"ผมบอกคุณเป็นพัน ๆ ครั้งแล้วนะเซฟ-- ให้ตายเถอะเมอร์ลิน ได้โปรดเรียกผมว่า แฮร์รี่ หรือ แฮร์รี่ที่รัก  ผมจะดีใจมากกว่านี้นะ"

"ฉันสะดวกใจเรียกแบบนี้ ฉันมีความสุขที่จะเรียกแบบนี้ มีปัญหารึไง" คิ้วเข้มเหยียดโค้งขึ้นอย่างท้าทาย ส่งสายตาเย็นเฉียบสีรัตติกาลเข้ามาปะทะกับดวงตาสีเขียวอ่อน ทั้งสองจ้องตากันไม่กระพริบเกือบห้าวินาที ก่อนที่แฮร์รี่จะยอมแพ้

"โอเค ๆ ผมยอมแพ้-- ผมแพ้เสมอ ผมไม่เคยมีปัญหา และผมก็รับทุกปัญหาของคุณได้ด้วย" แฮร์รี่ยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มหัวรั้น ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะสีดำใกล้ตัว ไม่เคยเห็นโต๊ะตัวนี้มาก่อน เขาคิดพลางไล้ปลายนิ้วไปตามขอบ สัมผัสรายละเอียดของการแกะสลักอันเป็นเอกลักษณ์ เพียงชั่วครู่แฮร์รี่ก็เบิกตาโตแล้วรีบกระโดดลงจากโต๊ะทันที

สเนปส่งยิ้มแบบผู้เหนือกว่าให้

"ให้ตายเถอะเซฟ โต๊ะทำงานของอาร์ทีมิเซีย ลุฟกิ้น รัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนตร์หญิงคนแรก โต๊ะในประวัติศาสตร์ที่หายสาบสูญไป หลังจากที่ราโดลฟัส เลสแตรงจ์ขึ้นครองอำนาจ"

"อา-- ใช่" สเนปพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะส่งสายตาเป็นประกายให้โต๊ะไม้ สายตาที่แม้แต่เขายังไม่เคยได้รับด้วยซ้ำ  "ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม ผลงานชิ้นเดียวในโลก สร้างสรรค์ขึ้นมาในปี ค.ศ.1798 ใช้ระยะเวลาร่วมสิบสามเดือนในการแกะสลัก คนทำ (ซึ่งไม่มีข้อมูลว่าเป็นใคร ยัยลุฟกิ้นทำลายหลักฐานไม่เหลือซาก) เขา-- หรือหล่อน ได้แทรกซึมเวทย์มนตร์ชั้นสูงเข้าไปในทุกขั้นตอนการผลิต เป็นวัตถุเวทย์มนตร์ที่ทรงพลังอย่างร้ายกาจ ร้ายเสียจนมิสเตอร์สตัมป์ที่ขึ้นดำรงตำแหน่งในสมัยต่อมา ไม่สามารถย้ายลุฟกิ้นน้อยออกจากห้องทำงานได้"

"เหลือเชื่อจริง ๆ แล้วคุณไปได้มาจากไหน ?" แฮร์รี่มองโต๊ะขนาดใหญ่ด้วยความรู้สึกเกรงขาม มันเป็นโต๊ะที่แข็งแกร่ง ทรงพลัง แต่ก็ละเอียดอ่อนและสง่างาม เหมาะสำหรับตำแหน่งผู้นำหญิงคนแรกยิ่งนัก

"นั่นสินะ ฉันไม่รู้รายละเอียดสมัยนั้นหรอก แต่คาดว่ามิสเตอร์เลสแตรงจ์ใช้คาถาเก่าแก่และซับซ้อนเกินกว่าผู้วิเศษทั่วไปจะศึกษาได้ เคลื่อนย้ายลุฟกิ้นน้อยออกมาอย่างเงียบ ๆ เพราะโต๊ะตัวนี้ถูกค้นพบในคฤหาสถ์ตระกูลเลสแตรงจ์ หลังจากที่ราบาสแตนและเบลลาทริกซ์ถูกสังหาร"

สเนปไม่ได้เล่าต่อว่าเขาได้มา ครอบครอง อย่างไร

"ฉันไม่ได้ขายเลือดยูนิคอร์นเพื่อซื้อมาก็แล้วกัน" สเนปเอ่ยอย่างรู้ทัน

แฮร์รี่ส่ายหัว เชื่อเขาเลย อย่างไรเสียการสอดรู้ในสิ่งที่เจ้าตัวไม่ยอมปริปาก ถือเป็นความพยายามอันสูญเปล่าสำหรับแฮร์รี่ เขากลับมาสำรวจโต๊ะอีกครั้ง เปิดลิ้นชักเพื่อดมกลิ่นไม้เก่าๆที่โชยขึ้นมา สายตาสอดส่องไปยังมุมล่าง ซึ่งมีลายงูแกะสลักสองตัวขดพันกันอยู่ 

"ถ้าผมยังพูดภาษาพาร์เซลได้อยู่ล่ะก็--"

"น่าเสียดายที่เธอสูญเสียความสามารถนี้ไปแล้วหลังจอมมารถูกกำจัดอย่างถาวร" 

แฮร์รี่ได้แต่ยักไหล่สบาย ๆ เขายอมรับว่าในช่วงเวลาที่ไร้ซึ่งอคติต่อบ้านสลิธีรินแล้ว การพูดจากับงูได้ก็เป็นพรสวรรค์ที่ไม่เลวเหมือนกัน

"ถ้าเธอพูดกับมันได้ เธอจะพูดอะไรล่ะ?" สเนปพิงโต๊ะไม้พลางมองตาสีเขียวสดใสของเด็กหนุ่มอย่างนึกสนุก

"ผมอยากแต่งงานกับคุณ เซเวอร์รัส"