เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เดินไปตรงนั้น จะเห็นเขาไหมRada Subphachaisirikul
WEIRDO : 01
  • ฉันชอบจินตนาการว่าในหูข้างขวานั้นเต็มไปด้วยขี้หูที่สลับซับซ้อนและก้อนใหญ่มากๆ แบบที่แคะหูทีเดียวก็หลุดออกมาทั้งยวง

    มันทำให้คันหูมาก พอกลับบ้านไปฉันก็จะไปนั่งแคะหู แม้ครูสุขศึกษาตอน ป.3 จะเคยบอกว่าไม่ควรแคะก็ตาม

     
    "เคยแคะหูรึเปล่าเหอะ"

    เขาบอกว่ามันน่าขยะแขยง แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไร ถึงแม้ว่าตรงหน้าฉันจะมีจานข้าวอยู่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดอาการกินไม่ลงเลย มีข้อสันนิฐานว่าเขาขยะแขยงตรงคำว่า 'ขี้'

    "เอาจริงก็ไม่นะ"

    เขาหยุดตักข้าวตั้งแต่ระหว่างเล่าจินตนาการนั้นแล้ว ในขณะที่สปาเก็ตตี้ผัดเบคอนของฉันเหลือเพียงคราบน้ำมัน นั่นทำให้ฉันตัดสินใจหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน

    "กินข้าวเร็วดิ เอาให้หมดนะ เราไม่ยอมเลี้ยงข้าวเสียเที่ยวหรอก กินๆ ให้หมดไป"


     
    พอออกมาจากร้าน ดาวไม่กี่ดวงที่พอจะเห็นในเมืองใหญ่ก็ปรากฏตัวให้เห็นแล้ว น่าแปลกที่ฉันคิดว่าเขาภายใต้แสงไฟถนนดูดีกว่าปกติ 
    "หรือมันมืด?"
    "ฮะ?"
    "เปล่าๆๆ แค่เผลอพูดออกมาน่ะ"

    เขามองอย่างคลางใจนิดหน่อยก่อนจะออกเดินต่อไป 








  • ผมชอบจินตนาการว่าเธอเป็นแฟนกับผม เธอทำตัวน่ารักมากๆ จนทำให้ผมแทบคลั่ง อยากจะดึงตัวเธอมากอด
    พอกลับบ้าน
     ผมก็จะเอาหมอนข้างมากอดจนแน่น ถึงจะรู้ตัวดีว่าไม่ควรคิดอย่างนี้เลยก็ตาม

    "เคยแอบรักเพื่อนป้ะ" 

    เธอเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทรงสเน่ห์

    "ทำไม ชอบเราเหรอ ไม่เป็นไร เรารู้ดีว่าเราสวย"

    เสียงหัวเราะสดใสตามมาทันทีหลังจบประโยค ส่วนผมก็ทำได้เพียงยิ้ม ในกรณีนี้ มันเรียกว่า "ตลกร้าย" ได้หรือเปล่านะ?

    "เอาจริงก็ไม่เคยนะ"

    เธอหยุดอ่านหนังสือสอบตั้งแต่ผมถามคำถามนั้นแล้ว มันคงจะไม่เป็นปัญหาเท่าไรถ้าเราจะไม่รู้ดีว่าเกรดของเธอกำลังลงเหว ในขณะที่ของผมคงที่อยู่ตรงตัว B+ 

    "อ่านหนังสือต่อไปเลย เราไม่ยอมติวเสียเปล่าหรอกนะเว้ย เร็วๆ ด้วย เดี๋ยวมืดก็ต้องไปส่งถึงบ้านอีก ถ้ามืดแกเลี้ยงข้าวเลยนะเว่ย"

    ผมรู้ดี ยิ่งเร่งเธอยิ่งช้า และผมจะได้ไปส่งเธอที่บ้าน...เป็นความรู้สึกดีๆ อย่างหนึ่งในชีวิต



    เธอจ้องผมตั้งแต่เดินออกจากร้านอาหาร แล้วจู่ๆ เธอก็พึมพัมขึ้นเบาๆ

    "หรือมันมืด?"
    "ฮะ?"
    "เปล่าๆๆ แค่เผลอพูดออกมาน่ะ"

    ผมมองเธออย่างสงสัยนิดหน่อย ทว่าพอเดินต่อไปได้อีกนิดผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันมาพูดถึงมัน

    "มันก็ต้องมืดอยู่แล้วดิวะ ยังจะถามว่าหรือมันมืด"
    "ฮ่าๆๆ แก ตะกี๊เราแค่คิดว่าแกดูดีเวลาอยู่ใต้แสงไฟถนนเว่ย แล้วก็เลยคิดว่าหรือเพราะมันมืด แกเลยดูดีขึ้นมาได้ โอเคป้ะ เคลียร์นะ ฮ่าๆๆ"

    ผมลองมองดูเธอบ้าง และได้คำตอบที่ต่างจากเธอเล็กน้อย

    "เราว่าแกก็ดูดีเวลาอยู่ใต้ไฟถนนเหมือนกัน แต่มันเป็นเพราะแกดูลึกลับน่าค้นหาต่างหาก"

    เธอส่งเสียงอืมในลำคออย่างครุ่นคิด ก่อนจะยักไหล่แล้วเดินต่อ
    อย่างเป็นปกติ อย่างเป็นเพื่อน ตลอดไป













    นานนนนนมาแล้ว ที่ไม่ได้เขียนนนน อาาาา บิดขี้เกียจแป๊บ ไร้พล็อตอีกแล้วนาจา แถสดอีกแล้วนาจา ขอบคุณที่อ่านฮะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in