เรื่องที่จะเล่าในตอนนี้คือเรื่องของซิลเวีย ริเวร่า ที่มีชื่อให้เห็นมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว เธอเป็นนักกิจกรรมแล้วเป็นอีกคนที่ได้รับการจดจำและรำลึกถึง นอกจากความทุ่มเทที่มีให้กับการเรียกร้องสิทธิให้คนข้ามเพศ และคนยากไร้แล้ว ตัวตนและเรื่องราวความรักของเธอก็น่าสนใจเช่นกัน
เนื่องจากรายละเอียดหลายส่วนจะทับซ้อนกันกับเรื่องของมาร์ชาร์ที่เล่าไปแล้ว เลยจะขอเล่าแบบย่อ ๆ ในส่วนนั้นนะคะ
เรย์ ริเวร่า (Ray Rivera) เป็นชาวลาตินาอเมริกัน มีเชื้อสายจากทั้งเปอร์โตริโกและเวเนซุเอลา แต่เกิดและเติบโตในนิวยอร์กซิตี้ เป็นนักสิทธิมนุษยชน นักกิจกรรม และนักเคลื่อนไหว
โฆเซ่ ริเวร่า ( José Rivera) พ่อของเธอทิ้งเธอตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่ออายุ 3 ขวบ แม่ของเธอฆ่าตัวตาย และพยายามจะหลอกฆ่าริเวราด้วย แต่ริเวร่ารอดมาได้ ในขณะแม่เสียชีวิต
คุณยายชาวเวเนซุเอล่ารับเลี้ยงเธอไว้ แต่ไม่ค่อยจะชอบใจกับพฤติกรรมออกสาวของเธอเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะเมื่อเธอเร่ิมแต่งหน้า วันหนึ่งคุณยายไม่สบาย เธอจึงฝากริเวร่าไว้กับบ้านคาทอลิกรับเลี้ยงเด็กผู้ชาย แต่พอคุณยายหายจากอาการป่วย เธอก็ไม่ไปรับริเวร่ากลับ จนแม่ชีที่นั่นต้องขอให้เธอคิดดี ๆ อีกที
หลังจากนั้นเป็นต้นมา ริเวร่าก็ถูกส่งไปอยู่กับคนนู้นบ้างคนนี้บ้างสลับกันไป หนึ่งในคนที่ดูแลเธอคนหนึ่งคือเพื่อนชาวโคลัมเบียที่ยายเธอเคยช่วยเหลือไว้ตอนอพยพ ชื่อ อลิซา
ริเวร่าอยู่ในความดูแลของอลิซาอยู่พักใหญ่
อลิซาจะใจดีก็ต่อเมื่อริเวร่าทำงานที่ได้รับมอบหมายจำนวนมากเสร็จทั้งหมด แต่บ่อยครั้งที่อลิซาก็ตบตีริเวร่าโดยไม่มีเหตุผล เมื่อริเวร่าอายุสิบขวบ อลิซาพยายามล่วงละเมิดทางเพศริเวร่า และเมื่อริเวร่าไม่ยินยอม ก็ถูกทำร้ายร่างกาย
ริเวร่ามีความสัมพันธ์ทางเพศกับญาติที่อายุ 14 ปี โดยข้อมูลไม่ชัดเจนว่าเธอเต็มใจหรือเป็นการข่มขืน เธอมักจะถูกทำร้ายจากผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนบ้านด้วย เป็นช่วงนี้ด้วยเช่นกันที่ทั้งเพื่อนบ้านและยายของเธอเริ่มสงสัยว่าเธอน่าจะเป็นเกย์
ปี 1961** อายุประมาณ 10-11 ปี ริเวร่าหนีออกจากบ้าน ไปใช้ชีวิตบนถนนแบบคนไร้บ้านและทำงานเป็นโสเภณี เธอพบกับ แกรี่ หนุ่มที่เธอหลงรักและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันถึงเจ็ดปี ระหว่างนั้นก็ใช้ยาเสพติดด้วยกันและขายบริการทางเพศยังชีพอยู่บนถนนสายที่ 42 ในนิวย์อร์กซิตี้
ระหว่างนั้นเธอก็ได้รู้จักกับแดรกควีนหลายคน และแดรกควีนในระแวกนั้นเป็นคนตั้งช่ื่อซิลเวียให้เธอ เธอจึงเป็น ซิลเวีย ริเวร่า (Sylvia Rivera) มาจนถึงทุกวันนี้
"I left home at age 10 in 1961. I hustled on 42nd Street. The early 60s was not a good time for drag queens, effeminate boys or boys that wore makeup like we did. Back then we were beat up by the police, by everybody. I didn't really come out as a drag queen until the late 60s. when drag queens were arrested, what degradation there was. I remember the first time I got arrested, I wasn't even in full drag. I was walking down the street and the cops just snatched me ... "
"ฉันจากบ้านมาในวัย10 ปี เมื่อปี 1961 รีบมุ่งหน้าไปถนนสายที่ 42 ช่วงต้นทศวรรษ 60 ไม่ใช่ยุคสมัยที่ดีอะไรสำหรับแดรกควีน ผู้ชายที่ทำตัวเหมือนผู้หญิง หรือผู้ชายที่แต่งหน้าทาปากอย่างเรา ๆ ตอนนั้นเราถูกตำรวจทำร้าย ถูกทุกคนทำร้าย ฉันไม่ได้เปิดเผยตัวตนในฐานะแดรกควีนจนกระทั่งปลายยุค 60
เวลาที่แดรกควีนถูกจับ มันเป็นอะไรที่อับอายเสื่อมเสีย ฉันจำครั้งแรกที่ถูกจับได้ ฉันไม่ได้แต่งตัวเป็นแดรกด้วยซ้ำ แค่กำลังเดินอยู่บนถนน แล้วตำรวจก็กระชากฉันออกไป..."
เนื้อหาส่วนที่ละเอียดอ่อนหรืออาจสะเทือนใจจะปิดเอาไว้นะคะ ถ้าอยากอ่านสามารถลากคลุมได้ด้านล่าง โดยจะอ่านหรือไม่อ่านก็เข้าใจเรื่องภาพรวมได้เหมือนกันค่ะ
[ "...We always felt that the police were the real enemy. We expected nothing better than to be treated like we were animals-and we were.
We were stuck in a bullpen like a bunch of freaks. We were disrespected. A lot of us were beaten up and raped.
When I ended up going to jail, to do 90 days, they tried to rape me..."
"เรารู้สึกอยู่เสมอว่าตำรวจเป็นศัตรู รู้อยู่แล้วว่าจะได้รับการปฎิบัติเยี่ยงสัตว์ แล้วเราก็ได้รับการปฎิบัติแบบนั้นจริง ๆ เราติดอยู่ในคอกเหมือนตัวประหลาด ถูกเหยียดหยาม ทุบตีและข่มขืน เมื่อฉันติดคุกอยู่ 90 วัน พวกเขาพยายามข่มขืนฉัน ... " ]
ต่อจากนี้จะเรียกด้วยชื่อ ซิลเวีย นะคะ
"(เชลซี) ถามฉันว่าเราเป็นแฟนกันหรือเปล่า ฉันก็เลยไปถามเธอ... วันนั้นฉันกำลังทำงานอยู่แล้วเธอ(ซิลเวีย)ก็เดินเข้ามาแล้วพูดกับฉันว่า 'อืม ฉันก็คิดเรื่องนี้อยู่ทั้งวันเลย'... "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in