ผมได้ด๊อกบวก 22/08/2009

ที่บ้านของผมเคยมีกล้องเก่าแก่โบราณอยู่ตัวหนึ่งที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ซึ่งเกือบจะถูกลืมอยู่มุมหนึ่งไปแล้วหากกัมปนาทไม่เอ่ยทักถึงเรื่องวิชาเรียนภาพถ่ายที่มหาวิทยาลัยขึ้นมาเสียก่อน  อันที่จริงบอกตามตรงว่าผมไม่เคยจะสนใจเรื่องเหล่านี้ไปมากกว่าการลงรายวิชาไปให้หน่วยกิตเต็มพอจบ หากวันนั้นถ้าจะพูดกันจริงๆผมก็คงแอบหลงรักศาสตร์การจับภาพนิ่งมาอยู่ในเฟรมเข้าแล้วอยู่อย่างเงียบๆแม้ว่าจะไม่เข้าใจมันดีนัก

แต่ก็เป็นที่น่าเสียดายที่ว่า เจ้ากล้องถ่ายรูปนั้นอายุออกจะมากเกินไปแล้วสำหรับจะหยิบออกมาใช้งาน ทำให้ทริปเที่ยวถ่ายรูปกลางคืน(ที่กัมปนาทมันกล่าวอ้าง)นั้นต้องมาจบที่ร้านแอลกอฮอล์อย่างช่วยไม่ได้

ผมไม่มีคนรออยู่ที่บ้าน  อย่างไรก็ดีคงไม่จำเป็นจะต้องรีบร้อนนักในคืนวันศุกร์  ดังนั้นเมื่อรถเมล์ไม่ปรับอากาศคันเดิมวิ่งผ่านมาผมจึงกระโดดขึ้นรถอย่างอ้อยอิ่ง  เลือกที่นั่งเดี่ยวติดริมหน้าต่างตามวิสัยก่อนจะพาหัวใจเหนื่อยล้าประจำวันล่องลอยไปบนถนนโล่งร้างของเวลาเริ่มวันใหม่
หัวสมองของผมโล่งอยู่พักหนึ่งทีเดียว ก่อนที่บรรยากาศคุ้นเคยรายทางนั้นจะเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง   แสงไฟจากโคมริมถนนส่องสว่างต้องคอนกรีตเป็นสีส้ม ไฟท้ายของรถเก๋งบางคันวิ่งผ่านด้านข้างไปอย่างเร็วๆรวมถึงแสงนีออนที่ลอดผ่านกระจกของตึกสูงลงมายังใจกลางเมืองอันพลุกพล่าน ผทนึกถึงบทเรียนในคลาสอีกครั้ง แต่มันก็คงจะเปล่าประโยชน์ที่จะพยายามปลุกกล้องคุณปู่ให้ตื่นเป็นรอบที่หมื่นล้าน ดังนั้นผมจึงล้วงมือถือรุ่นที่ผมภูมิใจนักหนาว่ามันถ่ายรูปได้ออกจากกระเป๋ากางเกงด้านขวา เล็งมันไปยังนอกหน้าต่าง ก่อนตัดสินใจกดจับภาพของโคมไฟเหงาหงอยอันนั้นอย่างเร็วๆ

เป็นดังที่คาด เมื่อรูชัตเตอร์นั้นปิดไม่เร็วพอ ภาพที่ได้ก็ยังคงเป็นเพียงเส้นแสงไฟพร่ามัวในความมืด ผมจ้องมองรูปภาพนั้นในจอมอนิเตอร์อยู่สักพัก ก่อนจะเล็งเห็นว่ามันช่างเป็นภาพที่เงียบเหงาเสียเหลือเกิน

ใครกันนะที่บอกว่ากรุงเทพมหานครนั้นไม่เคยหลับใหลแม้ในเวลากลางคืน แต่ในความคิดของผม มันกลับเป็นเมืองที่ตายอย่างสนิทโดยสิ้นเชิง ในเวลาที่แสงอาทิตย์หมดลง แม้ในเวลาที่มีรถยนต์เนืองแน่นในเวลาเร่งด่วนตอนเย็นที่สีลมหรือตอนที่มีคนเดินพลุกพล่านอยู่ในกลางเมืองสถานที่เหล่านั้นก็ยังดูเหมือนหุ่นยนต์เก่าๆที่ยังคงทำงานไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจใคร ไม่มีอะไรหรือสิ่งใดที่ปฏิสัมพันธ์ต่อกัน รถยนต์ไม่ได้คุยกับตัวเลขดิจิตอลที่ไฟแดง พนักงานบริษัทก็คุยกับเครื่องใช้ไฟฟ้า แม้ว่าที่ปลายสายนั้นจะติดต่ออยู่กับใครก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องรู้ แม้ในขณะที่รถเมล์มีผู้คนนั่งเบียดเสียดชนิดหายใจรดกันอย่างน่าเสียวไส้ ผมก็กล้าเอาหัวเป็นประกันว่าไม่มีสิ่งใดที่เชื่อมต่อระหว่างเรา

เมืองนั้นตายแล้ว ตายอย่างสนิทจริงๆ สิ่งที่ตาเราเห็นว่ามันยังเคลื่อนไหวนั้นไมได้บ่งบอกว่านั่นคือสิ่งมีชีวิต ผมคิดเสมอๆทุกครั้งที่นั่งรอเวลาให้รถเมล์นั้นพาผมกลับบ้าน ว่าเจ้าถนนนั้นช่างดูเหงาหงอยแห้งแล้ง และน่าสงสารดวงไฟนั้นก็ติดบ้างไม่ติดบ้างตามรายทาง และแต่ละดวงก็มีหน้าตาไม่ต่างกันมันไม่ได้ทำให้ผมนึกจดจำเสาต้นใดเป็นพิเศษ

ก็เหมือนกับคนกรุง เราใส่หน้ากากกันตลอดเวลาโดยที่ผมไม่รู้สึกตัวว่าผมเองก็เป็นเช่นนั้น และเราจะถอดมันออกเพียงต่อหน้ากลุ่มคนบางกลุ่มเท่านั้นเอง มากไปกว่านั้น หน้ากากอาจจะยังมีหลายแบบหรือหลายชั้น ที่เราเลือกใช้ไปตามสถานการณ์อีกด้วย นั่นหรือเปล่า ที่ทำให้คนเรากีดกันตัวเองออกจากสิ่งอื่นด้วยความตั้งใจของตัวเองผมเองก็ขอสารภาพอย่างจริงใจว่าเป็นเช่นนั้น แถมอาจจะยังมากกว่าคนอื่นเสียด้วย หน้ากากของผมหนาเตอะที่ลอกเท่าไหร่ก็ไม่หมด จนท้ายที่สุดแล้วตัวผมเองก็ยังสับสนว่าอันไหนกันแน่ที่เป็นของจริง

จากคนสู่คน จากคนสู่สิ่งของ เมืองของเราก็เริ่มตายลงทีละนิดๆ เมืองที่หลับใหล นั้นต่างจากเมืองที่ไม่มีชีวิต เพราะอย่างน้อยเวลาที่คนเราหลับเราก็ยังหายใจ บางทีเมืองอาจจะไม่ได้ตายก็ได้สำหรับบุคคลกลุ่มหนึ่ง แต่อาจจะตายแล้วสำหรับคนอีกกลุ่มหนึ่ง มันก็ขึ้นกับมุมมองของคน ขึ้นกับหน้ากากของตัวเอง ขึ้นกับว่าเราจะคิดให้มันเป็นอย่างไร

รถเมล์สายนั้นวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนเกือบจะสุดสายผมก็พลันนึกได้ว่ายังไม่มีรูปภาพของกลางคืนที่ดีพอจะนำไปส่งในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ บางทีผมอาจจะขอรูปเหลือๆจากกัมปนาทสักใบ หากก่อนที่จะได้ทันกดเบอร์ของเพื่อนแสนรักลงไปนั้นภาพของรูปถ่ายพร่ามัวและทุเรศอย่างสุดแสนนั้นก็ยังคงปรากฏอยู่ที่จอมอนิเตอร์ในมือถือของผมอยู่ ผมยกมันขึ้น เพ่งมองอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำอีก พลันรอยยิ้มก็ถูกจุดขึ้นบนมุมปาก ผมตัดสินใจกดบันทึก และคิดว่าเจ้าโคมไฟแสนเหงาดวงนี้แหละที่จะถูกส่งไปแลกกับคะแนนของผมในชั่วโมงถัดไป