ขม - Her diary

ขีดความเจ็บปวดของคนเราคือเท่าไร?

เจ็บในเรื่องที่เคยผ่านมาแล้ว แต่ไม่เคยชินมันสักครั้ง
ความเจ็บปวดที่คล้ายเป็นเรื่องบังเอิญ ควบคุมไม่ได้ เหมือนเหวหนึ่งที่ต้องกระโดดข้ามไป ทว่าคุณไม่มีสิ่งใดให้ห้อยโหนโยนตัว...

มีเพียงกิ่งไม้หนามแหลมที่ถูกพันด้วยกระแสไฟฟ้าพาดผ่านช่วงชีวิตขณะนั้นของคุณ ราวกับบังคับให้คุณต้องใช้มัน จับ มืือต่อมือ พยุงตัว ผลักตัวเองขึ้นไปยังอีกฝั่งของหน้าผา

มันเจ็บ.. แม้ว่าขณะที่คุณรู้สึกเจ็บกับรอยถลอกทางกายเพราะความหุนหันซุ่มซ่าม ยังเทียบไม่ได้กับแผลในใจที่ค่อยๆ กินพื้นที่ขึ้น มือของคุณไม่สามารถควบคุมได้ นิ้วของคุณไม่สามารถลูบ ถู ปัด ให้ความอบอุ่น ลดระคายเคืองเหมือนกับรอยถลอกนั้นบนหัวเข่า มันอาจทิ้งความฟกช้ำ แต่วิทยาการทางการแพทย์ก็ช่วยให้มันหายได้

ทว่าบาดแผลข้างใน ตรงไหนสักแห่งข้างในตัวคุณ กำลังกรีดลึกและบ่มเพาะหนอนขึ้นมาเรื่ิอยๆ ไม่มีวันจางหายไปจากความทรงจำ

พร้อมก่อตัวขึ้นดั่งพายุฤดูร้อนและหอบเอาความปลอดภัยทั้งหมดของคุณไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งบนโลก

นั่นคือสิ่งที่คุณควบคุมไม่ได้ และจนตรอก
ในดินแดนเปลี่ยวร้างที่มิอาจหลีกเลี่ยง คุณจำได้ว่าเคยมีความสุข คุณชอบเซาะหาร่องรอยความหวานครั้งเก่าก่อน.. ที่ไม่ว่านึกถึงคราไหน หัวใจก็พองโตเสมอ

ความชื่นชมและความโกรธเกลียดในตัวใครคนนั้นมีมากเท่ากัน

คุณโง่พอที่จะผรุสวาทออกมาด้วย แม้จะรู้อยู่ในส่วนลึกว่าอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล หากเหตุผลบางอย่างนั้น.. ใครหน้าไหนมีส่วนเกี่ยวข้องในผลประโยชน์ของมันบ้างล่ะ? สิ่งมีชีวิตที่กำลังมาร่วมแบกรับความทุกข์อย่างคุณในห้วงขณะนั้นมีใครบ้าง?

คุณแค่อยากให้มีสิ่งที่ดีเข้ามาบ้าง
คุณแค่อยากออกไปจากสถานการณ์แบบนั้น
คุณตัดพ้อ
คุณอ้อนวอนต่ออนาคตที่กำลังดำเนินไป หลังโบกมือลาทุกความเชื่อไปแล้วสิ้น

อยากจะหยุดความเลวร้ายซ้ำซาก
ชีวิตคุณยากมาเสมอจนชิน แต่บางสิ่งมันเรื้อรังทวีคูณและบั่นทอนเกินกว่าจะทน

คุณแข็งแกร่ง แต่มาเสียน้ำตาให้มันเพียงเรื่องเดียว อัตโนมัติราวใส่ถ่านหนึ่งก้อนลงไปที่ด้านหลังนาฬิกาแขวนผนังเพื่อให้กลไกทำงาน

ยามเสียงบ่งสัญญาณ
เข็มเหล่านั้นย่อมเดินต่อไป
.
.

คุณใช้การเปรียบเทียบ คุณใช้สรรพนามว่า “คุณ”
ยังไม่อาจยอมรับ และโหยหาคนที่จะช่วยบรรเทา

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น