แสงแดดของผม
ไม่เคยบอกเขาอย่างนั้นหรอกนะ เดี๋ยวเด็กมันจะเหลิง
(ผมเองก็ไม่ใช่คนหวานอะไร
...
......
อย่ามองผมอย่างนั้นสิ)
รู้สึกขอบคุณที่มีเขาอยู่ ที่ได้เห็นเขาทุกวัน รอยยิ้มบนหน้าแสนเพอร์เฟคราวเทพบุตรกรีกนั่น ผมหยิกนุ่มสลวยที่สะกดสาวทั้งโลกอยู่หมัด
และเสียงหัวเราะอู้อี้ผ่าน FaceTime ที่ทักทายผมแต่เช้า
คนเรามันต้องแพ้อะไรสักอย่างใช่ไหม
เขาว่าผมเหมือนดาวเมอร์คิวรี่
เย็นนอก ร้อนระอุใน
จะถูกกฏหลักการวิทยาศาสตร์อะไรหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้ คงเป็นแค่คำเปรียบเปรยที่ใครคนหนึ่งเคยอ่านเจอ
แต่ผมนิ่งเพราะผมกลัว
บอกตรงๆ ว่าการเริ่มต้นใหม่ทุกครั้งนั้นไม่เคยสดสะอาดจริง ผมโดนรัก ความลุ่มหลง อารมณ์ชั่ววูบปั่นหัวมามากครั้งเกินจะนับ และความรู้สึกมักตกสะเก็ต ทิ้งรอยถลอกไว้ในความคิดศิลปินอย่างผมเสมอ
รอยแผลที่วูบขึ้นมาในบางช่วงเวลาเขียนเพลง ทุกหยดน้ำตาที่กลายเป็นคำร้อง
ผมจำกลิ่นน้ำหอมเธอได้ พาตัวเองกลับไปคืนนั้นคืนไหนได้ตามใจ
ทุกครั้ง ผมกลับอยากอยู่กับเขา
“แบบนี้เรียกว่าพี่ติดผมยังอะ” ตัวแสบจือปากถาม พักคางที่ไหล่ผม มือยังง่วนกับเส้นผมของผม
เรานั่งกันอยู่สองคนในห้อง ซึมซับโดปามีนที่กำลังค่อยจางหาย โชว์ของชอว์นและผมเพิ่งจบลง (ตามประสานักร้องสุภาพบุรุษแสนดี ชอว์นเรียกผมขึ้นบนเวทีเมื่อเขาแสดงเสร็จ เราโค้งด้วยกัน เขาตบบ่าผม
หัวใจลิงโลดไปกับเสียงอื้ออึงของคนแน่นนับหมื่นในอารีน่า หากเสียง ‘ตุบ’ เบาๆ ของมือเขาบนตัวผมยังอุตส่าห์ดังกว่า
โชว์ที่หก.... โชว์ที่เจ็ด
ทำตัวเองสับสนเพราะไม่รู้จะนับถอยหลังหรือก้าวหน้า)
ผมดันหัวเขาออกห่าง
“ติดบ้าติดบออะไร”
พูดไปโดยไม่คิด เพราะสติเขียนบทให้ กระดกอีกสองชอตแล้วผมคงสารภาพคำว่ารักที่ไม่มีความหมาย
มันก็แค่เมโลดี้อีกวรรคในเพลงต่อไปของนาย ชาร์ลี
“... พี่ชิน”
ผมหลุดต่อประโยคจนจบ
ชอว์นยิ้มเผล่ หอมแก้มผมฟอดนึง (ไฟฟ้าทั้งโลกลัดวงจร จู่ๆ เสียงเครื่องบินคีย์บีแฟลตที่วิ่งวนในหัวผมตลอดบ่ายก็เงียบลง จะมีแต่เขา เขา และเขาเท่านั้น
จงใจจับจองแม้กระทั่งคอลเลคชั่นเสียงในหัวของผมหรือไง คนดี)
“ชินน้อยๆ แต่ชินนานๆ นะฮะ—“ นิ้วค่อยไต่ขึ้นไหล่ผม หนึ่ง สอง ตามด้วยริมฝีปากที่ไล่จูบผิวผ่านเนื้อผ้า
ผมนึกเกลียดแขนเสื้อบางเบาสุดสบายของกุชชี่ขึ้นมาวินาทีนั้น
“—ผมขอ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in