วันนี้เราจะมาพูดถึงการปรับตัว ว่าเราอยู่ยังไงในบรรยากาศที่เศร้าโศกแบบตอนนี้

ยอมรับเลยว่าวันแรก ๆ เราพยายามมากที่จะไม่กดเข้าแอพพลิเคชั่นโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค เพราะบรรยากาศชวนหดหู่ และชวนให้เสียน้ำตา แน่นอนว่าเราเสียน้ำตา เราพยายามจะเลื่อนผ่าน ๆ เอาแค่พอรับรู้ข่าวสารความเป็นไปก็พอ แต่ก็นะ.. บางทีเราก็ควบคุมตัวเราไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราช่วงนั้นคือ เรานอนไม่หลับ ทำยังไงก็นอนไม่หลับ กินยาไปสามเม็ดครึ่งก็นอนไม่หลับ เหมือนกับเราเก็บเรื่องที่เห็นไว้ในหัว เรื่องราวมันวนอยู่อย่างนั้น

เราเป็นแบบนี้อยู่ประมาณ 4-5 วัน ทั้ง ๆ ที่เราพยายามเลี่ยงแล้ว จนเราคิดว่า ถ้ายังไม่หายอีกจะไปหาหมอละนะ

เมื่อวานเรากับเพื่อนว่างตรงกัน ก็เลยชวนกันไปสนามหลวง ทำให้ได้มีโอกาสรับขบวนเสด็จของหลายพระองค์เลย ได้พูดคุยกับคนที่นั่งใกล้ ๆ กัน ได้เห็นภาพน่าประทับใจหลายอย่าง ทั้งคนที่อดทนนั่งท่าลำบาก ๆ เพื่อให้คนอื่นได้นั่งรอรับเสด็จด้วย ทั้งเหตุการณ์ลุงคนข้าง ๆ ที่ใส่ขาสั้น รองเท้าแตะ โดนเจ้าหน้าที่ให้ไปนั่งข้างหลัง(ลุงแกนั่งหน้าสุด)เพราะไม่สุภาพ แต่คนที่นั่งแถวที่สองก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า ให้ลุงไปสลับที่กับเขาก็ได้ จะได้ไม่ต้องไปข้างหลัง นอกจากนี้ยังเห็นคนรุ่นใหม่ไปแจกข้าว แจกน้ำ แจกขนม เดินเก็บขยะ ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้ทำให้เรารู้สึกว่า จริง ๆ ก็ไม่ได้เศร้าแบบที่คนในทวิตเตอร์แชร์มาหนิ ทุกคนมาที่นี่เพื่อสิ่งเดียวกัน อาจจะเพราะว่าเหตุการณ์มันไม่สดเท่าวันแรก ๆ แล้วมั้ง พอเราได้มาเห็นบรรยากาศเองกับตา เราก็เลยรู้สึกว่า อย่าเศร้าไปเลย อยู่ตรงนี้ให้ดีดีกว่า เมื่อคืนเราก็เลยหลับสนิทเลย (แต่คืนนี้ก็ต้องมาลุ้นอีกที)

นอกจากนี้ เรายังกดติดตามเพจคลีนิคจิตเวชต่าง ๆ เพื่อจะได้ความรู้ และหาทางรับมือกับช่วงสีเทาให้ได้

อันนี้เราไม่ได้มีเคล็ดลับอะไรมาบอกนะ แค่มาบันทึกไว้เฉย ๆ