⠀⠀ เสียงหยาดฝนตกกระทบพื้นฟุตปาธด้านล่างดังแว่วมาเป็นระยะคลอไปกับเสียงเพลงจากเพลย์ลิสต์เดิมที่เขาเลือกที่จะเปิดฟังซ้ำ หล่อนหายไปเลยตั้งแต่วันที่หอบเอาความเศร้ามาทิ้งไว้

⠀⠀ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเป็นจังหวะไม่มั่นคงก่อนเงียบหายไป ล้อเลื่อนของเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ไถลไปด้านหลังพร้อมกับใบหน้าที่หันไปยังแหล่งที่มาของเสียงที่ว่า นัยน์ตาคมหลุบลงมองหน้าตักที่ถูกคลุมด้วยกางเกงวอร์มสีเทาอ่อน กายสูงหยัดยืนขึ้นก่อนเรียวขายาวจะก้าวอาดๆ ไปดึงประตูห้องให้เปิดออก

⠀⠀ มันคล้ายกับเดจาวู แต่ไม่ใช่หรอก, เขารู้ดีกว่านั้น

⠀⠀ หยาดน้ำหยดลงพื้นโถงทางเดินกระเบื้องจนเปื้อน เขาเบี่ยงตัวหลบให้แขกในยามวิกาลเข้ามาในห้องโดยไม่ได้เอ่ยทักทายอะไรออกไป มีเพียงเสียงเพลงแจ๊สจากลำโพงที่ตั้งบนโต๊ะคอมเท่านั้นที่ยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง

⠀⠀ ‘อีกแล้ว’ เขาคิด

⠀⠀ นัยน์ตาสีอ่อนมองตามการเคลื่อนกายเนิบนาบของอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดในใจลึกๆ ก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง ผ้าขนหนูผืนเล็กพร้อมกับผ้าเช็ดตัวถูกส่งให้อีกฝ่าย พยักเพยิดหน้าไปยังตำแหน่งที่เป็นประตูห้องน้ำ น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตัดเสียงดนตรี

⠀⠀ “ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวชงชาให้”

⠀⠀ เขามองนัยน์ตาสีเข้มของสาวชาวเอเชียวูบไหวและหม่นแสงลงกว่าทุกคราวที่มาหาเขา ฝ่ามือใหญ่ดึงผ้าขนหนูสะอาดจากมือบางที่ทำท่าจะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่มาถือไว้เสียเองก่อนวางลงบนศีรษะเล็ก ออกแรงกดปลายนิ้วสากลงแผ่วเบาเพื่อไม่ให้หยาดน้ำจากปลายผมสีเข้มหยดลงพื้นพรมนุ่มไปมากกว่านี้

⠀⠀ แก้วตาคมหลุบลงมองคนตัวเล็กกว่า บีบซับผ้าขนหนูลงตามเรือนผมนุ่มที่เขาเคยสัมผัส ไล่ลงมองแพขนตาสีดำเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำ ที่เขาไม่มั่นใจนักว่าเพราะจากน้ำฝนด้านนอก หรือมาจากความรู้สึกของเจ้าหล่อนเอง และก่อนที่อีกฝ่ายจะทันช้อนนัยน์ตาโศกคู่เดิมขึ้นมอง เขากลับปล่อยให้ชายผ้าขนหนูตกลงปิดบังใบหน้าของเจ้าหล่อนไว้เสียครึ่ง เห็นเพียงปลายจมูกรั้นที่ซับสีระเรื่อและเสียงกลั้นสะอื้นแผ่วเบาที่ลอดผ่านลำคอ

⠀⠀ เสียงทุ้มเรียบนิ่งเอ่ยย้ำประโยคก่อนหน้า ก่อนหมุนเดินกลับเข้าไปในห้องครัวขนาดไม่ใหญ่มากของห้องชุดขนาดสามสิบเจ็ดตารางเมตร ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งวางค้ำลงบนขอบเคาท์เตอร์ ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นเสยเรือนผมสีอ่อนตกระหน้าผากขึ้นไปด้านหลัง นัยน์ตาคมไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ทุกห้วงอารมณ์ถูกกดเก็บไว้ภายในอกจนรู้สึกปวดแปลบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

⠀⠀ เสียงหวูดหวีดของกาน้ำบนเตาดังขึ้นเรียกให้ปลายจมูกโด่งสูดลมหายใจเข้าปอด นึกอยากได้บุหรี่สักมวน แต่ฝนฟ้าด้านนอกยังไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาลง

⠀⠀ ปลายเท้าดันให้ประตูบานเลื่อนที่กั้นระหว่างห้องครัวและห้องนั่งเล่นงับเข้าหากัน บุหรี่มวนสีขาวถูกคาบไว้บนริมฝีปากหยัก ขณะเขาก้าวไปหยุดอยู่หน้าประตูระเบียงเพื่อเปิดให้อากาศถูกระบายออก กลุ่มควันขาวลอยหายวับไปทันทีที่เขาพ่นมันออกมาผ่านปลายจมูก ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมกับเส้นสายอัสนีที่แล่นริ้วไปตามหมู่เมฆ

⠀⠀ เขาไม่ได้หันกลับไปมองหญิงสาวอีกคนที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง สัมผัสได้แต่เพียงความเปียกชื้นจากเส้นผมซึมผ่านเนื้อผ้า เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ตัดสินใจดับบุหรี่ตัวนั้นลงแม้ว่าจะสูบไปแค่เฮือกเดียว

⠀⠀ อ้อมแขนโอบรัดร่างบอบบางเข้ามาแนบอก กดศีรษะเล็กฝังซุกลงแม้ว่าจะทำให้เสื้อเข้าเปียกไปมากกว่านี้อีก ก็ไม่เป็นไร

⠀⠀ “เราอยู่ตรงนี้แล้ว”