ส่วนตัวผมเองนั้นยังคงเชื่อว่า "ทุกคนต่างรอคอยของขวัญในวันเกิดตัวเอง"
ไม่ว่าจะเกิดครั้งไหนก็ตาม

ต่อไปเป็นข้อมูลแบบส่วนตัวมากเลยครับ ส่วนตัวชนิดที่ว่าคนอื่นสามารถรับรู้ถึงมันได้ก่อนตัวเราเองเสมอ จนกระทั้งวันหนึ่งที่เราเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น สมองมีการตอบโต้ต่อสิ่งเร้า และปากเราก็ขยับจนถักทอคำพูดออกมาได้รู้เรื่อง เมื่อนั้นข้อมูลส่วนตัวก็จะกลายเป็นส่วนตัวแบบจริงจัง เพราะเราจะจำอะไรต่อมิอะไหร่หลายอย่างได้อย่างเป็นระบบ หนึ่งในเรื่องต้นๆ นั้นก็คือ

วันเกิดของเรา เป็นวันที่เท่าไหร่

ผมจะบอกสิ่งหนึ่งให้คุณรู้ไว้ ว่าก่อนที่ผมจะมานั่งเล่าเรื่องได้จนถึงตอนนี้ 'ผมเคยมีวันเกิด' ตอนทุกคนก็คงจะถอนหายใจใส่หน้าจอสีเหลี่ยมที่กำลังอ่านอยู่ ซึ่งสำเร็จครับ ผมรับรู้ได้ถึงไออุ่นของลมหายใจที่เพลียละอา ของคุณในขณะนี้ คุณคงคิดจะบอกผมใช่ไหมครับว่า

ก็แน่ซิว่ะ! ถ้าไม่ได้เกิดแล้วบทความนี้คือสลิดอะไร!

TT
ผมแค่จะบอกว่า ผมยังเล่าไม่จบ ผมเคยมีวันเกิด และบ่อยครั้ง ผมมักต้องมานั่งเศร้าในวันนั้น ถ้าจะเล่าว่านั่งเป่าเค้กคนเดียวในความมึดมั่นคงยังเศร้าไม่พอ ต้องยกเอาเรื่องที่เศร้ากว่านี้มา เพราะนิเป็นเรื่องเศร้า ผมเคยมีคนรู้จักคนหนึ่งครับที่ระดับความสัมผัสคือเราจะรู้จักกันให้ลึกกว่านี้ก็ได้ แต่เรากลับไม่ใช่แบบนั้น ในวันนั้นเอง เมื่อวันเกิดของผมเดินทางมาถึง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมกดรับ หลังจากนั้นเป็นเสียงผู้หญิงในสายพูดต่อกันเป็นเวลายาวนาน จนไม่เหลือพื้นที่ให้ผมได้ถามกลับเลย  เธอยังคงพูดใส่ผมไปเลื่อยประมาณสิบวินาทีได้ ผมก็พอเข้าใจแล้วว่าเธอคงไม่มีเวลาว่างพอที่จะให้ผมพูดคุยกับเธอ ผมจึงกดตัดสายไป จากนั้นไม่นานเธอก็โทรมาอีก สามสี่สาย แล้วผมก็กดตัดสายทุกครั้งที่ เสียง สวัสดีค่ะ ของเธอดังขึ้น

เหมือนเธอจงใจจะแกล้งผมหรืออย่างไงไม่รู้ เธอโทรกลับมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนผมไม่สามารถบอกจำนวนการโทรเข้าของเธอได้ ในที่สุดผมถอนหายใจใส่หน้าจอสีเหลี่ยมนั้น และกดรับฟังในสิ่งที่เธอพูดจนจบ

คุณรู้ไหมครับว่าเธอบอกกับผมว่าอะไร ?