"แล้วนี่อยู่ไหนอะ"

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของเขาทำให้รับรู้ได้ไม่ยากว่ามีเรื่องทุกข์ใจบางอย่าง แล้วการกินก็คือทางที่เขาเลือกใช้ระบายความทุกข์ ส่วนฉันคือทางที่เขาเลือกใช้ระบายเรื่องราวชวนทุกข์ใจ เขาปฏิเสธที่จะบอกตำแหน่งกายหยาบของตัวเองแล้วย้อนกลับมาถามถึงจุดยืนของตัวฉัน พอรับทราบสมองเขาก็ประมวลเสร็จออกมาเป็นห้างสรรพสินค้าไม่ใกล้ไม่ไกลจากฉันสักเท่าไร ฉันเดินทางไปถึงตอนที่เขายังคงอยู่บนรถไฟฟ้าสักแห่งหนึ่ง

"เหนื่อยจัด เลี้ยงหน่อยดิ"

"เรื่องอะไรล่ะจ๊ะพ่อหนุ่มขี้เหนื่อย สั่งอะไรจ่ายเอง จบ แฟร์ๆ "

เขาอ้าปากจะเถียง

"หยุด อย่าเถียง นายไม่รวย เราก็ไม่รวย เซม วันหลังก็เลือกร้านถูกๆ กว่านี้หน่อยสิ"

ลมเฮือกใหญ่ออกมาจากปอดของเขา เป็นครั้งที่สองของวันที่เสียงมาเข้าหูฉันพอดิบพอดี หลังสั่งไอศกรีมกันเสร็จฉันก็หันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

"ไง มีเรื่องอะไร"

"เยอะว่ะ ... หลักๆ ก็คือวันนี้ทะเลาะกับเขาอีกละ"

"สมน้ำหน้าว่ะ ก็รู้ตัวอยู่ตั้งแต่ก่อนคบว่าชอบคุยกับทุกคน ส่วนเขาก็ขี้หึงเป็นบ้าเป็นหลังก็ยังจะคบ"

ฉันพูดอย่างสดใสร่าเริง น้ำเสียงที่ออกมาคือสิ่งที่ผู้คนนิยามว่าพูดยิ้มๆ

"เห้ย แต่--"

"ไม่แต่ ประเด็นคือคบแล้วก็ไม่แก้ตัวเองนี่แหละ ถึงได้ทะเลาะ"

"แล้วจะให้ทำไงวะ เลิกคุย ปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงทุกคน"

น้ำเสียงของเขาเริ่มมีแววของความโมโหอยู่ในที

"ถ้าทำได้ก็ดี๊ ยกเว้นแม่ไว้สักคนก็พอ"

กราฟความโมโหดิ่งลง รอยยิ้มปรากฏขึ้นแทนที่บนใบหน้า ตอนนั้นเองที่ไอศกรีมของเขาถูกวางลงบนโต๊ะ 

"งั้นก็เลิกคุยกันได้เลยใช่มั้ย อย่าลืมว่าตัวเองเป็นหญิงสิ โธ่ ส่วนคุณแฟนของกระผมเขาก็ไม่ได้อะไรนักหรอก มีเรื่องเฉพาะตอนเริ่มคุยกับคนใหม่ๆ มากกว่าว่ะ คนเก่าๆ เขาจะดูๆ ไปสักพัก ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อย"

"ก็ดี๊ที่เขายังเชื่อใจ แต่ก็คุยกับคนใหม่ๆ เยอะเหลือเกินนะ เห็นมีเรื่องมาให้บ่นกับเราตลอด"

เขาหัวเราะพลางตักไอศกรีมเข้าปากไปโดยไม่พูดอะไรอีก