ฟ้าร่ำน้ำฝนไหล… ชื้นถึงใจยะเยือกเย็น…
มีทุกข์ขุกลำเค็ญ… ขอเงียบงันและเหม่อมอง…
น้ำฝนหล่นจากหล้า… ชโลมหาใบหน้าหมอง…
น้ำตายิ่งไหลนอง… หยดไหนไห้หยาดไหนฝน…
ทุกวันพบเรื่องทุกข์… ส่วนเรื่องสุขบ้างปะปน…
สายตาคนหนึ่งคน… ใช่ไกลกว้างทางขอบฟ้า…
ค้นโลกเท่าที่รู้… ใครคงอยู่มีคุณค่า…
มารร้ายในแววตา… เย้ายวนหาป่าช้าดำ…
แม้นหาลานดอกไม้… หวังเริงร่ายเล่นระบำ…
แต่โลกคอยกุมกำ… คอยหมุนเหวี่ยงเสี่ยงสั่นคลอน…
ทางหนามแห่งความสุข… หรือทางทุกข์สะดวกจร…
เอ่ยเสียงอกสะท้อน… ใครไหนเล่าจะเฝ้าฟัง…
ป่าช้าคือปลายทาง… ก่อนทิ้งร่างที่สิ้นหวัง…
เหลือลมพอประทัง… ยังบากบั่นต้องก้าวเดิน…
ศตวรรษ 21… ใจแสนเข็ดเหน็ดเหนื่อยเกิน…
โลกผันพ่ายเผชิญ… คือลู่ทางช่างเดียวดาย…
เปียกปอนกลางสายฝน… ดีกว่าทนในโลกร้าย…
รสทุกข์ล้วนแยบคาย… ล้วนสลับซับซ้อนจริง…
ฉันอยู่หรือจากลา… วานเธอมาฟังทุกสิ่ง…
มีฝนไว้อาบอิง… จะกระซิบเล่าให้ฟัง…
///
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in