ถ้าหากลองหันหลังกลับมา จะพบว่ากำแพงเหล่านั้นไม่เคยพังทลายหายไปเลย

เพราะแสงแดดที่ส่องมาทางกระจกใสบานใหญ่ ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าอากาศเริ่มจะอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะใช้สองมือเรียวกอบกุมแก้วชารสละมุนลิ้นขึ้นมาดื่มจนหมดแล้วลุกเดินออกจากร้านไป 

ทิวทัศน์สองข้างทางที่ดูแปลกตาออกไปแต่มันก็กลายเป็นสิ่งคุ้นตาสำหรับนิชิโนะไปเสียแล้ว เธอก้าวไปตามทางเดินอย่างไม่รีบร้อนจนกระทั่งไปถึงที่หมาย ใช้กุญแจในกระเป๋าไขประตูสีโอ๊คให้เปิดออกก่อนจะพาตัวเองเข้าไปภายในห้อง ถอดรองเท้าและพูดขึ้นมาเสียงเบาว่า 'กลับมาแล้วค่ะ'

คำพูดติดปากที่เมื่อได้ยินแล้วก็ยังคงทำให้แก้มของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาทุกที วางของที่ถูกไหว้วานให้ซื้อมาไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินอ้อมไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา โน้มตัวลงไปนอนแนบกับเบาะเย็นๆให้มันถ่ายเทความร้อนออกไปจากแก้มของเธอก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แทบไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ทำตัวตามสบายในห้องของคนอื่นได้แบบนี้ ทั้งเข้าออกบ้านคนอื่นตามใจชอบหรือหยิบจับข้าวของได้อย่างไม่เกรงใจ เป็นความผ่อนคลายที่ถูกโอบล้อมด้วยกลิ่นอายที่มักจะสัมผัสได้ยามเข้าไปใกล้ชิดกับอีกฝ่าย ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยและสบายใจ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้นิชิโนะสามารถเป็นตัวของตัวเองได้

"กลับมาแล้วเหรอ ?"

ได้ยินคำถามที่คงจะกลายเป็นคำพูดติดปากของอีกฝ่ายเช่นกันดังมาจากสักแห่งภายในห้องแห่งนี้ อาจจะเป็นห้องนอนก็ได้ล่ะมั้ง เมื่อรู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวเข้ามาใกล้ เธอลืมตาขึ้นมา พบกับคนรักที่กำลังโน้มตัวเข้ามาหา ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอนิชิโนะหลับตาลงเป็นครั้งที่สองพลางคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

จะได้รสของชาที่เธอเพิ่งดื่มไปเมื่อกี้ไหมนะ 

"กลับมาแล้วค่ะ" 

"อื้ม ยินดีต้อนรับกลับ"

เมื่อพูดขึ้นมาอีกครั้ง ก็ให้ความรู้สึกคล้ายกับว่าพวกเรากำลังอยู่ด้วยกันไม่มีผิด

คงจะเป็นสิ่งที่ได้พูดและได้ยินอยู่ทุกๆวัน ถ้าหากว่าเราได้อยู่ด้วยกันสินะ

ถ้าหากว่าได้อยู่ด้วยกันแล้ว....

....จะดีจริงๆไหมนะ

"สวัสดีจ้ะนานาเสะจัง"

นิชิโนะก้มหัวรับคำทักทายจากฮาชิโมโตะและเอโต้เมื่อทั้งสองคนมาถึงที่บ้านของชิราอิชิ เพราะว่ามันเข้าใกล้ช่วงเทศกาลแล้วแถมยังเป็นสุดสัปดาห์ที่มีวันหยุดติดต่อกันหลายวัน ชิราอิชิก็เลยชวนเพื่อนของเธอมากินข้าวที่บ้าน 

บทสนทนาที่มีหัวข้อหลากหลายเกิดขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน ความจริงแล้วมันไม่ใช่ครั้งแรกที่นิชิโนะได้พบกับทั้งสองคน ตลอดเวลาที่คบกัน หญิงสาวมีโอกาสได้พบปะกับคนที่อยู่รอบๆตัวชิราอิชิอยู่บ้างเป็นครั้งคราว แค่ฮาชิโมโตะกับเอโต้เป็นคนที่เธอมักจะได้เจอบ่อยมากที่สุด 

"ต้องกลับแล้วล่ะ ฉันมีธุระที่ต้องไปต่ออีก" เวลาที่ล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงทำให้ฮาชิโมโตะพูดพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

"เอ๋ เวลาแบบนี้เนี่ยนะ ?" คราวนี้เป็นเอโต้ที่ดูท่าว่าจะเป็นคนที่ดื่มมากที่สุดในหมู่พวกเรา

"ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่ได้ว่างเหมือนเธอหรอกนะ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ "แล้วจะไปพร้อมกันเลยไหม ?"

"อาฮะ ไม่อยากจะขัดเวลาของพวกมีคู่หรอก" เอโต้ยักไหล่ก่อนจะหันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้กับนิชิโนะ "อ๊ะ นานาเสะจัง เดี๋ยวฉันจะบอกอะไรดีๆเกี่ยวกับไมยังให้เอาไหม ?"

"อะไรเหรอคะ ?"

“คือว่านะ ไมยังน่ะชอบใ—“

"นี่ ! อย่าไปพูดอะไรแปลกๆกับเธอสิ" เมื่อหญิงสาวกำลังเปิดปากพูดก็โดนชิราอิชิพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน เอโต้หัวเราะขึ้นมาเมื่อแกล้งปั่นหัวเพื่อนตัวเองได้ก่อนจะลุกจากเก้าอี้บ้าง

พวกเราเดินมาส่งฮาชิโมโตะกับเอโต้ที่หน้าประตูจนกระทั่งได้ยินเสียงของทั้งคู่หายเงียบไปชิราอิชิจึงถอนหายใจออกมาโดยที่ยังคงยกยิ้มไว้ตรงมุมปาก "วุ่นวายเกินไปแล้ว"

"เหรอคะ แต่ฉันคิดว่าทั้งสองคนน่ารักดีนะ" ว่าก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปยังภายในห้องดังเดิม

"คงไม่สำหรับฉันล่ะนะ"เธอกลั้วหัวเราะขึ้นมาก่อนจะเริ่มเก็บข้าวของบนโต๊ะ "นานาเสะไปนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ให้ฉันช่วยดีกว่าค่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ" ชิราอิชิไม่ได้ขัดอะไรขึ้นมา เธอจึงลงมือเก็บของบนโต๊ะบ้าง

 เมื่อเสร็จแล้วก็พากันมานั่งลงเก้าอี้พร้อมกับเครื่องดื่มที่ยังเหลือจากเมื่อก่อนหน้านี้

"พอดึกอากาศก็เริ่มหนาวขึ้นมาอีกแล้วสินะ" คนอายุมากว่าบ่นก่อนจะเท้าคางหันไปมองทางหน้าต่าง

"ทั้งที่ตอนกลางวันก็อุตส่าห์อุ่นขึ้นแล้วแท้ๆ" เธอก็เลยบ่นขึ้นมาบ้าง เป็นบทสนทนาแสนเรื่อยเปื่อยที่เหมือนกับตอนแรกที่ได้คุยกัน เวลาที่ผ่านพ้นไปทำให้สถานะของเราแปรเปลี่ยนจากเพื่อนกลายมาเป็นคนรัก แต่น่าแปลกดีที่เรายังเอาแต่คุยกันด้วยบทสนทนาพวกนั้นอย่างไม่คิดว่ามันน่าเบื่อหน่ายเลยสักนิด

"จะว่าไป ตอนกลางวันไปร้านชามาใช่ไหม ?" 

"ทำไมถึงรู้ล่ะคะ ?" นิชิโนะแสร้งทำหน้าแปลกใจที่ถูกอีกฝ่ายสงสัย

"ก็รู้จากตอนที่จูบน่ะ...อร่อยดีนะ" เอียงใบหน้าหันมายกยิ้มให้ก่อนจะทอดสายตาไปยังที่หน้าต่างดั่งเดิม

"ไว้ค่อยไปด้วยกันนะคะ" เธอแค่ส่งเสียงตอบรับในลำคอและนิชิโนะก็ทำเพียงนั่งมองอีกฝ่ายที่กำลังสนใจอากาศข้างนอกนั่น 

ความเงียบที่ให้ความรู้สึกว่าไม่น่าอึดอัดเลยสักนิดสินะ

ครั้งแรกก็ให้คำนิยามของเราสองคนไว้อย่างนั้นสินะ จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังคงให้ความรู้สึกว่าเป็นแบบนั้นอยู่ ยังคงรู้สึกสบายใจยามที่จ้องมองไปที่อีกฝ่ายโดยไม่ต้องพูดอะไรขึ้นมา แต่ว่านะ ตอนนี้เธอไม่ได้ทำได้เพียงแค่นั่งมองอีกฝ่ายอยู่แบบนี้สักหน่อย 

นิชิโนะยิ้มก่อนจะลุกเดินไปหาชิราอิชิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ใช้แขนข้างนึงค้ำยันโต๊ะไว้ก่อนจะก้มลงไปจูบอีกฝ่าย เอียงหน้าตามองศาเพื่อที่จะลิ้มรสความหวานที่แทรกซึมออกมา ช่วยลดทอนเวลาที่เสียเปล่าไปหลายวินาทีก่อนจะเลื่อนออกมาเพื่อให้สายตาสบกันได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น

ดวงตาที่ฉายภาพเธออยู่ในนั้นกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

"นี่ นานาเสะ" 

"คะ ?"

"ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ"

เมื่อได้ยิน หัวใจของเธอก็สั่นระรั่วไปด้วยความหวาดกลัว

"ทำไมถึงอยากอยู่ด้วยกันล่ะคะ ?"

รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะถามคำถามที่ไร้สาระที่สุดออกไปเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เศร้าหมองของคนรักหลุดออกมา คนที่ซ่อนสีหน้าและความรู้สึกได้ดีอยู่เสมอกำลังแสดงออกมาว่าผิดหวังเมื่อเห็นว่าเธอกำลังสับสน ความรู้สึกแย่ตีพลันขึ้นมาในอก แต่กระนั้น ถ้อยคำบางอย่างก็ยังคงหนักอึ้งเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยออกไป ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ความเงียบดังแทรกขึ้นมาจนทุกอย่างดูมืดมิดไปหมด

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่ก่อขึ้นมาในความเงียบงันระหว่างเราทั้งสอง

.

.

นิชิโนะกำลังหนีปัญหา 

เหมือนรู้สึกว่าจะเคยทำตัวแย่ๆแบบนี้อยู่หลายครั้ง แต่คราวนี้สิ่งที่เป็นปัญหาจริงๆก็คือตัวของเธอเอง หลังจากวันนั้นก็ผ่านพ้นไปกว่าอาทิตย์ที่ขาดการติดต่อจากคนรัก ความจริงเป็นเธอเองต่างหากที่จงใจเมินอีกฝ่ายอยู่ ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยสักนิด แต่เมื่อพบว่าหัวใจที่ยังคงมีความลังเลอยู่เช่นนี้ ก็ทำให้ไม่อาจจะสามารถไปพบกับคนรักอย่างปกติได้

"สรุปว่าตกลงนะ" เสียงทาคายาม่าที่ลอยเข้ามาทำให้เธอหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง เงยหน้าไปมองเพื่อนสนิทที่กำลังพิงกับโต๊ะพร้อมส่งสายตาเชิงคำถามมาให้

"หา ? ยังไม่ได้ตกลงเลย" เรื่องที่พูดคุยกันก่อนหน้านี้คือนิชิโนะโดนทาคายาม่าชวนไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ซึ่งก็เดาได้ไม่อยากเลยว่ามันคงจะเป็นงานเลี้ยงที่มีแต่เสียงดนตรีดังนองจนทำให้รู้สึกคลื่นไส้แน่ๆ

"เย็นนี้เธอก็ไม่มีอะไรที่ต้องทำเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอไง ?"

"ก็ใช่ แต่ว่า--" ชะงักลงไปสักพักก่อนจะเอ่ยเรียกชื่ออีกคน "คาสุมิน"

"หื้อ ?"

"..เปล่า ไม่มีอะไร" สุดท้ายก็ส่ายหน้าก่อนจะหันไปสนใจเครื่องถ่ายเอกสารอีกครั้ง

"แปลว่าไปนะ" ทาคายาม่ายิ้มร่าออกมาก่อนจะเดินมาตบที่ไหล่ของนิชิโนะเบาๆแล้วกลับไปทำงานต่อ เมื่อเห็นว่าทาคายาม่าเดินออกไปแล้วเธอถึงได้ถอนหายใจออกมา เมื่อกี้ก็ตั้งใจจะบอกเรื่องของชิราอิชิ แต่ทว่าก็กลับพูดออกไปไม่ได้อยู่ดี ทำให้รู้สึกหงุดหงิดตัวเองอยู่แบบนี้ ทั้งที่ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร แต่กลับไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่าหากพูดออกไปแล้วจะได้รับการตอบรับกลับมาอย่างไร 

ทั้งกลัวและสับสนอยู่ตลอด 

ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่สามารถขจัดสองคำนี้ให้ออกไปจากใจได้

"ถ้าเสร็จแล้วก็อย่าขวางทางสิ" รับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดผ่านออกมาทางน้ำเสียงได้อย่างชัดเจน เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นคนที่เธอนึกเอาไว้จริงๆเสียด้วย ใบหน้ายุ่งเหยิงของวาคัทสึกิที่มักจะแสดงออกมาเสมอเมื่อต้องพบเจอกับนิชิโนะ อาจจะเป็นเพราะเธอรู้เรื่องของเจ้าตัวก็ได้ ถึงได้ทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นออกมา

อยู่ดีๆก็โดนเกลียดสินะ

แล้วเธอคนนั้นจะเกลียดนานะรึเปล่านะ ?

"โทษที" เธอพูดขึ้นมาเสียงเบาก่อนจะถอยห่างออกไปเพื่อให้อีกคนเข้ามาใช้เครื่องถ่ายเอกสาร 

"ถ้าไม่อยากไปก็ปฏิเสธไปตรงๆสิ" ขณะที่กำลังจะเดินออกไปอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาลอยๆ ซึ่งทำให้นิชิโนะชะงักก่อนจะหันไปมองวาคัทสึกิที่ง่วนอยู่กับการถ่ายเอกสาร

"ได้ยินด้วยเหรอ ?"

"ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอก แต่เสียงพวกเธอดังซะขนาดนั้น" มองสองมือที่กำลังจัดเอกสารในมือให้เรียบร้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมาหาเธอ "ไม่กลัวทะเลาะกับแฟนเหรอไง ?"

"เอ๊ะ รู้ด้วยเหรอ !?" ทำตาโตอย่างตกใจ วาคัทสึกิคงจะรู้จากซากุไรแน่ๆ เธอจะคิดอย่างนั้นถ้าหากว่าเคยบอกกับซากุไรล่ะนะ แต่ว่าเธอยังไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับใครที่ไหนมาก่อนเลย

"ไม่รู้ก็รู้ได้จากท่าทางของเธอในตอนนี้นั่นแหละ" วาคัทสึกิส่งสายตาเอือมระอามาให้ "คงจะเป็นคนที่คุยกันในงานสัมนานั่นสินะ"

เผลอพยักหน้าตามไปอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกอึ้งที่อีกฝ่ายรู้แม้กระทั่งว่าเธอกำลังคบหากับใครอยู่ อย่างนี้รึเปล่านะที่บอกว่าเรามักจะมองคนประเภทเดียวกันออกน่ะ

"ถ้าเธอพูดเรื่องฉันกับเรย์กะคงจะรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น" 

"ห-หา ?" ทำไมอยู่ดีๆถึงได้มาขู่กันหน้าตาเฉยๆแบบนี้กันล่ะ "หมายความว่ายังไง ?"

"ก็ตามที่พูด"

"เธอกลัวว่าคนจะรู้เหรอว่ากำลังคบกับเรย์กะ"

"ฉันไม่ได้สนใจพวกนั้นหรอกนะว่าจะรู้หรือไม่รู้ " วาคัทสึกิว่าขึ้นมาด้วยท่าทางที่เบื่อหน่ายและเอือมระอา เธอกลอกตาไปมาก่อนจะกลับมาจ้องนิชิโนะตาเขม้น "ที่ฉันสนใจน่ะมีแค่เรย์กะคนเดียว ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาพูดถึงเรย์กะเสียๆหายๆเท่านั้น เพราะงั้นเข้าใจแล้วใช่ไหม ?"

"อ-อืม"

"ก็ดี" เธอพูดขึ้นมาแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าของนิชิโนะเลยสักนิด คำตอบของวาคัทสึกิทำให้เธอยิ้มออกมา หายสงสัยทันทีว่าทำไมเรย์กะถึงได้ไปคบกับคนอารมณ์ฉุนเฉียวแบบวาคัทสึกิได้กันนะ จากนั้นก็เดินถือเอกสารกลับไปยังห้องทำงานเช่นกัน

"เถรตรงดีจัง"

.

.

เสียงดนตรีที่นองไปทั่วนั้นทำให้นิชิโนะอยากจะปลีกตัวออกไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ทั้งเสียงผู้ชายที่พยายามเข้ามาคุยกับเธอนั้นก็ไม่ได้ผ่านหูเข้ามาเลยสักนิด ทาคายาม่าก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สุดท้ายก็เลือกที่จะพูดขัดขึ้นมาอย่างเสียมารยาทเพื่อที่จะพาตัวเองออกมาสูดอากาศด้านนอก

ก้มมองปลายท้างของตัวเองที่เริ่มจะชาขึ้นมานิดๆสลับกับมองหน้าจอโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ

"กำลังอะไรอยู่กันนะ"

พึมพำก่อนจะสูดเอากาศเย็นจัดเข้าไปเต็มแรงจนรู้สึกแสบบริเวณทรวงอก จากนั้นก็พ่นลมหายใจที่เปลี่ยนเป็นไอสีขาวออกมา ก่อนที่มันจะเลือนลางหายไปในชั่วพริบตา ไม่รู้ว่าจะยืนตากลมอยู่ตรงนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่นิชิโนะในตอนนี้แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำอะไรก่อน

แต่กระนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ในมือก็กำลังส่งเสียงของปลายสายที่กดโทรออกไปอย่างไม่รู้ตัว

"นานาเสะ ?"

"...."

"เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่พูดล่ะ ?"

แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่อ่อนโยนอยู่เสมอ

ยิ่งทำให้รู้สึกผิดไปกันใหญ่

"นี่ ได้ยินมั--"

ติ๊ด 

กดตัดสายไปแล้วพร้อมกับร่างกายที่ตัดสินใจได้เสียทีว่าควรจะทำอะไร

ยืนมองแท็กซี่ที่กำลังขับวนออกไปอยู่สักพัก ขณะที่กำลังจับลูกบิดประตูให้เปิดออกด้วยกุญแจที่อีกฝ่ายให้ไว้กับนิชิโนะ มันก็ถูกเปิดออกเสียก่อนด้วยคนที่มีท่าทางร้อนรน ชิราอิชิทำหน้าตกใจเพียงครู่เมื่อเห็นเธอกำลังยืนอยู่หน้าประตูแต่ก็โผเข้ามากอดแทบทันที

"อย่าทำให้ตกใจสิ !" 

ร่างกายที่กำลังจมเข้าไปในอ้อมกอดของคนที่ส่งเสียงดุออกมา ทั้งที่เคยคิดเหมือนกันว่าขนาดตัวของเราก็แทบไม่ได้ต่างกันเลยแท้ๆ แต่แขนที่กำลังโอบกอดอยู่นี้กลับไม่ปล่อยให้มีอะไรเล็ดลอดออกไปได้เลย

เมื่อคลายกอดออก มือเรียวนั่นก็ประกบแนบไว้กับแก้มที่เย็นชืดทั้งสองข้างของนิชิโนะ เธอบ่นพึมพำอะไรบางอย่างก่อนจะคว้ามือของคนรักลากเข้าไปในห้องทันที

"ทำไมถึงไปยืนอยู่หน้าห้องล่ะ" 

เอ่ยถามคนอายุน้อยกว่าที่เอาแต่นั่งเงียบก้มมองน้ำที่กระเพื่อมไปมาตามแรงขยับ ภายในอ่างที่สามารถจุร่างกายของหญิงสาวสองคนได้อย่างพอดีนั้นพวกเรากำลังหันหน้าเข้าหาให้เข่าที่พ้นเหนือขึ้นมาได้ชนกัน ตอนที่สัมผัสกับแก้มของอีกฝ่ายก็รับรู้ได้ถึงความเย็นเฉียบ รู้สึกเป็นห่วงจนต้องรีบพาอีกฝ่ายเข้ามาเพื่อทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น

นิชิโนะไม่ตอบ สายตาเอาแต่มองไปยังกระจกที่ไม่สามารถสะท้อนอะไรออกมาได้ เม้มปากเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถามชิราอิชิออกมาอย่างแผ่วเบา

 "โกรธรึเปล่า ?"

"ให้โกรธเรื่องอะไรล่ะ ?"

"ที่อยู่ดีๆก็หายไปน่ะ" 

"อ้อ เรื่องนั้นก็โกรธอยู่หรอก" ก็เล่นไม่ตอบทั้งข้อความและไม่ยอมรับสายกันเลยนี่นา เป็นใครก็ต้องโกรธอยู่แล้ว  ถึงจะไม่เคยทะเลาะกันอย่างจริงจังเลยสักครั้ง แต่ว่าครั้งนี้สาเหตุมันเริ่มมาจากตรงไหนนั้นเธอเองก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามาเมื่ออะไรไม่เป็นดั่งใจคิด แต่ก็พอจะเข้าใจคนตรงหน้าอยู่หรอก เธอเองก็มีส่วนผิดที่คงจะรีบร้อนเกินไปหน่อย บางทีก็เผลอไปตัดสินใจแทนจนอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกลำบากใจ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาก็เลยเอาแต่วิตกกังวลจนทำอะไรไม่ถูก นึกไม่ถึงเลยว่าคนตรงหน้าจะมีอิทธิพลกับเธอขนาดนี้

"เกลียดนานะไหม ?"

"เกลียดไม่ลงหรอก" 

"แต่นานะเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้" 

ผลุบตาลงอย่างเศร้าใจ ทั้งที่ก็ทำอะไรไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของคนตรงหน้าเลยสักนิด แต่เธอก็ยังใจดีกับนิชิโนะอยู่เสมอ ก็เลยนึกเกลียดตัวเองที่ยังทำตัวไม่ดีกับอีกฝ่ายไป เอาแต่คิดอะไรลบๆออกมาให้มันคอยกัดกินหัวใจ

"งั้นฉันจะเป็นคนรักนานาเสะให้เองนะ" 

คนอายุมากกว่าใช้ปลายนิ้วเกี่ยวกับนิ้วของอีกคนก่อนจะค่อยๆเลื่อนให้มือทั้งสองประสานชิดกันอย่างพอดี กระชับให้แน่นเพื่อหวังว่ามันจะทำให้ความกังวลเหล่านั้นคลายลงไป 

แทบไม่เชื่อเลยว่าจะเผลอรักเด็กคนนี้ได้อย่างมากมายถึงเพียงนี้ เมื่อครั้งแรกที่ได้รู้จัก ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าถ้อยคำเหล่านั้นจะสามารถสร้างรอยต่อที่เชื่อมโยงระหว่างเราขึ้นมาได้ ราวกับว่าเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเธอคนนี้จะนำพาความเปลี่ยนแปลงมาให้แก่กัน และต่อจากนี้ก็อยากจะเฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงที่จะคอยหมุนผ่านไปอย่างเชื่องช้าด้วยดวงตาคู่นี้

เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มสีแดงระเรื่อของอีกฝ่าย คงอุ่นขึ้นแล้วสินะ..แล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จจะทำอะไรกันดีล่ะ

"หลังจากนี้อยากทำอะไรเหรอ ?"

""อยากเล่นเกม.."

"อือ"

"หิวด้วย.."

"อือ"

"แล้วก็...."

"แล้วก็ ?"

"อยากอยู่กับไมด้วย"

ชิราอิชิพยักหน้า ถึงจะคิดว่าตอบไม่ค่อยตรงคำถามก็เถอะ สัมผัสได้ว่าเธอไม่ได้โกหกกันหรอก แม้ตอนนี้จะยังทำหน้าหงอยๆอยู่ก็ตาม 

ใบหน้าเหงาหงอยที่เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด

ถ้าทำให้เธอยิ้มออกมาได้ก็คงจะดีสินะ ตอนนั้นก็คิดไปแบบนี้นี่นา

ยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะกระซิบเสียงที่ก้องกังวานให้เธอได้ยิน

"งั้นก็มาอยู่ด้วยกันเถอะนะ"

พอเห็นเธอยิ้ม ก็ค่อยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย

ความหวาดกลัวเหล่านั้นจะค่อยๆจางหายไปภายในสักวันหนึ่ง  

ขอแค่ยังมีเธอที่เดินเคียงข้างกันไป

เพราะอย่างนั้น...

ก็อยากจะทำให้ทุกๆวันเต็มไปด้วยเรื่องราวของฉันและเธอ

END

________________________________________________________

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :)