สายลมพัดผ่านท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน แสงไฟตามอาคารบ้านเรือนทยอยปิดกันไป
เขายืนอยู่ริมระเบียงชั้นบนสุดของอาคารหนึ่ง พร้อมกับกล่องใหญ่ รูปทรงคล้ายกับตู้ตำรวจสีฟ้า
เขาหลับตาฟังเสียงต่างๆ ที่วนเวียนอยู่รอบตัว
เสียงต่างๆ ที่เขาเคยได้ยิน
เสียงต่างๆ ที่เขาเคยสัมผัส
...
เขา กำลังคิดอะไร
เขา กำลังคิดถึงอะไร
ในความคิดของชายแก่ หลายๆ คนอาจจินตนาการไปถึงบ้านสุขสันต์ อบอุ่น มีเสียงเพลง มีความสุข
แต่ในตอนนี้ ทุกๆ อย่างของเขา กำลังว่างเปล่า
สายตาที่เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล กลับไม่มีจุดรวมสายตา
เขากำลังคิดถึงอะไร
...
ชีวิตที่ผ่านการเดินทางมาหลายร้อยปี
ความเหนื่อยยากในการข้ามผ่าน
เขามองเห็นทุกๆ อย่างกำลังเปลี่ยนไป ทีละเล็ก ทีละน้อย
จากคนที่เคยมั่นใจในหลายๆ สิ่ง
กลับต้องพยายาม แสร้งทำเป็นมั่นใจ
เขาเห็นถึงความสูญเสียในหลายๆ อย่าง
และเขาอยู่ในวาระนั้น
เมื่อคนที่เขาปกป้องสุดหัวใจ ไม่ได้อยู่ ณ ตรงนี้ ไม่ได้อยู่ข้างๆ เขาอีกแล้ว
...
เขายังคงอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำ ที่มีทั้งตัวเขา และเธออยู่ข้างๆ ออกเดินทางไปด้วยกัน
เธอทำให้เขารู้จักการกอดที่อ่อนโยน
จากที่เขาไม่เคยชอบ
แต่ทุกวันนี้ เขากลับต้องการมัน จากเธอ
ทุกๆ สัมผัสของเธอ เขายังจำมันได้
...
ทุุกวันนี้ เขาเหมือนคนหลงทาง
เหมือนมีบางอย่างหล่นหายไปจากชีวิต จากความทรงจำ
เขาออกเดินทางไปอย่างไร้จุดหมาย
เจอสิ่งใดน่าสนใจ เขาก็จะไป
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดคิดถึงได้เลย
เธอชอบออกเดินทางกับเขา เพราะมันคือสิ่งที่น่ามหัศจรรย์
เวลาที่เธอยิ้มให้เขา ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร นั่นคือความอบอุ่นที่เขาได้รับกลับมา
เพียงแต่ว่า
วันนี้ ไม่มีแล้ว
เขาอยากที่จะเดินทางย้อนกลับไปเฝ้าดูเธอ
แต่หลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างไม่เป็นใจ ทำให้เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้
...
ในช่วงเวลาที่ตกอยู่ในอันตราย
เขาและเธอต่างเติมกำลังใจให้แก่กัน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธอ คือคนที่เขาปกป้องด้วยชีวิต
เขาจะไม่ยอมให้เกิดอันตรายใดๆ ขึ้นกับเธอ
แต่กระนั้น
ในวันนั้น
เขายังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
วันแล้ว วันเล่า
ผ่านไปนานเท่าใด เธอก็ยังอยู่กับเขาเสมอ
...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in