-----------------------------------------------------

น้ำในสระเย็นมะ


ผมสะดุ้งตัวจากโซฟา พื้นหนังสีเลือดหมูเย็นเฉียบเมื่อแตะผิวเปลือยเปล่า เรียบเรียงความคิดแล้วก็นึกได้ว่าเพิ่งเล่นโชว์แรกจบไป

เวลาผ่านไปเหมือนหลุมดำ

แค่เอนตัวลงหลับตาในห้องแต่งตัวก็หลับไปเกือบสองชั่วโมง

เสียงเตือนของโทรศัพท์ต่างหากที่ปลุกผม ลุกขึ้นนั่ง เช็คโนติบนจอดีๆ แล้วก็ไม่แปลกใจ



เมนเดส.



แปลกไหมที่ผมนึกถึงรอยยิ้มเขาทุกครั้งที่เห็นชื่อ แวบถึงปากเชิดๆ สายตาสุดเฟรนด์ลี่ อบอุ่น ที่เชื้อเชิญให้คนทุกคนเข้าใกล้

ผมรักรอยยิ้มนั้น เสพติดมันเหมือนยาอีกตัวที่ส่งผมไฮได้ไม่เคยพอ

จนหยุดฉุกคิด เกิดระแวง ระวังใจที่แสนอ่อนปวกเปียกของผม

เกือบไม่เคยสงสัยว่าเขาจะโปรยยิ้มให้ใครไปทั่วง่ายๆอย่างนี้หรือเปล่า




ยิ้มที่ผมไม่กล้าเคลมเป็นเจ้าของ ไม่เคยคิดจะครอบครอง

(โกหก—
แต่ผมกล้าเสมอ)



“เป็นไง” ชอว์นหายใจแรง ปากนุ่มอยู่ห่างจากผมไม่กี่เซนต์ มือใหญ่ยังลูบไล้ต้นขาผม สัมผัสเรียบๆที่ส่งกระแสไฟเข้าทุกเส้นประสาท แทบต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีไม่ให้ตัวระเบิดเป็นเสี่ยง

“ดีเท่าสาวๆของพี่มั้ยละ”




ริมขอบแก้วกาแฟบนโต๊ะเปื้อนรอยลิปสติกสีชมพูประปราย ยังจำความรู้สึกขนลุกซู่เมื่อปากชมพูซุกไซ้ซอกคอผม บั้นท้ายกลมแน่นเต็มไม้เต็มมือไถลลงบนตัก

(อาห์)

ทุกอย่างมันง่าย... แทบจะง่ายเกินไป

หลับตาก็ได้ยินเสียงเธอเตะส้นสูงลงพื้น ลมหายใจอีกฝ่ายติดขัด เมื่อผมคว้าเอวเรียว ดึงเธอมาอยู่ตรงหน้า

“ชาร์ลี—“




ผมและเล็มริมใบหูชอว์นแทนคำตอบ ลิ้นละเลียดผิวตามลงมาที่กราม รอฟังเสียงครางของคนข้างตัวก่อนกระซิบบอก “ดีกว่า”

ชอว์นสูดจมูกฟุดฟิด เอียงคอน้อยๆ แทนคำอนุญาตเปิดทางให้ผม

“ดีกว่าแน่นอน”

หนุ่มแคเนเดียนทำเสียงหึในลำคอ ฝ่ามือทาบอกผม ไล่นิ้วไปจากอกลงผิวเหนือเอว ตัวผมร้อนผ่าวตามรอยแทงไร้ทิศทาว ใจก็อยากจะถอดเสื้อกล้ามตัวดีออกจากเขาเหลือเกิน




ถึงเย็นภาพก็ออกมาสวยละวะ

ผมพิมพ์กลับไป

นึกถึงสาวที่เพิ่งลาจาก รอยจูบกรุ่นบนคอ กับเด็กตาหวานที่ชุบชีวิตผมทุกสัมผัส

เธอจะชื่ออะไรก็ช่าง

(คุณคิดว่าผมแต่งแทรคหกให้ใครละ)

แต่เขาเหมือน guilty pleasure ของผม ช็อกโกแลตแท่งที่ไม่เคยหมด รสหวานที่กัดกินได้ไม่รู้จบ



ดูดีๆ

มือถือผมสั่นในไม่กี่วิ ตามด้วยข้อความคำถามสั้นๆ ที่ทำผมอยากรวบร่างสูงมาจูบเสียให้เข็ด


อย่าลืมกินโดนัท ทิม ฮอร์ตันนะพี่ ไหนๆ ก็อยู่โตรอนโต้


ผมเบ้ปาก เหลือบตามองกล่องกระดาษสีทองสลับแดงที่วางอยู่ตรงโต๊ะเครื่องสำอางอีกมุมของห้อง ฝากล่องเปิดหรา โดนัทเนื้อเค้กราดน้ำตาล ของโปรดของใครบางคน ถูกผมบิชิมไปหนึ่งคำ




กดส่งรูปขนมไปให้คนปลายทาง เลียริมฝีปากตัวเองขณะพิมพ์คำตอบตาม

ชิมแล้ว

เสยผมให้พ้นหน้าผาก รสปากคู่นั้นยังสดอยู่ราวเค้กช็อกโกแลตและเบียร์คือคืนวาน

แต่ไม่อร่อยเท่านาย.