ถ้ายาสลบยังไม่ออกฤทธิ์เต็มที่แล้วหมอเริ่มผ่าจะทำไง? ถ้าระหว่างผ่ามีภาวะแทรกซ้อนจะทำไง? ถ้าฉันไม่ฟื้นขึ้นมาละ?!

วันที่ 16 มีนาคมเป็นวันศุกร์ ฉันรีบทำงานจนเสร็จเพื่อกลับบ้านไปเตรียมข้าวของเข้าแอดมิทที่โรงพยาบาล ฉันต้องเข้าพักคืนนี้ เพื่อเตรียมผ่าตัดในวันรุ่งขึ้นตอน 9 โมง

คุณแม่และพี่ชายไปโรงพยาบาลกับฉันเหมือนเดิม หลังรายงานตัว ฉันต้องตรวจความดัน เอ็กซเรย์ และตรวจคลื่นหัวใจก่อนเข้าห้องพัก ที่โรงพยาบาลนี้มีแต่ห้องพักเดี่ยว ซึ่งก็ดีต่อการพักฟื้นและสะดวกสำหรับคนเฝ้าไข้ (ซึ่งก็คือคุณแม่) ด้วย พยาบาลนำชุดคนไข้มาให้เปลี่ยน หลังจากนั้นก็บอกฉันว่าต้องเจาะเลือด

หลังเตรียมการทุกอย่างเสร็จ พยาบาลบอกฉันให้พักผ่อนให้เต็มที่แล้วพรุ่งนี้เช้าจะเอารถเข็นมารับ พี่ชายของฉันก็กลับบ้านไปก่อนมาใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น คุณแม่นอนบนเตียง/โซฟาคนเฝ้าไข้

พรุ่งนี้แล้วสินะ…


17 มีนาคม 2561
หนึ่งเดือนหลังจากวันแรกที่ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจก้อนแปลกๆที่คอของฉัน ก็ถึงวันผ่าตัดครั้งแรกในชีวิต ตารางการผ่าคือ 9 โมงเช้า แต่พยาบาลมารับตั้งแต่ 8 โมงเพื่อพาไปเตรียมตัวที่ห้องผ่าตัด ฉันเปลี่ยนจากชุดคนไข้เป็นชุดผ่าตัด ใส่หมวกรวบผม แล้วนั่งขึ้นบนเก้าอี้เข็นที่พยาบาลเตรียมมา

ในตอนนั้น ความกังวลในใจพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ฉันต้องผ่าตัดแล้ว! ฉันต้องผ่าตัดแล้ว!!

ห้องผ่าตัดที่นี่ไม่ได้ต่างจากห้องที่ฉันเข้าตอนเจาะชิ้นเนื้อเท่าไร อุปกรณ์อาจจะเยอะกว่า แต่ฉันก็ไม่รู้หรอก พยาบาลและผู้ช่วยหมอทุกคนใจดีมาก พยายามให้ฉันรู้สึกสบายกายและสบายใจที่สุดบนเตียง ฉันยังกลัวเรื่องยาสลบอยู่นิดหน่อย เพื่อนที่เคยผ่าตัดของฉันเคยบอกว่าพอเจอยาสลบ เราก็จะไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย รู้ตัวอีกที่ก็ผ่าเสร็จแล้ว แต่การที่จะหลับสนิททั้งๆที่ไม่ได้ง่วง เป็นอะไรที่ฉันยังไม่สามารถจินตนาการว่าจะทำได้

แล้วฉันก็รู้สึกตัว! 

“ตอนนี้ทานได้นิดเดียวนะคะ” แล้วฉันก็รู้สึกถึงหยดน้ำ 3-4 หยดบนริมฝีปาก ถึงจะน้อยเกินกว่าที่จะทำให้หายกระหายได้ แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษสุด คนที่ติดอยู่ในทะเลทรายแล้วฝนตกลงมาคงรู้สึกแบบนี้สินะ!