เป็นการเกริ่นนำที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ความรุ่มรวยอารมณ์ ความอ่อนไหวอย่างที่นักอ่านอย่างฉันฉงนสงสัย เพราะไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง คุณนิ้วกลมเล่าถึงกลางดึกคืนหนึ่ง ที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด หากเป็นฉัน ก็คงทำเพียงแค่กระชับผ้าห่มให้แน่นเข้า และพยายามหลับต่อไป เพื่อสู้กับวันพรุ่งนี้ หากแต่คุณนิ้วกลม กลับสะดุ้งตื่น และรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง พลังงาน? อารมณ์? ความเงียบ? อะไรบางอย่างที่ทำให้ค่ำคืนนั้น เขารู้สึกถึงโลกและจักรวาลได้ชัดเจนขึ้น แม้จะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำก็ตามแต่ ฉันเองพออ่านไปก็รู้สึกเข้าไม่ถึงขึ้นมานิดๆ แต่ก็ชอบปริมาณความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในบทเล็กๆบทนี้นัก เพราะมันเต็มไปด้วย อารมณ์ พลัง และคำถามบางอย่าง ที่ฉันเองก็ตอบคำถามนั้นไม่ได้

จริงๆแล้วในวันที่ 1 มีบทย่อยๆเล็กๆมากมายแทรกอยู่ หากแต่จะให้เขียนหมดนั่น ฉันคงอ่านหนังสือเล่มนี้จบปีหน้าพอดีล่ะ ส่วนที่ประทับใจของวันที่ 1 อยู่ในบทย่อยที่ชื่อว่า "Idontknow" เป็นตอนที่เกริ่นถึงสภาพแวดล้อม ชีวิตประจำวันในเมืองกาฐมาณฑุ ขยะ ฝุ่นผง ผู้คน การจราจร ความไร้ระเบียบโดยสิ้นเชิง ที่แค่จินตนาการก็อยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากเสียแล้ว แต่คุณนิ้วกลมกลับค่อยๆบรรยายถึงการค่อยๆปรับตัว ปรับใจไปกับเมืองกาฐมัณฑุ เสียงเพลงท้องถิ่น กลิ่นอายของเมือง ทำให้บรรยากาศของเมืองเปลี่ยนแปลงตัวของเขา ให้กลืนไปกับเมือง ผ่อนคลายจาก "ระเบียบ" ที่ยึดถือมากไป ในพาร์ทนี้ มันทำให้เรารู้สึกอย่างหนึ่งก็คือ "เราไม่ควรเอาบรรทัดฐานของเรา ไปบังคับให้คนอื่นเป็นอย่างที่เราต้องการ" พออ่านถึงความสับสนวุ่นวายในเมืองแล้ว ก็แปลกใจดีที่พวกเขาอยู่กันได้ ไม่มีใครโมโหจนกระทั่งจะชักปืนมายิงกันตาย ดักไว้ก่อนละกัน ไม่ได้จะบอกให้ไม่ปฏิบัติตามกฎหมายนะ เป็นพลเมืองของประเทศก็ต้องปฏิบัติตามกฏหมายให้ถูกต้องเข้าไว้ เพียงแต่อันนี้พอเราเปลี่ยนไปยังสังคมอื่น เราก็ต้องใช้ชีวิตตามกฏของสังคมนั้น อะไรประมาณนี้น่ะนะ แล้วอีกส่วนหนึ่งของบท ก็จะเป็นเรื่องของร้านร้านหนึ่ง ซึ่งคุณนิ้วกลมไปขอรหัสไวไฟ แล้วพนักงานดันตอบว่า "Idontknow" ซึ่งจริงๆแล้ว "Idontknow" ก็คือรหัส หรือว่าคำตอบนั่นเองน่ะแหละ ในส่วนนี้คุณนิ้วกลมพูดถึงเรื่อง อนาคต และจะเป็นอย่างไร หากเรามี Password ที่ทำให้เราเข้าไปดูอนาคตได้ หากแต่ชีวิตก็เท่านี้ เมื่อไม่รู้ ก็ยอมรับกับตัวเองอย่างซื่อสัตย์ต่อตนเองว่า "ไม่รู้" ปล่อยให้เวลาเป็นตัวให้คำตอบ ให้เวลาตัวเองได้คิด ได้ทบทวน คำตอบจะปรากฏออกมาเอง 

สำหรับวันนี้คงจะพอแค่นี้ อ่านไปได้ 11 หน้า แต่เป็น 11 หน้าที่รุ่มรวยไปด้วยอารมณ์ ความคิดบางอย่าง ที่ชวนให้ถกเถียงและเอ่ยถึง เสียจนอยากจะพิมพ์อีกเยอะๆ แต่ก็ขี้เกียจเสียแล้ว 

หวังว่าจะไม่ขี้เกียจจนเลิก Challenge ไปเสียก่อน 

ไว้พบกันพรุ่งนี้ค่ะ

YEONWAYS

28/11/19