"เธอเคยคิดถึงความสัมพันธ์ครั้งต่อไปบ้างไหม" เสียงของเขาดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ และเสียงเพลงที่เปิดคลอเอาไว้ขณะที่เราต่างกำลังอ่านหนังสือกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

วันนี้เป็นวันหยุด ที่เรามักใช้เวลาว่างร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือ เดินเล่น หรือไปไหนมาไหนด้วยกัน บางครั้งก็ไปต่างจังหวัด นั่งเล่นรับลมทะเล หรือลงแช่น้ำตก

"ความสัมพันธ์แนวไหนล่ะที่เธอหมายถึง?" มันน่าสงสัย ที่จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา

"นั่นสินะ คนเรามันจะมีความสัมพันธ์กันแบบไหนบ้าง"

"พูดให้มันชัดๆ สิ อย่าอ้อมไปอ้อมมา"

"อืม ... มันคงไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนหรอกน่า อารมณ์โรแมนติก แฟน คู่รัก อะไรทำนองนี้มากกว่า เธอคิดว่ายังไง" 

"ไม่รู้จะคิดทำไมมากกว่า อะไรๆ ต่างก็เกิดขึ้นเพื่อดับลง รักแล้วก็เลิก เข้ามาออกไป ไม่เบื่อหรอ"

"อันนี้คือเธอเบื่อหรือว่าแค่ไม่อยากคิด" เขาปิดหนังสือเล่มหนาลง จับมันเข้าชั้นหนังสือข้างตัวแล้วลุกขึ้นเข้าห้องครัว

"ก็...ทั้งสองอย่างนั่นแหละ แล้วถามไปทำไมกัน?" 

"อยากรู้เฉยๆ น่ะ" เขาโผล่หัวออกมาจากห้องครัวทางประตู เหมือนจะยังคงทำอะไรสักอย่างในนั้น

"อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้นึกว่าจะรู้แล้วซะอีก" คำตอบของเขานี่มันน่าตีจริงๆ และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวด้วยว่าคำตอบของเขาเป็นคำตอบที่น่าโดนดุ

"ก็เพราะอยู่ด้วยกันมาขนาดนี้นี่แหละ ถึงได้ถาม" เขาไม่ตอบเปล่าๆ ครั้งนี้มีขนมปังปิ้งยื่นมาให้ตรงหน้า อาจจะเป็นการขอโทษที่ตอบคำถามของฉันแบบนั้น หรือแค่กลัวโดนฉันดุ แต่ฉันคิดว่าอย่างหลังมากกว่า "กินปังปิ้งเร็ว จะได้อารมณ์ดี ไม่คิ้วขมวดแบบนี้" เขาชอบแกล้งฉันอยู่อย่างนี้เสมอ กวนจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว

"นี่กี่โมงแล้วนะ"

"คิดว่าสี่โมงครึ่งนะ" เขาบอก แต่เขายังไม่ได้ดูแม้กระทั่งนาฬิกาเลย "ไม่สิ ห้าโมงกว่าแล้ว ... ดูฟ้ายังสว่างอยู่เลยนะนั่น" นี่แหละเขา ฉันออกจะชินซะแล้วล่ะ

อันที่จริง บรรยากาศด้านนอกก็ชวนให้รู้สึกเหมือนช่วงสี่โมง อยู่เหมือนกัน แสงแดดยังคงแรงและส่องเข้ามาภายในห้องเล็กๆ นี่ แม้ความเป็นจริง มันจะห้าโมงกว่าแล้วก็ตาม 

"ขนมปังของเธอไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากช่วยให้หิวมากกว่าเดิมเนี่ย" ฉันได้แต่ส่งสายตาคาดโทษไปหาเขา ส่วนเขาก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ กลับมา

"หิวแล้วก็ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวช้ากว่านี้คนจะเยอะนะ" เขาดูรีบเหลือเกิน น่าจะหิวมากกว่าฉันแน่ๆ ว่าแล้วเขาก็ลากฉันออกจากห้องออกไปหาร้านนั่ง

"ถ้าคนเยอะก็ไม่รอแล้ว สั่งเข้ามากินเลยไม่ง่ายกว่าหรอ"

"ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากกินอะไร"

"อะไรก็ได้ เอาแบบเร็วๆ เพราะหิวแล้ว"

"งั้นไปร้านประจำกันก็ได้ ตอนนี้คนน่าจะยังน้อยอยู่"

"โอเค อย่าให้ร้านปิดก็แล้วกัน" ฉันก็ยังไม่วายคาดโทษเขาอยู่ดี

"ระวังเถอะ พูดแบบนี้แล้วร้านจะปิด"

เราต่างเดินไปและเถียงกันไปตลอดทางจนกระทั่งถึงร้าน แหงล่ะ ก็เขาไม่ยอมฉันเลยนี่นา กวนอยู่ตลอดเวลา ทั้งน้ำเสียง ทั้งหน้าตา ทั้งคำพูด แต่เขาก็ทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลาเหมือนกัน 

บางครั้งฉันก็คิดว่าความสัมพันธ์แบบฉันกับอาหารมันก็คงจะดี หิวเมื่อไหร่ก็กิน  มันอาจจะเป็นอะไรที่มั่นคงสุดแล้ว ไม่เรียกร้องว่าเธอจะต้องกินฉันนะ หรือไม่ผูกมัดว่าเราจะต้องกินอาหารครบสามมื้อเท่านั้น แต่ถ้าเราขาดอาหารไป มันก็คงทำให้แย่อยู่เหมือนกัน เพราะงั้น การมีอาหารอยู่กับตัวบ้างไม่มากก็น้อย ก็ทำให้ฉันอุ่นใจ หากฉันหิวเมื่อไหร่ ก็ค่อยไปหยิบมากิน

และนั่นก็อาจจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉัน ไม่ได้อยู่ในสถานะอย่างคนรัก หรืออะไรทำนองนั้น เราเพียงเจอกันในยามว่าง อยู่ด้วยกันเงียบๆ อยากคุยก็คุย อยากเล่นด้วยกันก็เล่น ไม่เรียกร้องหาความสัมพันธ์ หรือเรียกร้องหากันและกัน แค่รู้ว่ามีกันอยู่ข้างๆ ก็สบายใจและอุ่นใจ บางทีเท่านี้ก็คงเพียงพอ