เช้าวันเสาร์สดใส แสงอาทิตย์สาดเข้ามาผ่านช่องกระจก สายลมพัดเย็นสบาย 

มันควรจะเป็นวันที่ได้พักผ่อนนะ

แต่ไม่เลย 

เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงที่คุ้นเคย พร้อมกับเสียงเปิดประตูดังลั่น

"คลาร่า! พร้อมรึยัง"

เสียงนี้ดังขึ้นมาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นวันหยุด หรือวันธรรมดา วันที่เงียบเหงา หรือวันที่วุ่นวาย 

เป็นเรื่องธรรมดาแล้วล่ะ

"วันนี้จะไปไหน"

"ผมจะพาคุณไปดูรูปวาดที่ผมชอบที่สุด"

"ที่ไหน"

"..." เขาไม่ตอบ ทำแต่เพียงสีหน้าที่เว้าวอนให้เธอไปกับเขาด้วย

"ด็อคเตอร์"

"มาเถอะน่าคลาร่า รับรองว่าคุณต้องชอบแน่ๆ"

"อีกแล้วนะด็อคเตอร์"

"ว่าไง มารึเปล่า" ชายแก่เดินไปเปิดประตูทาร์ดิสรอ

เธอได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็เดินตามเขาเข้าไปในตู้ฟ้านั้น

"คลาร่า" เขาเรียกชื่อของเธอขึ้นระหว่างการเดินทาง

"คะ"

"ชื่อเต็มๆ คือ คลาร่า ออสวิน ออสวอลด์ (Clara Oswin Oswald) ใช่มั้ย"

"คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

"ผมแค่อยากจะจดจำคุณเอาไว้อย่างดีเท่านั้นเอง"

"ด็อคเตอร์ คุณโอเคมั้ยเนี่ย"

"โอเคสิ"

แต่สีหน้าของเขาไม่ได้บ่งบอกอย่างที่เขาพูด

"ด็อคเตอร์ ฉันว่าคุณไม่โอเคจริงๆ นะ"

"ว่ายังไงนะ" เขาละจากภวังค์ทันที่ที่ได้ยินเสียงของเธอ

"คุณนั่งมองฉันมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ" 

ถ้าเป็นคนอื่น คงทำให้เธอกลัวอย่างแน่นอน แต่คนที่จ้องมองเธอกลับเป็นชายแก่ที่ทั้งเขาและเธอใช้เวลาอยู่ด้วยกันมานาน เรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันแล้วก็ว่าได้ แต่กับเขา เธอรู้ทันทีว่ามีบางอย่างแปลกไป เพราะเขาไม่ใช่คนที่อยู่นิ่งๆ ได้นานขนาดนั้น

"ไม่มีอะไรนี่ ผมโอเคดีทุกอย่าง"

"ด็อคเตอร์"

"เอาล่ะ ถึงแล้ว" เขาเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายก่อนจะผายมือเชิญ

เธอก้าวออกจากทาร์ดิส ห้องขาวล้วน มีบางสิ่งห้อยลงมาจากเพดาน คล้ายกระจกเงา ห้อยอยู่เต็มไปหมด 

ชายแก่จูงมือเธอพาเดินผ่านจุดตรงนั้น ผ่านลึกเข้าไป เจอรูปวาดรูปหนึ่ง เป็นรูปผ้าใบผืนใหญ่ วางตั้งอยู่กลางห้อง

สายตาของเขาจ้องมองมัน ราวกับทุกๆ อย่างในนั้น คือเหตุการณ์ที่เขาเคยพบเจอ

"ด็อคเตอร์ คุณโอเคมั้ย"

"โอเคสิ ผมโอเค" เขาจูงมือเธอให้เดินผ่านตรงนั้นไป แต่เธอกลับยืนนิ่ง

"วันนี้คุณไม่โอเค คุณทำตัวแปลกๆ มาตั้งแต่เช้าแล้วนะ"

"คลาร่า ผมโอเคจริงๆ"

"ภาพวาดนั่น คุณยืนมองมันนานมากเลยนะ มันสำคัญกับคุณยังไง"

"มันก็แค่ ... ภาพวาดธรรมดา"

"..."

"เราจะไปกันต่อได้รึยัง"

เธอยังคงไม่ละสายตาจากเขา แต่ก็เดินต่อไปกับเขาเรื่อยๆ จนครบทุกห้อง

"คลาร่า"

"คะ?"

เขาเดินกลับไปรอที่ทาร์ดิส ตู้ฟ้าคู่กายเขา

"จะกลับแล้วหรอ"

"..." เขาพยักหน้า

"คุณโอเคแน่นะด็อคเตอร์"

"ผมโอเคสิ..."

"โอเค" เธอเดินกลับเข้าตู้ฟ้านั้นเข้าไป

"คลาร่า คุณคิดว่าผมจะจำคุณได้มั้ย ถ้าผมเปลี่ยนไป" เขาถามขึ้นหลังจากที่เขามาส่งเธอที่ห้อง

"จำได้สิ" เธอจับแก้มของเขา ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความเหนื่อย ผ่านเรื่องราวมานับไม่ถ้วน

เขาเดินเข้าทาร์ดิส พร้อมกับกีตาร์ตัวโปรด 

เขาไม่รู้ว่ามีอะไรที่เกิดขึ้นมาจริงบ้าง

เพราะทั้งสัมผัส เสียง และความรู้สึก

ราวกับว่ามันเกิดขึ้นจริง