เธอบอกว่าชอบขนมปังไส้คัสตาร์ดของที่นี่มากเป็นพิเศษ - ผมรู้แน่ชัดอยู่แล้ว และนั่นเป็นหัวข้อพูดคุยล่าสุดของเรา บ่ายวันนี้เธอเลือกนั่งในมุมสุดของร้านซึ่งสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของทุกชีวิตได้ในการกวาดสายตาครั้งเดียว ผู้คนเดินเข้าออกไม่ต่ำกว่าสิบคนตั้งแต่เราหย่อนตัวลงนั่งภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ สายฝนเริ่มทิ้งตัวลงจากฟ้าแต่ยังไม่สามารถหยุดผู้คนที่จะเข้ามาได้ กาแฟร้อน ๆ เป็นตัวเลือกที่ดีเสมอสำหรับสภาพฟ้าฝนเช่นนี้และการมีเธออยู่ด้วยยิ่งควรนับเป็นเรื่องดีขึ้นไปใหญ่ แม้มันน่าอึดอัดในห้านาทีแรกแต่ครั้นเห็นเธอมีไม่มีท่าทีรำคาญใจและเราต่างก็ไม่รีบร้อน ปริมาณของเหลวในแก้วกาแฟจึงคล้ายเป็นอนันต์ ผมและเธอเพียงสลับกันยกขอบแก้วจรดริมฝีปาก สบตากันเป็นครั้งคราวโดยมีเสียงฝนเป็นพื้นหลังเช่นเคย ไม่มีสายตาของใครแวะพักที่นาฬิกาข้อมือ ราวกับมันไม่มีตัวตนอยู่ในห้วงมิตินี้

.

"ปอนด์เคยเจ็บป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลบ้างไหม" เธอถาม ผมส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

"เราก็ยังไม่เคย แต่มีช่วงหนึ่งต้องไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลบ่อย" พายยกลาเต้ร้อนขึ้นมาถือ สองมือเกาะกุมไออุ่นจากผิวเซรามิค "น่าจะตอนปีสองหรือปีสาม ก่อนสอบมิดเทอมมีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าคนหนึ่งติดเชื้อในลำไส้ แล้วก็เพื่อนในสาขากับกับรุ่นพี่ในคณะเรารถชนในเวลาไล่เลี่ยกัน เดินเข้าออกตึกผู้ป่วยในจนเกือบจะสนิทกับพยาบาลเลยแหละ"

"ตอนนี้ปลอดภัยดีกันทุกคนใช่ไหมครับ"

"อื้ม แล้วรุ่นพี่คนนั้นเป็นพี่รหัสเราเอง ตอนนั้นเฟสบุ๊กยังไม่บังคับให้ใช้ชื่อจริง ยังจำตอนที่เพื่อนโทรบอกว่าพี่อยู่ห้องฉุกเฉินได้อยู่เลย เราที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบตรงไปที่โรงพยาบาล ถลาเข้าไปเกาะเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แล้วก็ค้างภาพตัวเองไว้อย่างนั้น"

เธอดื่มลาเต้ไปอีกใหญ่ อมไว้ในแก้มก่อนจะกลืนทั้งหมดลงคอ

"ตอนนั้นเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่รหัสเรามีชื่อจริงว่าอะไร ไม่มีแม้แต่พยัญชนะแรกแวบขึ้นมาในหัวเลยด้วยซ้ำ เห็นความทรงจำของกันย้อนมาเป็นฉาก ๆ มานึกดูตอนนี้ก็ประหลาดดี"

"ผมหายไข้แล้วนะครับ เผื่อกำลังกังวลอยู่"

"เรื่องนั้นก็นิดหน่อย สำคัญคือยังมีเวลาให้บอกลาต่างหาก"