไม่ได้คิดว่าชอบขนาดที่จะไปเป็นครูได้อะ

เรารีบไล่นุ่นกลับไป เพราะเราจะรีบไปอาบน้ำนอนก่อนถึงเวลาสวดมนต์ (ชั่ว) แต่เพราะว่าเราจะออกพรุ่งนี้ เราก็เลยต้องมาทำเรื่องเอกสารนิดหน่อย ประเมินนั่นนี่ กว่าจะเสร็จก็ถึงเวลาสวดมนต์พอดี เราก็ขอพยาบาลนะ ทำหน้าเพลียๆ แล้วบอกว่าขอไปนอนไม่ได้หรอคะ วันนี้เพลียมาก แต่พี่พยาบาลคนสวยก็ตอบกลับมาว่า จะออกพรุ่งนี้แล้วก็ไปสวดมนต์หน่อยเถอะ เราก็เลยต้องไป ทำชั่วไม่ขึ้นจริงๆ 55555555

Day 6

เราออกวันนี้!

วันนี้เราตื่นมาออกกำลังกาย ภาพแรกที่เราเห็นคือ น้องปลายืนอยู่ข้างเตียงเราแล้วบอกว่า พี่X(ชื่อเรา)ตื่นไปออกกำลังกายได้แล้ว (จริงๆ แล้วนางก็มาปลุกเราทุกเช้านั่นแหละ)

เราก็ทำกิจวัตรตามปกติ วันนี้ตรงกับวันเสาร์ เลยไม่มีกิจกรรมกลุ่ม เราก็เก็บของ เราบอกนุ่นมารับกลับบ้าน นัดมันมา 10 โมง มันมาเกือบเที่ยง เราก็เลยต้องกินข้าวเที่ยงของโรงพยาบาล อีนุ่นมึง!

น้องปลาทำตัวติดเรามาก(กว่าปกติไปอีก) เราบอกน้องว่าถ้าเรามาหาหมอเราจะมาเยี่ยมแน่นอน นางถามด้วยว่าเราจะคิดถึงโค้กกับนมสดมั้ย เราบอกว่าคิดถึงแน่นอน ส่วนนมที่ญาติเราซื้อมาเยี่ยมแล้วเราฝากพยาบาลแช่ไว้เราก็บอกพยาบาลว่ายกให้น้องปลาหมดเลย

วันนี้เป็นครั้งแรกที่น้องปลาก่อคดีกับเรา นางเบิกน้ำเปล่ามากิน แล้วมาให้เราเปิดให้ พอเราเปิดให้เสร็จ นางก็ราดเราเลยจ้า เราไม่เปียกมาก เราเดินไปฟ้องพยาบาลเลย แล้วทำเหมือนโกรธ ไม่ยอมคุยด้วย นอนอ่านหนังสือเงียบๆ นางเล่นขายของด้วยเราก็ไม่เล่นด้วยอย่างเคย จะเอาโค้กมาฝากนอนด้วยเราก็ไม่รับ จริงๆ เราก็ไม่ได้โกรธหรอก แต่ตอนนั้นคิดว่าเมื่อคนเราทำผิด ก็ควรรู้สึกอะไรสักอย่างบ้างจากสิ่งที่ตัวเองทำลงไป หรือพูดง่ายๆ ก็คือ ทำผิดก็ต้องโดนซะบ้าง

หลังจากที่เราเปลี่ยนชุดเตรียมกลับบ้านแล้ว เราก็ยอมคุยด้วยปกติ เราก็บอกให้น้องเป็นเด็กดี แล้วเราจะมาเยี่ยม เราจะถามจากคุณหมอว่าน้องปลาเป็นเด็กดีรึเปล่า แล้วนางก็ก่อเหตุอีกครั้ง โดยการจับนมเรา เราก็เอาหมอนปิด นางก็ล้วงข้างล่าง ปิดแทบไม่ทัน หลังจากนั้นนางก็โดนพี่ๆ พยาบาลจับขึงเตียงเลยจ้า สักพักเราก็ออกมาจากหอพักผู้ป่วยจิตเวช โดยน้องปลาก็พยายามตะโกนส่งเสียงลาเราจนเราออกจากห้องลับตาไป 'โชคดีนะพี่X อย่าขาดยานะเดี๋ยวได้กลับมาอีกกก' 5555555555555 คิดแล้วก็ตลกนะ ตอนเข้ามาน้องก็โดนจับขึงแบบนี้ จนตอนเราออกไปน้องก็โดนจับขึง

พี่ก้อยก็เคยบอกนะ(พี่ก้อยเป็นโรคซึมเศร้า) บางทีกูเศร้าๆ อยู่ เห็นมัน(น้องปลา)แล้วก็ตลก หายเศร้าหมด

ก่อนเราออก น้องปลาเดินไล่ถามคนอื่นว่ามีวันออกวันไหนบ้าง ทุกคนมีวันออกที่ชัดเจนหมดยกเว้นนาง นางอุทานขึ้นมา 'แม่มึ๊งงงง จะเหลือแต่กูแล้วทีนี้' จะสงสารก็สงสาร จะตลกก็ตลก แต่ไม่สงสารมากหรอก หมอประจำตัวนางหล่อ ใจดี ใจเย็น เสียงนุ่ม /ตัดภาพมาที่เรา หมอผู้หญิง จบ.

ปล. เราไม่ค่อยพูดถึงการมีญาติมาเยี่ยมเลยนอกจากนุ่น แต่จริงๆ เรามีคนมาเยี่ยมทุกวันนะ ทั้งแม่ น้า และก็เพื่อน แต่เพื่อนเรามันกลัวน้องปลามันเลยไม่มาอีก 555555 ส่วนแม่กับน้า เราบอกว่าไม่ต้องมาก็ได้ ให้น้องมาแทนดีกว่า คือเราไม่ได้เจ็บป่วยกายที่มันบอกอาการแล้วเขาเข้าใจอะ พอมาก็ถามว่าเป็นไงบ้าง อยู่ได้มั้ย อาหารการกิน การอยู่การนอน ซึ่งคำถามพวกนี้ถาม 10 นาทีก็จบแล้ว หมดแล้วเรื่องที่จะคุยกัน ก็ไม่รู้ว่าจะให้มาเยี่ยมเราเพื่อถามอะไรแบบนี้ทุกวันไปทำไม แม่เราอยู่ไกลด้วย สั่งเขาซื้อของเข้ามาให้เขาก็ซื้อมาไม่ถูก พอแม่ได้คุยกับหมอเจ้าของไข้เราเพื่อรับทรายอาการเราเสร็จ เราก็เลยบอกว่าให้นุ่นมาเยี่ยมแทนละกัน แม่ไม่ต้องมาก็ได้ ไม่เป็นไร ให้นุ่นมามันซื้อของเข้ามาให้ถูกด้วย(ซึ่งตรงนี้เราคิดผิด)

ps.นอกจากครอบครัวเรา ครอบครัวน้าเรา เพื่อนเรา ญาติคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นโรคนี้เลย เพราะเราขี้เกียจอธิบายว่ามันต่างจากการเป็นบ้ายังไง กับคนที่ไม่เข้าใจอาการของโรคนี้มันพูดยากนะ เราก็ไม่รู้ว่าจะให้เขารู้ว่าเราเป็นอยู่ แล้วก็ต้องไปอธิบายอีกว่าโรคอะไรไปทำไม บางทีอธิบายไปก็ไม่เข้าใจเราอีก ให้เขาไม่รู้ดีกว่า ตอนเราไปตามนัดหมอเราก็บอกว่าไปหาหมอฟัน 5555555

ครั้งหน้า จะเป็นสเปเชี่ยล เราจะพูดถึงบรรยากาศในหอพักผู้ป่ายจิตเวช การให้บริการของคุณหมอและพี่ๆ พยาบาล อาการอื่นๆ เรื่องราวของรูมเมทคนอื่นในนั้น วีรกรรมอื่นๆ ของน้องปลา ซัมติงไลค์แดท

to be continued…