⠀⠀ “ทำไมเราต้องเผากระดาษพวกนี้ด้วยอะแม่”

⠀⠀ ฉันเอ่ยถามในตอนสายของวันที่อากาศร้อนจัด, เป็นอีกหนึ่งวันที่อากาศร้อนจัดอย่างเคยในปลายเดือนมีนาคม ไอควันสีดำคุกรุ่นลอยเหนือถังเหล็ก เหล่าบรรดาเครือญาติที่นานๆ ทีจะได้กลับมาเจอกันแค่ปีละหนสองหนตามแต่โอกาสพิเศษ อย่างเช่นวันนี้

⠀⠀ ‘เชงเม้ง’

⠀⠀ ฉันเคยนึกสงสัยว่าคนที่ตายไปแล้วนั้น จะได้รับสิ่งของพวกนี้จริงๆ หรือมันเป็นเพียงแค่การอุปโลกไปเองของผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่

⠀⠀ ฉันโยนกระดาษสีทองขอบเงินลงไปในนั้น เหล่าเด็กๆ หรือเรียกง่ายๆ ก็คือ หลาน มักจะได้หย่อนกระดาษพวกนี้ลงเตาเผาทีหลังเสมอ

⠀⠀ มีบางครั้งฉันกลัวว่าเปลวไฟสีแดงฉานนั่นจะลวกปลายนิ้วเข้าสักวัน

⠀⠀ “อย่าโยนสิ ค่อยๆ หย่อนลงไป” เสียงของคุณอาเอ็ดมาจากด้านหลัง ฉันบึนริมฝีปากเล็กน้อยก่อนขมุบขมิบริมฝีปากตอบกลับไปงึมงำในลำคอ

⠀⠀ “มันร้อนนี่คะ”

⠀⠀ “ก็รอจังหวะให้ลมพัดเปลวไฟไปทางอื่นก่อน”

⠀⠀ “...”

⠀⠀ ด้วยความที่เป็นพี่สาวคนโตสุด ฉันจึงต้องยืนอยู่ในวงล้อมเตาเผา เพื่อดูแลน้องๆ ในขณะที่บางคนยังกล้าๆ กลัวๆ ที่จะหย่อนกระดาษพวกนั้นลงไป บางคนจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้มันค่อยๆ ปลิวลงไปในถัง-- เหมือนกับฉัน

⠀⠀ “เขาจะได้มีใช้ที่นั่นไง”

⠀⠀ นั่นคือประโยคที่แม่ตอบกลับมา หลังจากเราพากันกลับมาถึงบ้าน เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ที่นานๆ ได้เจอกันทีดังลั่นไปทั่วสนามหญ้าหน้าบ้าน แม้ว่าเวลาล่วงเลยเข้าสู่เย็นย่ำ

⠀⠀ “รู้ได้ไงอะ ตายแล้วทุกอย่างก็จบไม่ใช่หรอ” ฉันถามออกไปต่อ แต่แม่เลือกที่จะไม่ตอบอะไร

⠀⠀ บ่อยครั้งที่หล่อนชอบปล่อยให้ฉันค้นหาคำตอบของสิ่งเหล่านั้นด้วยตัวเอง

⠀⠀ และฉันเชื่อว่าสักวัน, อาจจะในไม่ช้านี้ ฉันอาจจะพบคำตอบของคำถามที่เฝ้าถามมาตลอดก็ได้