มาพูดถึงเรื่องราวคร่าว ๆ ของ ร้านขนมแห่งความลับ แบบไม่สปอยล์กันสักหน่อย เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เล่าโดยหญิงสาวที่จบมัธยมปลายแล้วตัดสินใจไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่เลือกที่จะตามหาสิ่งที่เธอสนใจและอยากลองทำดู จนมาเจอเข้ากับร้านมิตสึยะร้านวากาชิแห่งหนึ่งของห้างโตเกียว ขอขยายความถึงขนมวากาชิก่อนนะคะ วากาชิเป็นชื่อเรียกขนมหลาย ๆ ชนิดที่เอาไว้ทานคู่กับน้ำชาในพิธีชงชาของชาวญี่ปุ่น ขอยกตัวอย่างขนมที่คนไทยเราน่าจะรู้จักกันดีก่อนนะคะ คือพวกดังโงะ โมจิ ไดฟุคุ โดรายากิ มีลักษณะเป็นแป้ง ๆ ข้างในสอดไส้แตกต่างกันไป แต่ที่เราเห็นบ่อย ๆ ก็น่าจะเป็นถั่วแดงกวน และยังมีขนมหน้าสวยงามอย่าง โจนามะกาชิ เนริคิริ โยคัง และอื่น ๆ อีกมากมาย เรียกได้ว่าอ่านไปเปิิดดูรูปขนมไปด้วย ก็อดหิวไม่ได้อยากลองชิมดูบ้าง ป.ล. ถ้าเราเข้าใจเรื่องไหนผิดไปต้องขออภัยไว้ด้วยนะคะ

วากาชิมีส่วนผสมของ ถั่วแดง ถั่วเหลือง ถั่วขาวซะเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งคำว่าถั่ว = อัน ในภาษาญี่ปุ่น และชื่อนางเอกของเราคือ อันจัง เป็นชื่อที่พนักงานชายเพียงหนึ่งเดียวในร้านเรียกเธอและคนอื่นๆก็เรียกตามด้วยความเอ็นดู อันจังเป็นผู้หญิงตัวขาว ๆ อวบ ๆ ที่ชอบกินขนมเป็นชีวิตจิตใจ แต่เธอไม่ค่อยถูกกับพวกผู้ชายและไม่มีแฟน เทศกาลต่าง ๆ ก็อยู่กับครอบครัวตลอด เรียกได้ว่าเธอมีเวลาให้กับงานเสมอเข้าเวรได้ไม่เคยบ่น อ่า รู้สึกคล้ายตัวเองยังไงไม่รู้ 555 เพราะอย่างนี้ด้วยละมั้งคะที่ทำให้ยิ่งชอบเรื่องนี้ ในเรื่องจะมีตัวละครสำคัญอีกสองสามตัว ก็คือคุณผู้จัดการร้านผู้มีบุคลิกแปลกแต่จิตใจดี และพนักงานหญิงอีกคนที่เป็นสาวมหาวิทยาลัยรุ่นราวคราวเดียวกับอันจัง เรื่องราวการทำงานของอันจังเกิดขึ้นพร้อมกับปริศนาเล็ก ๆ ที่เกี่ยวข้องกับขนมวากาชิและลูกค้าที่แวะเวียนกันมาที่ร้านมิตสึยะ บางปริศนาก็ไปเกี่ยวพันกับพนักงานร้านอาหารภายในห้างโตเกียวด้วยเหมือนกัน โดยที่ปริศนาส่วนใหญ่จะเป็นการเล่นคำจากชื่อ ประวัติความเป็นมาของวากาชิ และสำนวนต่าง ๆ สำหรับคนที่ไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นแบบเรา ๆ ก็ไม่ต้องกังวลไปเพราะผู้แปลใส่ footnote มาอย่างละเอียดเลย ทำให้ได้ความรู้เพิ่มเติมมากขึ้น จุดนี้เราชอบมาก ๆ เลยค่ะที่ได้รู้จักเรื่องราวของขนม  ไม่อยากเล่ามากแต่อยากให้ทุกคนได้ไปลองอ่านหนังสือเล่มนี้เอง รับรองว่าทั้งสนุกและอร่อยจริง ๆ ค่ะ อ่านไปก็ยิ้ม ๆ ขอกระซิบบอกนิดนึงได้รึเปล่าคะว่าถึงจะเป็นนิยายสืบสวนแต่ก็มีเรื่องราวน่ารักกุ๊กกิ๊กเล็ก ๆ ซ่อนมาด้วยละนะ 

เราขอเรียกเรื่องราวสืบสวนที่ไม่มีการฆาตกรรมแบบนี้ว่า Cozy Mystery นะคะเพราะเห็นว่าเป็นแนวเดียวกับเรื่อง 'คาเฟ่ลูส เมนูที่รักจากการเดินทาง' เดี๋ยวนี้นิยายญี่ปุ่นแนวนี้ได้รับความนิยมมากค่ะ เราผู้ที่ไม่ค่อยชอบอ่านแนวสืบสวนหนัก ๆ ก็รู้สึกว่าเข้าทางเลยเมื่อเจอ 'ร้านขนมแห่งความลับ' อ่านเพลินสามร้อยกว่าหน้าจบได้ในเวลาไม่นาน ถ้าลังเลกันอยู่ว่าจะอ่านดีมั้ยเราขออ้อนด้วยขนมญี่ปุ่นที่น่าตาน่ากินแบบนี้...

ขอขอบคุณ

ภาพปกหนังสือจาก se-ed.com

ภาพปกบทความ Designed by Freepik