เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ชีวิตฝึกงานของเด็กวรรณกรรมkrittiya.n
5 : มะละกอจ๋า
  •        ห้องมะละกอ เป็นห้องที่เพื่อนๆ ของฉันได้อยู่ดูแลกันครบหมดแล้ว

           จนมาถึงสัปดาห์ของฉัน

           เริ่มต้นวันแรกด้วยการปลอบน้องร้องไห้ถึงสามคน!

           เป็นการรับมือเด็กที่ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกดดันในเวลาเดียวกัน เพราะว่าน้องที่ร้องไห้มักพูดประโยคซ้ำ ๆ เช่น "ได้กลับบ้านไหม" "เมื่อไหร่คุณพ่อ/คุณแม่จะมา" ฉันทำเพียงแค่ตอบว่า "ใกล้แล้วค่ะ" "ต้องรอนะคะ" หรือถ้าน้องร้องไห้หนักมาก ฉันจะพาน้องเดินออกมาตรงจุดผู้ปกครองรอรับนักเรียน พยายามพูดให้เข้าใจว่า ตอนนี้ยังไม่มีคุณพ่อคุณแม่คนไหนมารับใครในเวลานี้เลยค่ะ น้องต้องรอเหมือนคนอื่นนะคะ

            ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นวิธีที่ควรทำไหม ฉันแค่หวังให้น้องเข้าใจและคิดว่าการตอบขอไปทีอย่าง "กลับค่ะ เดี๋ยวกลับเลย" คือการให้ความหวังน้องอย่างถึงที่สุด ซึ่งไม่ทำให้น้องเข้าใจว่าการมาโรงเรียนคือการมาหาความรู้ เก็บประสบการณ์ พัฒนาตัวเอง

            แต่เมื่อค่อย ๆ ลองพูดให้น้องฟัง ก็เหมือนน้องจะเข้าใจ อีกทั้งเด็กวัยนี้ค่อนข้างต้องการสัมผัสอบอุ่นจากคน ฉันจึงคอยกอดอุ้มปลอบ กล่อมให้น้องนอนใกล้ ๆ ซึ่งน้องหลายคนให้ความร่วมมือ

             เวลาที่ให้น้อง ๆ ต้องนั่งที่ตามจุดค่อนข้างยาก เราต้องหูตาไวเพราะน้อง ๆ จะวิ่งไวมากค่ะ เราจึงต้องหากิจกรรมให้น้องสนใจและให้น้องมีส่วนร่วม​จึงจะควบคุมเด็ก ๆ ได้อย่างราบรื่น กิจกรรมดังกล่าว อาทิ เล่านิทาน ท่อง ก-ฮ A-Z หรือออกกำลังกายตามเพลง เด็กค่อนข้างให้ความร่วมมือ

             ในอาทิตย์นี้ค่อนข้างผ่านไปไวสำหรับฉัน เพราะกิจกรรมสำหรับน้อง ๆ มีมากขี้นจากเดิมที่เรียนแค่ภาษาอังกฤษ​ช่วงเช้าก็มีการเรียนศิลปะ คอมพิวเตอร์ ดนตรี ภาษาอังกฤษ​เพิ่มเติมอีก ฉันจึงมีกิจกรรมหลายอย่างให้ทำอย่างมาก ตั้งแต่พาน้องเข้าแถว สอนเต้นในแถว แจกนม เล่านิทาน สอนหนังสือทั้งแบบตัวต่อตัวและเด็กทั้งห้อง พาไปเรียนห้องต่าง ๆ ใส่ผ้ากันเปื้อนให้น้อง ๆ ปูและเก็บที่นอน แจกแก้วน้ำดื่ม ป้อนข้าว ตัดอาหารให้พอดีคำ คอยพาเด็ก ๆ เข้าห้องน้ำ กล่อมน้องนอน ปลอบให้เด็กหยุดร้องไห้ ซักชุดให้น้อง และกิจกรรมอื่น ๆ มากมาย ต้องขอบคุณคุณครูที่ให้หนูได้มีโอกาสช่วยเหลืองานของคุณครูไม่ว่าจะงานใหญ่หรืองานเล็กอย่างมากเลยค่ะ

           ยกเว้นเรื่องทำผมให้น้อง ยอมรับว่าประสบการณ์ทำผมยังน้อยมากจริง ๆ ค่ะ //หัวเราะทั้งน้ำตา

           ถึงวันแรกเด็ก ๆ จะร้องไห้เยอะเนื่องจากวันหยุดเสา-อาทิตย์แต่ในวันถัด ๆ มาน้องเริ่มร้องน้อยลง

           และเรื่องที่น่ากังวลเป็นอย่างมากคือน้องเริ่มป่วยกันหลายคน ช่วงสองวันสุดท้ายที่ฉันอยู่ดูแลห้องนี้จึงมีเด็กมาประมาณ 10 กว่าคนเท่านั้น น่าเป็นห่วงมาก ๆ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจึงเสี่ยงป่วย

           ขอให้น้อง ๆ หายไวไว เวลาเห็นน้องดูป่วย เราก็รู้สึกเป็นห่วง น้องดูซึมและไม่มีแรง ใจของคนทำงานกับน้อง ๆ ในโรงเรียนนี้มาสี่สัปดาห์ก็ใจสลาย 

            ห้องมะละกอให้ประสบการณ์อย่างมากเลยค่ะ ได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ เช่น กล่อมน้องจากงอแงให้นอนหลับ ปูที่นอนคนเดียวทั้งห้อง สอนหนังสือบนกระดาน ช่วยคุณครูจัดงานของน้อง ๆ หลากหลายความรู้สึกแต่มีความสุขเป็นส่วนใหญ่ค่ะ


            เวียนห้องดูแลน้องๆครบหมดทุกห้องแล้วค่ะ สัปดาห์ต่อไปหรือเดือนสิงหาคมจะเป็นเดิือนที่กลับมาดูแลเด็กห้องเดิมหรือห้องแรกที่เคยดูแล ✨? ซึ่งก็คือห้องกล้วยนั่นเอง! 


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in