หลังจากตอนที่แล้วที่ฉันได้เล่าไปว่าฉันโดนเลิกจ้าง พร้อมได้เงินชดเชยมาก้อนนึงก็จริง แต่ความรู้สึกลึกๆในใจฉันมันก็ยังเฟลไม่หาย ฉันได้แต่คิดในใจซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมต้องเป็นฉันนะ ฉันดีไม่พอหรืออย่างไร
ตกเย็นวันนั้นแฟนของฉันขับรถมารับฉันถึงออฟฟิศ ด้วยอาการเหนื่อยล้าและเครียดสะสม ฉันจึงผลอยหลับไปทันทีที่ขึ้นรถ
"ถึงแล้ว" เสียงของแฟนฉันเหมือนนาฬิกาปลุก ที่ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา อาการมึนงงยังไม่จางหายไป ก่อนจะปรับสายตาให้เห็นชัดๆว่าตรงหน้าคืออะไร
เสียงคลื่น และลมทะเลที่พัดเข้ามาโดนใบหน้าของฉัน เป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ฉันหันไปมองหน้าแฟนเหมือนต้องการคำตอบกับเรื่องนี้
"เซอร์ไพรส์ไง เห็นเครียด"
ฉันสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไป ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปมองวิวทะเลพร้อมกับสูดหายใจให้เต็มปอด ที่นี่เปรียบเสมือนที่ๆฉันจะสามารถวางทุกอย่างทิ้งไว้ และไม่ต้องคิดถึงมันอีก
หลังจากกินข้าวกับเสร็จสรรพ แฟนฉันก็แวะเข้าร้านสะดวกซื้อ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์จำนวนหนึ่งถูกส่งมาทางฉัน ที่ตอนนี้นั่งอยู่บนผืนทราย สายตาฉันมองไปยังวิวทะเลเบื้องหน้า ปล่อยให้ลมทะเลหอบพัดความเครียดทุกอย่างออกไป
"บางทีชีวิตคนเรามันก็ต้องมีจุดที่ดิ่งลงเหวกับบ้างแหล่ะ แต่ไม่ว่ายังไงพี่ยังอยู่ตรงนี้เสมอ" แฟนฉันพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเลื่อนมือมากุมที่มือของฉันไว้ เราสองคนมองหน้ากัน ก่อนฉันจะหลับตาลง ความเหนื่อยล้าจากความคิดในวันนี้ถูกวางลง
"พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าเดิม เชื่อพี่"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in