คิมซอกจินเป็นคนประหลาด 

ไม่เคยพกร่ม ชอบเดินตากฝน

วันนี้ก็เหมือนกัน แม้พยากรณ์อากาศจะบอกว่า ฝนอาจะตกในช่วงเย็นถึง90% คิมซอกจินก็ยังเลือกที่จะเดินท่ามกลางสายฝนเหมือนเช่นเคย จอนจองกุกคิดในใจเสมอว่า คนๆนี้เป็นอะไรของเขากันนะ 

เพี้ยน? 

ก็น่าใกล้เคียงล่ะนะ 

“ระวังเป็นหวัดนะครับ” 

บอกคนแก่กว่าไปแบบนั้น อีกฝ่ายแค่หันหน้ามามองเล็กๆด้วยนัยน์ตากลมคู่นั้น มุมปากจุดรอยยิ้มขึ้นมา เหมือนจิ้งจอกตัวเล็กเจ้าเล่ห์ แม้ที่จริงแล้วขนาดตัวพวกเขาก็ไม่ค่อยต่างกันนัก นัยน์ตาสีเข้มที่ทอประกายอะไรบางอย่าง ซุกซ่อนมันไว้ในความวิบวับนั้น  มันดึงดูดจองกุกอย่างน่าประหลาด เขาได้แต่สงสัยในสายตาคู่นั้น

คิมซอกจินกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ?

คุณยังคงคาดเดาไม่ได้เหมือนฝนที่ตกในลอนดอน

x

พวกเขาถึงอพาร์ทเม้นต์ตอนหัวค่ำ เสื้อผ้าเปียกโชกไปหมด จองกุกยีผมที่เปียกลู่ ถอดเสื้อโค้ทสีดำออกมาสะบัด เสื้อเชิ้ตสีกรมชุ่มน้ำไปหมดแม้จะใส่เสื้อโค้ททับไว้ก็ตาม  ซอกจินหลบไปอีกมุมไม่ไกลนัก ถอดโค้ทสีน้ำตาลออก บ่นถึงงานที่หนักหนาสาหัสในวันนี้ จองกุกฟังซอกจินบ่นอย่างผ่านๆ เพราะนัยน์ตาคมของจองกุกจดจ่ออยู่ที่ซอกจิน ไม่รู้ว่าเพราะ เสื้อเชิ้ตของซอกจินเป็นสีขาว หรือว่าน้ำฝนเปียกซึมเข้าไปถึงด้านใน

แต่นั่นล่ะเป็นอะไรที่ดึงดูดสายตาที่สุด เพราะอะไรที่ซ่อนไว้ใต้ร่มผ้ากลับเผยออกมาเสียหมด

จองกุกลอบมองเงียบๆ มองเก็บทุกรายละเอียด มองเนื้อผ้าโปร่งบางพวกนั้นแนบสนิทกับผิวสวย มองเส้นโครงหุ่นที่ปรากฏขึ้นเพราะเนื้อผ้าที่เรียบชิดติดกับผิว เมื่อเลื่อนสายขึ้นอีกครั้งก็สบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มของเจ้าของร่างกายที่ถูกเขาละเลียดมองอยู่ พวกเขาสบตากันท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงแค่เสียงฝนกระทบหน้าต่าง 

เหมือนเกมแข่งกันจ้องตา หากใครหลบตาก่อน คนนั้นล่ะที่พ่ายแพ้ 

และจองกุกเลือกที่จะพ่ายแพ้เกมนี้เสียเอง 

“ ฮยองรีบไปอาบน้ำเช็ดตัวสิครับ ”

จองกุกว่าพลางจับตัวซอกจินหมุนและดันหลังไปยังห้องน้ำ คนแก่กว่ากลั้วหัวเราะเบา ก้าวตามแรงดันหลังอย่างไม่รีบร้อน ช้าลงเล็กน้อยเมื่อใกล้ถึงประตูห้องน้ำ จนหยุดอยู่ที่หน้าประตูนั่นล่ะซอกจินถึงหันกลับมามองสบนัยน์ตาคมคู่โตของคนอ่อนกว่า จองกุกสบสายตากลับ  สบนัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นดูทอประกายอย่างประหลาดแม้อยู่ท่ามกลางแสงสลัว ประกายตาที่สื่อความหมายบางอย่างที่จองกุกเองก็รู้ดี 

มือเรียวดึงแขนท่อนแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด ให้ร่างของอีกฝ่ายเข้ามาชิดใกล้พร้อมๆกับก้าวถอยหลังจนกระทั่งแผ่นหลังกว้างของซอกจินแนบสนิทกับประตูห้องน้ำ

ระยะห่างของร่างสองร่างแคบลง เป็นระยะที่ลมหายใจเริ่มปะปนกันเสียหมด ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดใบหน้า มันจั๊กจี้ เหมือนถูกหยอกเย้าแม้จะเป็นแค่ลมหายใจ ซอกจินยิ้ม รอยยิ้มซุกซนของจิ้งจอก        จอนจองกุกไม่ต่างอะไรกับหมาป่าที่กำลังตกหลุมพรางของจิ้งจอกตัวเล็กที่ใจใหญ่กว่าใจหมาป่า

“นี่ ”

ซอกจินกล่าวเนิบนาบ เสียงที่เปล่งออกมาดูแหบพร่ากว่าปกติจนแทบจะขาดห้วง

“ ทำไม--------

‘ เรา ’

ไม่ลองใช้

ผิวของนายซับน้ำบนตัวพี่ดูล่ะ?"

" จองกุกอ่า  ”

ที่จริงแล้ว หมาป่าน่ะไม่ได้ตกหลุมพรางของจิ้งจอกเจ้าเล่าห์ตัวน้อย

มันเต็มใจที่จะตกลงไปทั้งๆที่รู้อยู่แล้วต่างหาก

x

ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขามาอยู่ห้องนอนตอนไหน 

แต่ข้าวของในห้องน้ำหล่นกระจัดกระจายไปหมด

ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้จองกุกก็คงจะเก็บให้

ตอนนี้เนื้อตัวของพวกเขายังคงเปียกชื้น เตียงคงจะเปียกไปหมดแน่ 

ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ซอกจินจะเอาผ้าปูที่นอนกับผ้านวมไปซักเอง

แต่จะให้หยุดสัมผัสกันและกันตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้หรอก 

ผิวที่ยังพราวไปด้วยหยดน้ำ ตอนนี้ร่างกายของพวกเขา แนบสนิท , บดเบียด , ชิดใกล้ เหมือนริมฝีปากที่ยังป้อนจูบให้กัน เป็นอย่างที่ซอกจินว่าไว้จริงๆ ผิวของจองกุกกำลังซับหยดน้ำพราวบนผิวแดงปรั่งของซอกจิน ฝ่ามือกร้านไล้สัมผัสซับหยดน้ำพวกนั้นไปทั่วร่างเรียกครางเสียงพร่าจากเจ้าของร่าง

ผิวสวยของคิมซอกจินเป็นสิ่งที่จองกุกชอบสัมผัสมากที่สุด

แต่จริงๆสิ่งที่จองกุกชอบที่สุดเกี่ยวกับคิมซอกกจินก็คือ กลิ่น มันไม่ใช่กลิ่นหอมหวานอะไรเหมือนของจองกุก จองกุกน่ะชอบใช้กลิ่นน้ำหอมแบบผู้หญิงใช้ (กลิ่นมันค่อนไปทางunisexมากกว่า) กลิ่นหวานจางๆของดอกไม้ กลิ่นหวานที่ซอกจินชอบมาซุกดมที่ลำคอยามที่เข้ามาออดอ้อนคลอเคลีย

แต่ว่าซอกจินน่ะตรงกันข้าม  

เป็นกลิ่นที่ สะอาด , สดชื่น , แต่เย้ายวน 

กลิ่นของซอกจินเป็นแบบนั้น กลิ่นชาดาร์จีลิ่งผสานดอกลาเวนเดอร์อย่างนุ่มนวล กลั้วซิตรัสและมัสก์อย่างบางเบา ยิ่งเวลาที่กลิ่นนั้นปะปนกับกลิ่นเหงื่ออ่อนๆของซอกจิน กลายเป็นกลิ่นของวูดดี้โทนร้อน  มันยั่วยวนจองกุกอย่างน่าประหลาด

ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอม ก่อนริมฝีปากเรียวทาบเข้าที่ผิวสวย เม้มเบาๆ แต่งแต้มรอยจูบลงบนผิวตามใจชอบ ถึงได้โดนคนแก่กว่าฟาดไปที่ไหล่ทีนึง " อย่าเม้มแบบนั้นสิ มันเป็นรอย " จองกุกมองสบตาแป๋ว ไหวไหล่ข้างที่โดนตี ทำหน้าซื่อตาใสเป็นลูกกระต่ายห่มหนังหมาป่า 

ซอกจินย่นจมูก ขยี้แก้มเจ้าเด็กตาแป๋วอย่างหมั่นเขี้ยว 

หึ เจ้าลูกกระต่ายเอ้ย

x

ฝ่ามือกร้านฟอนเฟ้นเอวเพรียวช้าๆ ไต่ระดับอารมณ์ที่ให้พลุ่งพล่านขึ้น จอนจองกุกรู้จักร่างกายนี้ดีเกินพอ รู้ดีว่าทำแบบไหน ซอกจินถึงจะชอบ  หยอกเย้าจนอีกฝ่ายเรียกร้องด้วยเสียงหวาน เร่งเร้ามากขึ้นให้ร่างกายพวกเขาร้อนมากกว่านั้น บีบเค้นให้มันใกล้จะท่วมท้น ไม่นานนักก็ป้อนตัวตนเติมเต็มให้ 

นั่นทำให้ซอกจินครางเสียงพร่า แต่ไม่เป็นไร 

พวกเขาเชื่อมต่อ สบตา และปล่อยตัวตนของพวกเขาไปตามที่ร่างกายต้องการ  

เข้าสัมผัสตัวตนของกันและกันอย่างลึกซึ้ง หลอมรวมกันให้เป็นหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นสัมผัส , อุณหภูมิ , กลิ่น  , ความชื้น , น้ำเสียงที่พร่ำเรียกหา ทุกอย่างเหมือนถูกสลักลงให้ร่างกายจดจำ อะไรก็ตามที่บ่งบอกถึงตัวตนของอีกฝ่าย พวกเขาสังเกต และจดจำมันได้ดียิ่งกว่าตัวตนของตัวเองเสียอีก  จองกุกขบกรามแน่นจนสันกรามนูน พยายามอ่อนโยน ไม่รุนแรงกับคนใต้ร่าง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะนัยน์ตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำฉ่ำวาว ริมฝีปากที่ขบเม้มอย่างอดกลั้นแม้สุดท้ายจะหลุดครางเสียงหวาน สีหน้าแสนเว้าวอน ผิวที่แดงปลั่งของซอกจิน มันกระตุ้นมากเกินไป ห้ามอย่างไรก็อดรุนแรงไม่ได้เสียที 

แต่ไม่เป็นไร ถ้าเป็นจองกุก ซอกจินชอบมันทั้งหมด

แม้จังหวะของจอนจองกุกไม่อ่อนโยน ออกจะดุดันเกินไปด้วยซ้ำ

แต่เพราะจองกุกปรารถนาตัวเขานั่นล่ะ ซอกจินเลยชอบมากๆต่างหาก

"อืม"

"ซอกจินอา"

จองกุกกระซิบเรียกชื่อคนรักด้วยเสียงแหบพร่าริมใบหูแดงจัด ซอกจินเองก็ตอบสนองแฟนเด็กแสนเอาแต่ใจคนนี้อย่างดี รู้ดีว่าจองกุกน่ะชอบแบบไหน เลยมอบให้เช่นกัน 

" อ-อื้ม ตรงนั้น ตรงนั้น"

"มากกว่านี้ ได้โปรด พี่ต้องการนาย"

"จองกุกอา"

ป้อนสัมผัสที่กันและกันชอบ เอ่อล้นไปหมดตอนที่จองกุกเติมเต็มให้ซอกจิน ซอกจินเองก็ให้จองกุกตักตวงความหวานจากร่างกายนี้เต็มที่ เพราะยังไงก็มีมากพอที่จะป้อนให้กว่าจองกุกจะพอใจ แต่ก็คงยากที่จะพอใจ เพราะเด็กคนนี้มีความกระหายไม่จบสิ้นเสียที ชอบเอาเปรียบอยู่เรื่อย

เสียงหอบหายใจหนัก  สัมผัสของร่างกำยำชื้นเหงื่อที่ทาบทับลงมา เสียงทุ้มพร่าของจองกุกพร่ำกระซิบบอกรักข้างหู จองกุกกระชับแขนกอดร่างกายของคนรักไว้แน่น  การกระทำแสนขี้อ้อนทำให้คนแก่กว่านึกเอ็นดู ซอกจินคลี่รอยยิ้มกว้าง มือเรียวประคองใบหน้าของคนรักขึ้น นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยรอยแผลเป็นบนแก้มแผ่วเบา กดริมฝีปากลงบนรอยแผล พร้อมกระซิบเสียงเบาให้

“พี่ก็รักนายนะ จองกุกอา”

เจ้าจิ้งจอกกระซิบกลับด้วยน้ำเสียงซุกซนเช่นเคย

x

ข้าวของในห้องน้ำถูกเก็บเข้าสู่ที่เดิม ผ้าปูที่นอนและผ้านวมถูกเอาไปซัก อบแห้งเรียบร้อย 

กิจกรรมเมื่อคืนทำให้ซอกจินปวดเอวนิดหน่อยยังพอทำงานบ้านได้ ผิดกับเจ้ากระต่ายกล้ามที่หน้าใสกิ๊ง

ซอกจินได้แค่เบะปากใส่เท่านั้นล่ะ

x

อาหารเช้าคือออมเล็ต เบค่อน และขนมปังปิ้งอย่างง่ายๆ 

"จินฮยอง"

"หืม?"

"ทำไมฮยองถึงชอบตากฝน"

จองกุกถามขึ้นระหว่างมื้อเช้า นัยน์ตากลมมองแก้มกลมๆของซอกจินที่เคี้ยวตุ้ยๆ ซอกจินคิดพลางมองเพดานสีขาว เหมือนว่าถ้าจ้องไปเรื่อยๆ คงมีคำตอบออกมา

"ไม่รู้อ่ะ"

"ห๊ะ"

"ก็แค่ชอบ"

"เพี้ยนจริงๆ"

จองกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ คนถูกว่าหัวเราะตาหยี  ซอกจินเอนตัวไปหาคนที่นั่งด้านข้าง ยื่นหน้าไปใกล้ๆ นัยน์ตาสีเข้มยังทอประกายวิบวับเมื่อต้องแสงอาทิตย์ยามเช้า กระซิบเสียงเบา ยังคงเจือความหยอกเย้าไว้ในน้ำเสียงเหมือนทุกครั้ง

"แต่เจเค 

ก็ชอบแอบมองคนเพี้ยนตอนเปียกบ่อยๆนี่นา"

Sh*t

จองกุกสบถในใจ ใช้ลิ้นดุนแก้ม หรี่นัยน์ตาลงมองหน้าคนที่ยังยิ้มระรื่น และยิ้มเย็นเมื่อนึกวิธีแก้เผ็ดคนข้างตัวได้ เจ้ากระต่ายกล้ามลุกขึ้น กอดอก มองหน้านิ่ง ใช้สายตากดดันจนซอกจินรู้สึกตัวเล็กลงทั้งๆที่สูงกว่าตั้งหนึ่งเซ็นต์และไหล่กว้างกว่า แต่ยังไม่ทันจะถามว่าอะไร จองกุกก็จัดการรวบตัวคนแก่กว่าเข้าที่เอว แน่นอนว่าซอกจินตกใจ ทั้งโวยวายทั้งตีเข้าที่ไหล่  แต่ไม่นานมันก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ เมื่อจองกุกเริ่มหมุนตัวคนในอ้อมแขนไปรอบๆ มันเหมือนนั่งเครื่องเล่น ซอกจินหัวเราะด้วยเสียงแปลกๆประจำตัว แขนกอดคอจองกุกแน่น แสงอาทิตย์ฉาบเข้าที่ร่างกาย ย้อมทุกอย่างให้ดูสว่างไสว เหมือนฉากในหนังเรื่องโปรดของจอกกุก แต่มันดียิ่งกว่าในหนังเสียอีก 

อาจจะเพราะรอยยิ้มของคิมซอกจินที่จอนจองกุกตกหลุมรักตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นมัน

แต่จริงๆเพราะตัวตนเพี้ยนๆของคิมซอกจินต่างหากที่ทำให้จอนจองกุกถอนตัวไม่ขึ้น

เพราะยังไงจอนจองกุกก็รักคิมซอกจินคนเพี้ยนไปแล้ว

คุณเหมือนฝนที่ตกในลอนดอน

นึกอยากจะตกเมื่อไหร่ก็จะตก ไม่เกี่ยวกับฤดู แค่ชอบทำอะไรตามใจเท่านั้น

ร่มถูกลืมทิ้งไป และไม่เคยถูกนำออกมาใช้

ถ้าตากฝนไปพร้อมกับคุณ คุณก็จะส่งยิ้มกว้างตาหยีมาให้

แม้ว่าวันถัดไปพวกเราจะพากันเป็นหวัดทั้งคู่ เป็นคนเพี้ยนๆ ที่พากันทำอะไรเพี้ยนๆ

ผมก็ยังยอมทำอะไรเพี้ยนๆไปกับคุณอยู่ดี 

เพราะเป็นคุณนั่นล่ะ ผมถึงได้ยอมยังไงล่ะ