เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Internship life ตรงกลางระหว่างเด็กและผู้ใหญ่25decgirl
งานสุดท้าย วันสุดท้าย
  •                  สองเดือนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก แล้วก็มาถึงวันสุดท้ายของการฝึกงานแล้วจริง ๆ วันสุดท้ายที่มาพร้อมกับงานสุดท้ายในฐานะเด็กฝึกงานในห้องสมุดเด็ก งานสุดท้ายที่เราได้ทำคือการแสดงละครหุ่นมือให้เด็ก ๆ ดู โชคร้ายไปนิดที่วันนั้นฝนตกตลอดวัน ทำให้ไม่สามารถแสดงที่สนามหญ้าได้เหมือนปกติ

                   ละครหุ่นมือที่เรานำมาเล่นให้เด็ก ๆ ดูดัดแปลงมาจากหนังสือนิทานเรื่อง "กบซ่าหน้าบูด" เรื่องและภาพโดย เอ็ด เวียร์ แปลโดย น้านกฮูก นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับกบซ่าตัวหนึ่งที่ชอบทำหน้าบูดโดยไม่รู้ตัว กบซ่าตัวนี้รักสีเขียวมาก ๆ และไม่ชอบสีชมพูสุด ๆ วันหนึ่งเพื่อนกบของเขาชวนเขาไปเล่นอย่างอื่นที่ไม่ใช่สีเขียว เขาจึงโกรธเพื่อนกบมาก ๆ นี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้กบซ่าเรียนรู้ในการอยู่กับสีอื่น ๆ นิทานเรื่องนี้ค่อนข้างตลกและทำให้เห็นว่ากบซ่าก็เหมือนเด็ก ๆ ที่เห็นตัวเองเป็นศูนย์กลาง (self - centered) และยังมีเรื่องการให้อภัยและให้โอกาสกนอีกด้วย


    เรื่องกบซ่าหน้าบูด  ที่มา : https://www.planforkids.com/products/__2090


            ความตลกของเรื่องนี้ทำให้เราเลือกหยิบนิทานเรื่องนี้มาดัดแปลงเพื่อนำมาทำเป็นละครหุ่นมือ เราดัดแปลงเนื้อเรื่องโดยเน้นเรื่องของสีและสัตว์เข้าไป เพราะเด็ก ๆ ที่มาดูส่วนใหญ่ยังเป็นเด็กเล็ก ๆ กันอยู่ และเราก็ใช้การวนเรื่องซ้ำให้เด็ก ๆ จำได้ เหมือนนิทานหรือกลอนที่ตัวละครมักจะเจอเหตุการณ์ซ้ำ ๆ ยายเช้าที่กินสัตว์เข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องนี้เราจึงทำให้กบซ่าตัวละครหลักเจอเหตุการณ์ซ้ำ ๆ คือการที่เปลี่ยนมาชวนเล่นสีอื่นซ้ำ ๆ แบบเดิม ตอนส่งบทละครไปให้พี่เลี้ยงเราโดนแก้สองสามครั้ง ซึ่งส่วนหญ่จะเป็นเรื่องของการเพิ่มบทตอบเด็กให้มากขึ้น ละครหุ่นมือของเราต้องมีช่องว่างให้เด็ก ๆ ได้ร่วมเล่นด้วยเหมือนดอร่า ดิเอกซ์พลอเรอร์ เลยแหละ 5555 ตอนเขียนบทต้องสวมวิญญาณดอร่าเอาไว้ ซึ่งก็สนุกมากกว่าที่คิดเยอะเลย 

          ส่วนโรงละครและหุ่นมือพี่ ๆ เป็นคนเตรียมให้ เรามาทำพร็อบประกอบแทน ซึ่งมีเยอะมาก ๆ ในเรื่องเพราะตัวละครของต้องเปลี่ยนพร็อบหลายรอบมาก ๆ แล้วก็มีน้องจระเข้ในเรื่องที่เราทำใหม่จากกล่องกระดาษด้วย ได้เอาวิชาเย็บปักถักร้อยมาใช้ก็วันนี้เลย เราใช้เวลซ้อมกันประมาณ 2 วันนิด ๆ  เป็นสองวันที่ปวดแขนมากเลย 555 เรากับเพื่อนเล่นกันสองคน ดังนั้นตอนซ้อมเราเลยช่วยกันอยู่สองคน ต้องคอยเตือน ๆ กันให้เปลี่ยนมือเปลี่ยนบล็อกกิ้งตัวละคร ตอนไหนต้องเอาพร็อบประกอบฉากออก ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราใช้มือเดียวเชิดหุ่นก็ต้องเอาอีกมือมาจัดพร็อบฉากสุดท้ายด้วย โดยตัวละครหน้าฉากก็ยังต้องดุ๊กดิ๊กอยู่ เราเพิ่งรู้เลยว่าแค่ตัวละครไม่กี่ตัวคนข้างหลังฉากทำงานหนักกว่าที่คิดเยอะเลย (หรืออาจจะเป็นเพราะว่านี่เป้นละครหุ่นมือครั้งแรกของเราก็ได้ 555)

      น้องหุ่นมือที่เรากับเพื่อนตั้งกล้องถ่ายกันเอง 

    อันนี้ก็ถ่ายกันเอง อยากโชว์ตัวหุ่นทุกตัวแต่มีแค่คนละสองมือ ภาพเลยกลายเป็นแบบนี้ค่ะ 555
    น้องจระเข้แอบเหมือนทีเร็กซ์มากกว่าจระเข้ แต่เราว่าน้องเป็นแบบนี้น่ารักกว่าค่ะ  ไม่ดุร้ายดี 555

           

            พอถึงวันแสดงจริงเราก็แอบซ้อมกันอีกนิดค่ะ เพราะต่างคนต่างไม่มั่นใจ ทั้งเราและเพื่อนเลย แสดงจริง ๆ แค่สิบสามนาที แต่เรากับเพื่อนตั้งใจซ้อมกันมากจริง ๆ จนต้องเตือนกันว่าถ้าไม่เลิกซ้อมจะปวดแขนแล้วรอบจริงจะทำให้ตัวละครมันต่ำลงมาจากฉาก ถึงเวลาแสดงจริงเราอยู่หลังฉากมองไม่เห็นเด็ก ๆ เลยค่ะ แต่ก็แอบแหวกม่านดู เห็นเด็ก ๆ ค่อยเข้ามาในห้องที่แสดง เรากับเพื่อนแสดงไปลุ้นไปว่าเด็ก ๆ จะตอบโต้อะไรมั้ย เวลาที่ตัวละครในเรื่องถามเด็ก ๆ ซึ่งเด็ก ๆ ก็ให้ความร่วมมืออย่างดีเลย น่ารักสุด ๆ เลยค่ะ y-y ตอนแสดงเรากับเพื่อนทำได้ดีกว่าทุกรอบที่ซ้อมเลย ไม่เกิดข้อผิดพลาดเลย สนุกกันมากจริง ๆ อาจเพราะว่าได้ยินเด็ก ๆ คอยตอบตลอดด้วย พวกเราเลยมีความมั่นใจและสนุกกันมากขึ้น พอแสดงจบพวกเราลุกขึ้นมาจากฉาก เห็นเด็กเยอะมาก ๆ ตกใจว่ามาจากไหนกัน 5555 ถ้าเห็นเด็กเยอะตั้งแต่แรกเราอาจจะตื่นเต้นกว่านี้ก็ได้ เลยคิดว่าดีแล้วที่เพิ่งมาเห็นตอนแสดงจบแล้ว


    ภาพบรรยากาศตอนแสดง

           หลังแสดงจบเราก็รู้สึกโล่งใจและก็คิดว่าการฝึกงานของเราสิ้นสุดแล้วจริง ๆ เราคงแอบเหงาที่ไม่มีเด็ก ๆ ให้คุยด้วยเยอะ ๆ แล้ว เราชอบเวลาที่ผู้ปกครองกับเด็ก ๆ เรียกเราหลากหลายชื่อ บางคนเรียกคุณครู บางคนเรียกคุณบรรณารักษ์ บางคนเรียกพี่เบล บางคนเรียกครูบรรณารักษ์ มีบางคนเรียกพี่สาวใจดีด้วย น่ารักมาก ๆ เลย เราคงไม่ได้ยินใครเรียกเราว่าพี่บรรณารักษ์อีกแล้ว เสียดายเหมือนกันค่ะ แต่ก็ดีใจที่ครั้งนึงก็ได้เป็นบรรณารักษ์แบบที่ตอนเด็ก ๆ อยากเป็น มีเด็ก ๆ ที่จำเราได้แล้วหลายคนเลย เสียดายที่ไม่ได้เจอกันแล้ว แต่ถ้ามีโอกาสเราคงไปอ่านนิทานให้เด็ก ๆ ที่ห้องสมุดฟังอีก การฝึกงานสองเดือนที่ผ่านมาเรารู้สึกขอบคุณพี่ ๆ ที่ดูและเราทุกคน ที่สำคัญคือขอบคุณเด็ก ๆ ทุกคนที่มอบความสดใสให้เรา เราสนุกและได้รับความสุขกลับมามากมายจริง ๆ 


    หากใครอยากดูละครหุ่นมือเล็ก ๆ ของเรา สามารถเข้าไปดูได้ที่นี่ค่ะ   https://www.facebook.com/darunbannalai/videos/1209989319377594/


    สิ้นสุดการฝึกงานแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอให้มีวันที่ดีกันทุกคนเลย ´ސު`


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in